Καλά τα λέει ο Πάλαστ, όμως μια φράση στη συνέντευξή του είναι μαχαιριά. Συγκρίνοντας Έλληνες και Αργεντινούς, δύο λαούς που βρέθηκαν στις δαγκάνες του ΔΝΤ, μας αποκαλεί δειλούς σε σχέση με εκείνους.
Μου κακοφαίνεται. Ντρέπομαι. Κι όμως έχει δίκιο. Τι άλλο περιμένουμε να μας συμβεί για να δούμε ξεκάθαρα ότι έχουμε πέσει στα γόνατα και τους αφήνουμε να μας χτυπάνε αλύπητα;
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος μάς θυμίζει ότι η Ελλάδα είναι τόπος εγκλήματος. Στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 η Goldman Sachs και μερικές τράπεζες συμφώνησαν με τις ελληνικές κυβερνήσεις να βοηθήσουν στην απόκρυψη του ελληνικού ελλείμματος, προκειμένου να μπει η χώρα στην ευρωζώνη: «Είναι σαν να λες ότι θέλεις να παραμείνεις στο λεπροκομείο! Το ευρώ είναι ένα τερατώδες δημιούργημα. Πότε θα ξυπνήσει ο κόσμος και θα σταματήσει να λέει “Θεέ μου, αν δεν δεχθούμε 27% ανεργία και περισσότερη λιτότητα, θα μας διώξουν από την ευρωζώνη”; Είναι τρελό! (…) Οι Γερμανοί καταφέρνουν οικονομικά, με τη λιτότητα που επιβάλλουν, αυτό που προσπάθησαν να κάνουν με τα άρματα μάχης στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Θα γίνετε γερμανική αποικία αν δεν εγκαταλείψετε το νόμισμά τους». Και συνεχίζει: «Γνώριζα προσωπικά τον Μπομπ Μάντελ, τον πατέρα της ευρωζώνης. Η Ε.Ε. δεν δημιουργήθηκε για να υπάρξει μια τελωνειακή ένωση, αλλά για να καταργηθεί το κράτος πρόνοιας. Η παραμονή στο ευρώ θα είναι ταφόπλακα για τη χώρα σας».
Αυτές τις μέρες κάνει το γύρο του διαδικτύου ένα παλιότερο κείμενο του Γιάνη Βαρουφάκη από τις αρχές του 2012. Πόσο επίκαιρο! Σ’ αυτό λοιπόν ο «συστημικός» οικονομολόγος γράφει ότι ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε… Όπως λέει, πρέπει να χρεοκοπήσουμε τώρα, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα: «Μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο απ’ ό,τι τους ξένους. Κάντε τη σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους. Δεδομένου λοιπόν ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν αρκετά οι εταίροι μας και το συνδράμουν για πολλά χρόνια, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας».
Τι θα γίνει όμως την επόμενη μέρα μιας πιθανής χρεοκοπίας; Κατά τον Βαρουφάκη, θα ζοριστούμε. Για αρκετό καιρό το κράτος θα πρέπει να ξοδεύει μόνο όσα εισπράττει. Όμως ο αποκλεισμός του κράτους από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύς καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και υποψήφιοι δανειστές (παλιοί και καινούριοι) θα σχηματίζουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομικών για να το δανείσουν!
Όλα αυτά είναι τροφή για σκέψη. Ποτέ δεν δόθηκε μάχη χωρίς απώλειες. Κατά τον Πάλαστ, στη δική μας περίπτωση όχι μόνο δεν υπήρξε μάχη, αλλά ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάτι πήγε να κάνει στην αρχή, υπέκυψε εντελώς. Νισάφι πια. Στο ντοκιμαντέρ του Εξάντα Το Πείραμα της Αργεντινής, ο συγγραφέας Εδουάρντο Γκαλεάνο λέει: «Η ανατροπή που έγινε στην Αργεντινή δεν οφείλεται σε κάποιους πεφωτισμένους που ήρθαν από ψηλά για να οδηγούν τα πλήθη, αλλά ήταν αποτέλεσμα των λαϊκών αγώνων. Οι διαδικασίες έρχονται πάντα ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ». Και καταλήγει: «Στη Λατινική Αμερική γίνεται πλέον συνείδηση ότι το πεπρωμένο δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα, το μέλλον μπορείς να το επινοήσεις και να το εμπνευστείς».
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
