Αυτό που συνέβη στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ξαφνικά ο καταπιεσμένος Νότος όρθωσε το ανάστημά του για πρώτη φορά απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις της Γερμανίας και στην ανάλγητη στάση της Μέρκελ. Κι εμείς όλοι οι αθώοι πιστέψαμε ότι ήταν τόσο απλό. Οι αγορές έκαναν πάρτι με την εξέλιξη, τα μίντια πανηγύρισαν για την πρώτη νίκη του Νότου έναντι του σκληρού Βορρά – ωστόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι όπως φαίνονται. Αρχικά η γερμανική ηγεσία φάνηκε πως εγκλωβίστηκε από τους χειρισμούς του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Μόντι και του Ισπανού ομολόγου του Μαριάνο Ραχόι, οι οποίοι απείλησαν με βέτο ώστε τα δανεικά που λαμβάνουν τα κράτη για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην καταγράφονται στο δημόσιο χρέος τους. Η γερμανική υποχώρηση, που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως μια πρώτη ήττα της Μέρκελ, φαίνεται πως κρύβει μια τεράστια παγίδα. Το σκληρό παζάρι και ο «θρίαμβος», όπως παρουσιάστηκε στο διεθνή Τύπο, είναι απλώς το τυράκι που πετάει η Γερμανία στα απελπισμένα πια κράτη-μέλη της Ε.Ε. (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία) για να τα πείσει να συναινέσουν σε μια πολιτική, τραπεζική, αλλά και δημοσιονομική ενοποίηση της Ευρώπης.
Τη στιγμή που οι Μόντι και Ραχόι, αλλά και ο Φρανσουά Ολάντ (ο οποίος ξέρει ότι η Γαλλία είναι η επόμενη που κινδυνεύει), προσπαθούν να φτιάξουν ένα ισχυρό ανάχωμα που θα προστατεύει τις ευάλωτες χώρες τους και τα τραπεζικά τους συστήματα από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων, η Μέρκελ στοχεύει σε μια ευρωπαϊκή ενοποίηση στα μέτρα της. Η Γερμανίδα καγκελάριος οραματίζεται τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και τη Γερμανία φυσικά σε ηγετικό ρόλο. Και κάνει τα πάντα εδώ και καιρό ώστε να μεθοδεύσει τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Τι σημαίνει όμως στην πράξη μια πολιτική, τραπεζική, αλλά και δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης; Μια τέτοια ενοποίηση προϋποθέτει τη μεγαλύτερη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, οι οποίες, όπως έχουμε καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια, είναι η βιτρίνα της πανίσχυρης γερμανικής καγκελαρίας.
Σχηματικά, οι άξονες του γερμανικού σχεδίου περιλαμβάνουν τρία σημεία: πρώτον, την τραπεζική ενοποίηση της Ε.Ε., στο πλαίσιο της οποίας τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κρατών-μελών θα εποπτεύονται από μία ενιαία ευρωπαϊκή αρχή. Δεύτερον, τη δημοσιονομική ενοποίηση, με απόλυτο έλεγχο των «εθνικών» προϋπολογισμών από την «κυβέρνηση» της Ε.Ε. Και τρίτον, την πολιτική ενοποίηση, όπου όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με δημοψηφίσματα ή με πανευρωπαϊκές εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου της Ε.Ε. από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Κι όλα αυτά τα δημοψηφίσματα, τα τάχα δημοκρατικά, αναφέρονται για να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να ελέγξουμε τη ζωή μας και τις τύχες μας. Πόσο ουτοπικό, τη στιγμή που δεν καταφέρνουμε να είμαστε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι ούτε τώρα που έχουμε μια εκλεγμένη εθνική κυβέρνηση!
Με όλη αυτή την καχυποψία και την εχθρότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ Νότου και Βορρά, πώς μπορεί ένα έθνος να νιώσει εμπιστοσύνη, ότι θα αντιμετωπιστεί ισότιμα σε μια ενοποιημένη Ευρώπη; Ο διασυρμός αρχικά της Ελλάδας και των υπόλοιπων χωρών του Νότου (άκου, P.I.G.S.!), τα προσβλητικά δημοσιεύματα της εφημερίδας BILD και του περιοδικού Focus, τα απαξιωτικά σχόλια για τους «τεμπέληδες λαούς», η επηρμένη στάση των βόρειων κρατών έχουν δημιουργήσει ένα απίστευτα αρνητικό κλίμα στην Ε.Ε. Αλήθεια όμως, μετά απ’ όλα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία δυόμισι χρόνια, αυτό θέλουμε; Η λύση που ονειρευόμαστε είναι να γίνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας; Να παραδώσουμε για πάντα την τύχη μας σε ένα αδηφάγο σύστημα που στην πιο κρίσιμη στιγμή μάς πέταξε βορά στους κερδοσκόπους για να κερδίσει χρόνο; Ποια Ευρώπη θα εμπιστευτούμε; Αυτή που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, μας καταδικάζει στην ανεργία, τη μετανάστευση και τη βία; Την Ευρώπη που… σφίγγει το λαιμό μας και με τα δυο χέρια; Εκείνη που μας εκβιάζει όπως ο χειρότερος τοκογλύφος;
Προσωπικά, όλο αυτό μου φαίνεται εφιαλτικό. Η ενοποιημένη Ευρώπη μοιάζει να έχει ξεπηδήσει μέσα από βιβλίο του Όργουελ. Δεν είναι όμως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αν δεν αντιδράσουμε, θα γίνει ζοφερή πραγματικότητα. Τώρα που με τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού ξεκαθαρίζουν και οι προθέσεις της νέας κυβέρνησης, πρέπει οι ίδιοι να αναρωτηθούμε: αυτή την ενωμένη Ευρώπη θέλουμε;
