Τις τελευταίες ημέρες, εγκλωβισμένοι σε ένα κλίμα τρομοκρατίας, ζαλισμένοι από τις απειλές για ακυβερνησία, οι περισσότεροι ίσως να μην αντιληφθήκαμε ότι τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα στη Γηραιά Ήπειρο. «Σείεται εκ θεμελίων το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης» γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ στο Έθνος. Και συνεχίζει: «Η ακολουθούμενη σε όλη την Ε.Ε. πολιτική λιτότητας προκαλεί πλέον τόσες αντιδράσεις εκ μέρους των πολιτών σχεδόν όλων των κρατών-μελών της, ώστε και στις 16 χώρες όπου έχουν γίνει εκλογές τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ανατραπεί και οι 16 κυβερνήσεις! Δεν γλίτωσε καμία! Κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση εντάσσεται αυτομάτως πλέον στο πλαίσιο αυτό». Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Στη Γαλλία ο εκπρόσωπος των σοσιαλιστών Μπενουά Αμόν, λίγες ημέρες πριν τη συνάντηση Ολάντ-Μέρκελ, μίλησε με σκληρή γλώσσα για το απαράδεκτο τσουνάμι των περικοπών που κοντεύει να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του: «Οι πολιτικές λιτότητας οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Δεν ψηφίσαμε να υπάρχει πρόεδρος στην Ε.Ε. με το όνομα Άνγκελα Μέρκελ! Πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να αποφασίζει μόνη της για τις τύχες όλων των υπολοίπων».
Ακόμα και οι Γερμανοί γυρίζουν την πλάτη τους στην πολιτική της Μέρκελ, ψηφίζοντας ουσιαστικά και αυτοί κατά της λιτότητας: το πιο αναπτυγμένο βιομηχανικά τμήμα της Γερμανίας, το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στις πρόσφατες εκλογές ανέδειξε πρώτο κόμμα τους σοσιαλδημοκράτες και καταπόντισε το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίδας καγκελαρίου. Πού οφείλεται όμως η πτώση της Μέρκελ; Το κρατίδιο είναι υπερχρεωμένο, με την ανεργία να ξεπερνά το 30% στα πιο φτωχά τμήματά του.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση που μοιάζει με κινούμενη άμμο, ένα είναι σίγουρο: οι λαοί, όταν φτάνουν στα όριά τους, εξεγείρονται. Μόνο στην Ελλάδα οι πανικόβλητοι εκπρόσωποι της εξουσίας αρνούνται να το δεχτούν. Όπως γράφει ο Θανάσης Καρτερός στο Κουτί της Πανδώρας, «τα πράγματα είναι σαφή – πιο σαφή δεν γίνονται. Η ριζοσπαστική Αριστερά έγινε για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση πραγματικά επικίνδυνη. Δεν μπορεί, βέβαια, ούτε υπόσχεται να γκρεμίσει τον καπιταλισμό – αυτό είναι δουλειά της κυρίας Παπαρήγα σ’ αυτή τη φάση. Αλλά απειλεί το καθεστώς του Μνημονίου, τις αγορές που επενδύουν σ’ αυτό, την καλή κοινωνία που ξεσάλωσε μ’ αυτό, τους πολιτικούς τοιχοποιούς που μας έχτισαν σ’ αυτό». Και λίγο πιο κάτω στο κείμενό του συνεχίζει: «Αυτό όμως δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν ήρθε το Μνημόνιο επειδή κάποιας Μέρκελ τής κάπνισε να τιμωρήσει τους Έλληνες. Ήρθε για να γκρεμίσει δικαιώματα, να εξασφαλίσει εκατό χρόνια απολυταρχίας, να παράγει είλωτες, να επιβάλει δρακόντειους νόμους κατά της εργασίας. Έχουμε πικρή πείρα πια. Οι δυνάμεις που το στηρίζουν και τις στηρίζει είναι ισχυρές, κωλοπετσωμένες, βαθιά αντιλαϊκές, φονικά ολοκληρωτικές. Η καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων, η ερήμωση ψυχών και σωμάτων, οι αυτοκτονίες, οι ανθρωποκτονίες είναι γι’ αυτές φυσιολογικές απώλειες – των αντιπάλων τους φυσικά. Και η λαϊκή βούληση, όπως κι αν εκφράζεται, εμπόδιο που πρέπει να εξουδετερωθεί. Μία και μόνη βεβαιότητα απορρέει από αυτά: η ιερά συμμαχία του Μνημονίου θα ελιχθεί, θα εξαπατήσει, θα τρομοκρατήσει, θα τσαλαπατήσει, θα βιάσει, αλλά ένα δεν θα κάνει: δεν θα πει στους αντιπάλους της ”περάστε, παρακαλώ“. Θα κάνει αντίθετα ό,τι μπορεί για να ανατρέψει τα δεδομένα που διαμορφώνονται. Και το δείγμα γραφής μέχρι σήμερα δεν είναι παρά ο βελούδινος πρόλογος μιας στρατηγικής εύκολα αναγνωρίσιμης». Την έχουμε καταλάβει αυτή τη στρατηγική πια. Είναι σοφή και επικίνδυνη. Κι όπως εύστοχα γράφει ο Θανάσης Καρτερός, «αυτές οι γριές π…..νες, εγχώριες και ξένες, την ξέρουν καλά τη δουλειά με τα ανήλικα της Αριστεράς, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή απομόνωση των επικίνδυνων. Να πιεστούν να “μαλακώσουν”, να πάνε ένα ταξιδάκι στη Βάρκιζα, να δεχτούν έναν “έντιμο συμβιβασμό”, να παραδώσουν δηλαδή τα όπλα, για να τους πάρει μετά ο διάβολος».
Ναι, το σύστημα παλεύει λυσσαλέα. Να βάλει τρικλοποδιά στην Αριστερά. Να την κάνει σαν τα μούτρα του. Θα τα καταφέρει; Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα. Σε περίπτωση που τον Ιούνιο προκύψει κυβέρνηση αριστερού σχήματος θα πρέπει να προσέξουν όσοι ηγηθούν αυτής, όπως πολύ σωστά επισημαίνει σε ένα άλλο άρθρο του ο Γιώργος Δελαστίκ: «Ο πραγματικός κίνδυνος για μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι τα καταστροφολογικά σενάρια για χρεοκοπία κ.λπ. Ο πραγματικός κίνδυνος θα είναι η βαθμιαία ενσωμάτωση μιας τέτοιας κυβέρνησης στις πολιτικές επιλογές του κατεστημένου. Αυτό θα οδηγήσει φυσικά σε συνέχιση της πορείας επιδείνωσης της ζωής των εργαζομένων, των νέων, των μεσαίων στρωμάτων». Και τότε η πίκρα ενός λαού διπλά προδομένου, χωρίς ελπίδα, κανείς δεν ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
* Τίτλος άρθρου του Bloomberg που καταδικάζει την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ.
