Η κουβερτα…

«Είµαστε άνθρωποι, όχι σωρός από κουβέρτες». Διάβασα αυτή τη φράση σε ένα ρεπορτάζ για την πρώτη πορεία των αστέγων στο Κοινοβούλιο που έγινε πριν λίγες µέρες στην Αθήνα. Από τότε την κουβαλάω συνεχώς µέσα µου. Ωµή σαν την πραγµατικότητα που µας περιβάλλει, δεν καταπίνεται µε τίποτα. Ο Γ. Μπ., πριν µείνει άστεγος, είχε µια κανονική ζωή όπως όλοι µας. Ήταν µουσικός παραγωγός στην Ελληνική Ραδιοφωνία, κι έπειτα από είκοσι χρόνια δουλειάς ζει πλέον στο δρόµο. Φτωχός δεν πρόλαβε να γίνει. Έµεινε κατευθείαν άστεγος. «Όταν είσαι άστεγος, οι περισσότεροι σε αντιµετωπίζουν σαν σωρό από κουβέρτες. Χωρίς κουβέρτα όµως σου µοιάζω· είµαστε δυνάµει όλοι άστεγοι» λέει ο ίδιος.

 

Πόσο εύκολο είναι να καταρρεύσει το ασφαλές µας καταφύγιο… Ο µικρόκοσµός µας, ο καναπές από τον οποίο παρατηρούµε άναυδοι και άπραγοι όσα συµβαίνουν, πατάει σε κινούµενη άµµο. Λίγο πολύ όλοι το ξέρουµε, κι ας το ξορκίζουµε, η ζωή µας µπορεί από τη µια στιγµή στην άλλη να γίνει ένας σωρός από κουβέρτες. Το υποψιαζόµαστε, το νιώθουµε, το φοβόµαστε: υπάρχουν χειρότερα από αυτά που ζούµε. Γιατί όµως δεν κάνουµε κάτι για να σταµατήσουµε αυτή τη ραγδαία κάθοδο; Τι µας κάνει να στεκόµαστε παθητικά µπροστά σε όλο αυτό που συµβαίνει; Να βγάζουµε πρώτο στις δηµοσκοπήσεις τον Σαµαρά, που διαλύει τον όποιο κοινωνικό ιστό έχει αποµείνει, και πρώτο σε δηµοφιλία τον Φώτη Κουβέλη, το αριστερό άλλοθι στο έγκληµα που διαπράττεται αυτή τη στιγµή στην Ελλάδα;

 

Στο site thepressproject.gr, σε ένα αφιέρωµα µε τίτλο Γιατί δεν Κουνιέται Φύλλο, το οποίο συνεχίζεται κάθε εβδοµάδα, διάβασα µια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του συγγραφέα, µεταφραστή και µπλόγκερ Κωνσταντίνου Πουλή που ίσως εξηγεί αυτή την εκκωφαντική σιωπή. Λέει: «Κάθε φορά που σκεφτόμαστε πώς είναι δυνατόν πολιτικοί τόσο εξόφθαλμα διεφθαρμένοι να ψηφίζονται, η απάντηση είναι πως κατά βάθος ο κόσμος δεν τους ανέχεται απλώς, τους θαυμάζει». Ο κ. Πουλής, για να στηρίξει την άποψή του, επικαλείται το βιβλίο Πραγµατεία περί Εθελοδουλείας του Ετιέν ντε λα Μποεσί, ο οποίος αντί να μελετήσει την εξουσία μελέτησε την υποταγή. «Πώς και γιατί συγκρατούνται τα πλήθη; Είναι απλό: Ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του, κερδίζει τη σκλαβιά του. Δίνει τα πάντα προκειμένου να απαλλαγεί από το βάρος της ευθύνης. Ζαρώνει μπροστά στην ιδέα μιας ζωής ελεύθερης, στην οποία θα είναι υπεύθυνος και υπόλογος για τις πράξεις του. Διότι καταστολή υπάρχει, αλλά δεν αρκεί για να εξηγήσει την προθυμία με την οποία οι υπήκοοι λατρεύουν τους άρχοντές τους. […] Υπάρχει μια μαζοχιστική διαστροφή στον πολίτη που του αρέσει να του φέρονται σαν να είναι παιδί, που είναι ανίσχυρο ηθικά και πρέπει να το ταπεινώνουν με διάφορους τρόπους για να συνέλθει. Αυτό εξηγεί πώς γίνεται να ακούγεται ως κεντρικό επιχείρημα της κυβέρνησης ότι ο λαός μας είναι κακομαθημένος, γι’ αυτό υποφέρει όσα υποφέρει. Χωρίς αυτή την ψυχική προϋπόθεση, θα ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί η αντίσταση μόνο με την ωμή καταστολή» αναφέρει χαρακτηριστικά. 

