Διάβαζα πρόσφατα ότι η εφημερίδα Libération δημοσίευσε το ρεπορτάζ μιας 21χρονης Γαλλίδας φοιτήτριας, η οποία υπολόγισε το ημερήσιο κόστος ζωής στην Ελλάδα. Το κορίτσι έζησε επί αρκετούς μήνες στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus. Στο κείμενό της, το οποίο δημοσιεύτηκε στο blog της εφημερίδας, κατέγραφε ευρώ προς ευρώ τα έξοδα της ημέρας. Έτσι, για τσιγάρα, φαγητό, καθαριστικά κ.ά., αλλά και για τα υπόλοιπα προσωπικά της μικροέξοδα, χρειαζόταν καθημερινά € 48,54, χωρίς τη βενζίνη.
Όπως αναφέρει, «αν και οι τιμές είναι περίπου ίδιες στη Γαλλία, οι μισθοί δεν είναι». Και συνεχίζει: «Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να ζήσει την οικογένειά του, να πληρώσει ενοίκιο, φόρους, φάρμακα, σχολεία, βενζίνη και δάνεια με € 700/μήνα δουλεύοντας 8-10 ώρες την ημέρα; Πώς μπορεί να ζήσει με € 250 που του δίνει μια ημιαπασχόληση;». Πώς μπορεί ένας άνεργος να ζήσει αν η οικογένειά του δεν μπορεί να τον στηρίξει; Αυτά, όπως λέει, είναι ερωτήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού.
Ένα κομμάτι που ασφυκτιά και δοκιμάζεται. Όχι θεωρητικά, αλλά στην πράξη. Που μετράει τα έσοδα και τα έξοδα και βρίσκει πάντα το ταμείο μείον. Οικονομικά και ηθικά. Η πλειοψηφία πλέον αδυνατεί όχι μόνο να βγάλει άκρη με όλα αυτά που συμβαίνουν αλλά και να κάνει όλα όσα επιθυμεί ένας απλός άνθρωπος: να απολαύσει την ασφάλεια μιας οργανωμένης ζωής. Χωρίς να ξυπνά το πρωί και να έχει να αναμετρηθεί με πράγματα που θα έπρεπε να είναι λυμένα σε μια δυτική, πολιτισμένη κοινωνία.
Για όλα αυτά και για άλλα πολλά, για όσα χάσαμε και εκείνα που πρόκειται να χάσουμε, για τις θυσίες, το φόβο, τη βία και το σκοτάδι στο οποίο έχουν σύρει πια τη ζωή μας, οφείλουμε να αξιοποιήσουμε το μεγαλύτερο όπλο που μας παρέχει το πολίτευμά μας: την ψήφο μας. Τη δυνατότητα να επιλέξουμε ή να απορρίψουμε, να επιβραβεύσουμε ή να τιμωρήσουμε, να ψηφίσουμε ή να καταψηφίσουμε. Οι εκλογές αυτές είναι πιο κρίσιμες από ποτέ, γιατί τώρα πια δεν παίζεται η δύναμη των κομμάτων στο τραπέζι, αλλά η ίδια μας η τύχη. Η περίοδος αυτή είναι καθοριστική για τη ζωή μας, το μέλλον μας. Ας ανοίξουμε τα μάτια και ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει με χίλια. Μη μασάμε από την προπαγάνδα των ΜΜΕ. Προωθούν τα κόμματα εκείνα που θα προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Ας μη θαμπωθούμε από τους κομήτες που τάχα ξαφνικά έγιναν ριζοσπάστες. Ας μην πιστέψουμε τους τραμπούκους που τάχα προστατεύουν τις γιαγιάδες στα ψώνια τους. Ας αναλογιστούμε μία και μοναδική φορά ποιο πρέπει να είναι το μέλλον μας. Εμείς πρέπει να το σχεδιάσουμε.
Ακούω πολλούς να λένε ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν γιατί δεν πιστεύουν σε κανέναν και σε τίποτα. Όχι μόνο δεν είναι λύση η αποχή, αλλά είναι σαν να στρέφουμε το όπλο πάνω μας.
Σε μια ωραία συνέντευξη που παραχώρησε ο Γιάννης Κότσιρας στο ELLE Μαΐου που κυκλοφορεί, λέει κάτι που οφείλουμε να σκεφτούμε καλά: «Αν υπήρχε ένα εκλογικό σύστημα βάσει του οποίου η αποχή ή το λευκό θα εκφράζονταν με κενά έδρανα στη Βουλή, τότε θα έλεγα ότι δικαιολογείται μια τέτοια στάση. Τώρα, όποιος απέχει μεταφράζεται σε υποστηρικτή των δύο μεγάλων κομμάτων. Μόνη λύση, λοιπόν, είναι η συμμετοχή. Ένας αγανακτισμένος που θέλει να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων και αποφασίζει να απέχει στην ουσία τούς στηρίζει με το χειρότερο τρόπο».
Απέχοντας επιτρέπουμε σε κάποιους οργανωμένους, στους επιτήδειους, να αποκτήσουν δύναμη. Να εκλεγούν και να κυβερνήσουν ερήμην μας. Όπως βγαίνουμε στους δρόμους και παλεύουμε, με τα μαλόξ στο πρόσωπο, για να μη μας καίνε τα δακρυγόνα, έτσι θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, ενωμένοι πρέπει να πάμε στις κάλπες. Αν όχι για να ψηφίσουμε ορισμένους, τουλάχιστον για να τιμωρήσουμε κάποιους άλλους. Ηχηρά. Είμαστε περισσότερο ώριμοι απ’ όσο πιστεύουν οι πολιτικοί. Και είναι καιρός να τους το αποδείξουμε.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
