Η περίφημη τριπλέτα εθνικής… σωτηρίας, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, η οποία παραλίγο να μην εξασφαλίσει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να περάσει τα μέτρα του κατάπτυστου τρίτου μνημονίου, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κρέμεται από μία κλωστή. Όλα δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η επόμενη κυβέρνηση να είναι της Αριστεράς. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου γράφει ακριβώς γι’ αυτή τη μεγάλη ιστορική πρόκληση μπροστά στην οποία θα βρεθεί η Αριστερά μετά την κατάρρευση της 3ης μνημονιακής κυβέρνησης: «Το πρόβλημα για την ελληνική Αριστερά και ιδιαίτερα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έρχεται πάνω στην πλάτη ενός ισχυρότατου κοινωνικού ρεύματος, αποφασισμένου να στηρίξει την κυβέρνησή “του” στις κρίσιμες στιγμές. Οι δημοσκοπήσεις δεν μας επιτρέπουν καν να μιλήσουμε για εκλογικό ρεύμα υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πλειονότητα του κόσμου αρχίζει να πείθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, μόνο γιατί βλέπει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πλην της Χρυσής Αυγής) να αυτοκτονούν».
Το ζήτημα βέβαια είναι αν θέλει και η Αριστερά να πάρει τα ηνία της χώρας. Πρόσφατα εξέφρασε δημόσια και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης τους ενδοιασμούς του. Φυσικό είναι ένα κόμμα όταν από το 4,6% εκτοξεύεται στο 27% δύσκολα να πει με αυτοπεποίθηση ότι είναι έτοιμο να πάρει την εξουσία. Όπως όμως λέει χαρακτηριστικά ο Παπακωνσταντίνου, «το πρόβλημα με αυτή τη λογική είναι ότι, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, μπορεί να έχει σαπίσει η Ελλάδα».
Κακά τα ψέματα, η Αριστερά δεν θα έπαιρνε ποτέ αυτά τα ποσοστά αν δεν είχε καταλυθεί το σύμπαν κι αν δεν είχε βγει από το παιχνίδι το ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος θα συνέχιζε «να παίζει στο χρηματιστήριο, να παίρνει δάνεια, να ψωνίζει με πιστωτικές κάρτες». Η απόγνωση οδηγεί το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Κατά τον αρθρογράφο, «οι πολίτες που ψήφισαν Αριστερά δεν έγιναν ξαφνικά επαναστάτες που εννοούν να θυσιαστούν για το σοσιαλιστικό ιδεώδες. Αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει πάντα στην Ιστορία; Οι μεγάλοι εθνικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν είναι έργο κάποιων “ξεχωριστών” ιδεαλιστών, αλλά των συνηθισμένων ανθρώπων, οι οποίοι σε ασυνήθιστες εποχές γίνονται ικανοί για ασυνήθιστα πράγματα. Αν η Αριστερά δεν έχει εμπιστοσύνη σ’ αυτόν το λαό ο οποίος, παρά το σοκ και δέος των μνημονίων, το άγχος της επιβίωσης και την απαξίωση των πάντων, κατέβηκε 23 φορές σε γενικές απεργίες και ανέτρεψε δύο κυβερνήσεις, τότε θα είναι άξια της μοίρας της. Ιστορικές ευκαιρίες σαν τη σημερινή έρχονται μία φορά στα πενήντα ή τα εκατό χρόνια. Αν την αφήσει να περάσει από τα χέρια της, το τίμημα θα είναι βαρύτατο, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τη χώρα».
Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί από αυτούς που κινούν τα νήματα, τόσο εδώ όσο και στην Ευρώπη, σκέφτονται μήπως θα ήταν καλύτερο να κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι αυτό το σχήμα θα αποδειχτεί κατώτερο των περιστάσεων. Και ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα αποτελέσει «αριστερή παρένθεση», την οποία θα ακολουθήσει η επαναφορά των μνημονιακών «πάνω στην καμένη γη των προδομένων λαϊκών ελπίδων».
Για όλους αυτούς τους λόγους η Αριστερά οφείλει να είναι ξεκάθαρη. Ο Τσίπρας δεν είναι μεσσίας. Είναι μια λύση ανάγκης. Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια για τις συνέπειες που θα υπάρξουν αν δεν συμμορφωθεί η κυβέρνησή του με τις απαιτήσεις της τρόικας. Να εξηγήσει τι θα συμβεί όταν αρνηθούμε να πληρώσουμε τα δάνεια. Γιατί κανείς δεν πείθεται ότι είναι εφικτό η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ μετά απ’ αυτό. Από την άλλη όμως, πόσοι θα ήταν διατεθειμένοι στ’ αλήθεια να πεθάνουν μέσα στο ευρώ (ειδικά τώρα που τα σχέδια της τρόικας, σύμφωνα με τους ίδιους, οδηγούν σε αδιέξοδο), από το να ζοριστούν και να περάσουν με στερήσεις δύο τρία χρόνια στη δραχμή μέχρι να έρθουμε ξανά σε ισορροπία;
Όσον αφορά πάλι το αν νιώθουν ή αν είναι έτοιμοι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσουν, ο δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης έχει πει το πιο εύστοχο:
«Δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος. Όπως κανένας πατέρας δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να γίνει γονιός. Κανένας εραστής δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να γίνει σύζυγος.
Κανένας ηθοποιός δεν ήταν πραγματικά έτοιμος για την… πρεμιέρα.
Το αν θα πετύχεις στο νέο ρόλο εξαρτάται από την ικανότητά σου να προσαρμοστείς σε αυτόν. Να καταλάβεις τι σου ζητάει, να θυμάσαι πάντα γιατί διάλεξες να είσαι εκεί. Να παραδέχεσαι γρήγορα τα λάθη σου και να τα διορθώνεις. Να καταλαβαίνεις τι ζητούν οι άλλοι από σένα και να είσαι πρόθυμος να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να τους το δώσεις… Να είσαι ακόμα παιδί όταν γίνεις γονιός, να είσαι ακόμα εραστής όταν γίνεις σύζυγος. Συνήθως οι ανέτοιμοι τα καταφέρνουν καλύτερα».
Όχι οι ανέτοιμοι, οι τολμηροί. Βαρεθήκαμε τους χέστες.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