Δείτε πώς έχει λειτουργήσει η «τροµοκρατία» τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ο φόβος της βιβλικής κατάρρευσης λόγω µιας πιθανής εξόδου από το ευρώ έγινε το οπλισµένο περίστροφο που έριξαν στο τραπέζι οι Έλληνες πολιτικοί προκειµένου να καταφέρουν να µας οδηγήσουν εκεί που ήθελαν: στα αποτυχηµένα µνηµόνια και στο άγριο ξεπούληµα της χώρας µας.

 

Ένας γνωστός µου, ο οποίος παθαίνει εγκεφαλικό και µόνο στη σκέψη της επιστροφής στη δραχµή και της σύγκρουσης µε το Βερολίνο, µου είπε: «Πετρέλαιο; Φάρµακα; Πώς θα εισάγονται; Πού θα βρεθούν τα λεφτά;». 

 

Πριν βρεθούν τα λεφτά χρειάζεται να µεγαλώσουµε. Να ωριµάσουµε ως λαός. Δεν µας λείπουν οι εναλλακτικές, αλλά τα guts…

 

Mια πρόταση κάνει ο γνωστός δηµοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε άρθρο του µε τίτλο Ελληνική Αριστερά και Διεθνείς Συµµαχίες: «μόνο η δική μας επαρχιώτικη ολιγαρχία, με την υπερβολή μιας Μαντάμ Σουσού, μπορεί να “σνομπάρει” αφ’ υψηλού το μεσογειακό, αραβικό και βαλκανικό μας περίγυρο ή και τις εκτός Ε.Ε. αναδυόμενες δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου. […] Χτυπητό παράδειγμα αποτελεί η ανάδυση των λεγόμενων BRICS -Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Νότια Αφρική- που αντιστοιχούν στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και στο 17% του παγκόσμιου εμπορίου. Οι πέντε αυτές μεγάλες χώρες αποφάσισαν να δημιουργήσουν κοινή, αναπτυξιακή τράπεζα, με κεφάλαια της τάξης των 50 δις – μια τράπεζα η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως “δανειστής ύστατης καταφυγής” χρεωμένων χωρών, προσφέροντάς τους μια εναλλακτική λύση έναντι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου». Όσο για το πώς θα εισάγουμε φάρμακα; «Η Ινδία και η Βραζιλία -από τους παγκόσμιους πρωταθλητές στην παραγωγή γενόσημων φαρμάκων- θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν φθηνά, αξιόπιστα φάρμακα τη δύσκολη μεταβατική περίοδο». Τέλος, όσον αφορά το ενεργειακό πρόβλημα, υπάρχει επίσης λύση: «Ακόμη και η Τουρκία, μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και στρατηγικός σύμμαχος των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, αγνοεί τις κυρώσεις Ουάσινγκτον και Βρυξελλών και συνεχίζει να προμηθεύεται από την Τεχεράνη το 20% των αναγκών της σε φυσικό αέριο. Μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη Ελλάδα θα μπορούσε να πράξει κάτι ανάλογο». 

 

Η τροπή που πήραν τα γεγονότα στην Κύπρο είναι µια καλή ευκαιρία για να δούµε ξεκάθαρα ότι οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν. Και µαζί τους το αίσθηµα της ψευδοασφάλειας που µας κρατά δεµένους. Όσα µας τροµοκρατούσαν ότι θα πάθουµε εκτός ευρώ τα ζούµε ούτως ή άλλως µέσα στο ευρώ. Το χάος για το οποίο µας µιλούσαν δεν έχει χτυπήσει απλώς την πόρτα µας, χάσκει ήδη κάτω από τον καναπέ µας. Το κοινωνικό κράτος ψυχορραγεί. Δεν µπορεί να µας προσφέρει τίποτα πλέον. Ίσως µόνο µια παλιά, βρόµικη κουβέρτα… 

 

Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr