Το να ονειρεύεσαι είναι βαθιά πολιτική πράξη

Τελευταία υπάρχουν φορές που νιώθω όλο αυτό το παράλογο πράγμα που ζούμε να με πνίγει. Η ζωή μας έχει γίνει ένα ρινγκ. Χτυπήματα έρχονται από παντού, λες και κάποιος προσπαθεί να μας βγάλει νοκ άουτ. Πέρα από τις προσωπικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας μας στη ζόρικη καθημερινότητά του, έχουμε να διαχειριστούμε και μια απίστευτη έκρηξη βίας στην κοινωνία. Βία που, όσο κι αν τη συνηθίζουμε ή είμαστε υποψιασμένοι πως θα ζήσουμε, δεν σταματά να μας σοκάρει με την ωμότητά της. Και το χειρότερο, μας αλλάζει σιγά σιγά. Εισβάλλει στο υποσυνείδητό μας και στοιχειώνει τον ύπνο μας, μας ντρεσάρει υπόγεια, με τον τρόπο που έχει ο φόβος να τρυπώνει στα μουλωχτά.  

Νιώθουμε όλοι πια ανίσχυροι απέναντι σε ένα άδικο σύστημα που, αν και γνωρίζει τα σφάλματά του, μας επιβάλλει τις συνέπειές τους με σαδιστική προσήλωση. Η παραδοχή του ΔΝΤ ότι έκανε λάθος υπολογισμούς και μας έσπρωξε ακόμα πιο βαθιά στην ύφεση δεν άλλαξε ΤΙΠΟΤΑ. Σαν υπνωτισμένοι μιλάμε όλοι γι΄ αυτό και δεν αντιδράμε. Μια κατάφωρη αδικία, από τις πολλές, την οποία θα καταπιούμε κι αυτή αμάσητη στο όνομα μιας Ευρώπης που μας έχει πετάξει στα θηρία. 

«Παρά το “χαντάκωμα” της Ελλάδας και άλλων χωρών, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν καταλήγει ότι χρειάζεται να τερματιστεί η πολιτική της λιτότητας, αλλά αντιθέτως ζητά η Ελλάδα να συνεχίσει να συμμορφώνεται με ό,τι έχει αποφασιστεί» συμπεραίνει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, εκτιμώντας ότι ιδίως η ζημιά από το περιβόητο λάθος του πολλαπλασιαστή στο πρόγραμμα της Ελλάδας ήταν «μέχρι και υπερτριπλάσια σε σύγκριση με τους βασικούς υπολογισμούς» (!).

Κι εντάξει, όλοι αυτοί μπορεί να έχουν τους απώτερους σκοπούς τους, εμείς γιατί υπομένουμε ένα βασανιστήριο που, όπως έχουν ήδη ομολογήσει οι ίδιοι, δεν οδηγεί παρά μόνο στο θάνατό μας; Η παράλογη σιωπή που σκεπάζει ένα τέτοιο προαναγγελθέν έγκλημα γίνεται ακόμα πιο εκκωφαντική όταν συνοδεύεται από εικόνες μιας θλιβερής Ελλάδας: Η περιβόητη φωτογραφία από την Αθήνα του 2013 με τα εκατοντάδες απλωμένα χέρια ανθρώπων που διεκδικούν μια σακούλα με πορτοκάλια δεν καταπίνεται με τίποτα. Όπως δεν καταπίνεται και η απανθρωπιά με την οποία διώκονται οι μετανάστες. Το άγριο μαχαίρωμα από χρυσαυγίτες του 27χρονου Σαχζάντ Λουκμάν από το Πακιστάν. Το σάλτο θανάτου που έκανε στις ράγες του ηλεκτρικού ο μικροπωλητής Μπαμπακάρ Ντιάε, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, κυνηγημένος από τους αστυνομικούς του δήμου. Οι εκατοντάδες κακοποιημένοι ανώνυμοι άνθρωποι που πέφτουν θύματα των ακροδεξιών και σωπαίνουν γιατί φοβούνται. Οι καταγγελίες για το χυδαίο, απροκάλυπτο «φλερτ» μιας μερίδας αστυνομικών με τη Χρυσή Αυγή. Ο δημόσιος διασυρμός και η διαπόμπευση για οικονομικούς λόγους οποιουδήποτε τολμήσει να υψώσει το ανάστημά του και να καταγγείλει ανοιχτά τον παραλογισμό, όπως συνέβη με τον Γιώργο Κιμούλη. «Το κράτος δεν κόπτεται να εισπράξει τις οφειλές του Κιμούλη. Δεν τον εγκαλεί διότι δεν συνεμορφώθη προς τας φορολογικάς υποδείξεις. Στην παρούσα φάση το σύστημα ενδιαφέρεται να του δείξει πόσο κοφτερά δόντια διαθέτει» όπως διάβασα πρόσφατα στο left.gr. Αλλά και -τι ντροπή!- η σημαία του άγριου λαϊκισμού που σηκώνουν ορισμένα μίντια και η οποία δίνει πόντους τελικά στην ακροδεξιά… Εικόνες από μια γονατισμένη Ελλάδα, που φασιστοποιείται μέρα με τη μέρα. Οι φωτογραφίες των συλληφθέντων πιτσιρικάδων, με τα πρησμένα μάτια και τις ανοιχτές πληγές να χάσκουν, που η αστυνομία διακινεί με σαδιστική περηφάνια στα ΜΜΕ, μπαίνουν σε κάθε σπίτι προς παραδειγματισμό. Σαν τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών που παλούκωναν στον Εμφύλιο οι ταγματασφαλίτες για να τρομάξουν τον κόσμο. Μας ρίχνουν στα μούτρα την ωμή βία και την υπογραμμίζουν όσο μπορούν για να αποπροσανατολίσουν ακόμα περισσότερο τους «νοικοκυραίους» από μια άλλη τρομοκρατία, την οικονομική. 

Θα το πω απλά, όπως το συζητάω με τους φίλους μου: Δεν πρέπει να μασάμε. Όλα αυτά γίνονται για να είμαστε διαρκώς μουδιασμένοι. Θολωμένοι. Όλη αυτή η βία δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης, όπως μας πλασάρουν, είναι το όπλο τους για να φρενάρουν την αγανάκτησή μας. Μας τρομάζουν για να μας αποσυντονίσουν. Και αν κρίνω απ’ όσα βλέπω γύρω μου, τα έχουν καταφέρει: Είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε όλοι με όλους. 

Ίσως ήρθε η ώρα, σχεδόν τρία χρόνια μετά, να σταματήσουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους. Μιλούν για μίσος, θα μιλάμε γιa αγάπη. Μιλούν για βία, θα μιλάμε για αλληλεγγύη. Όσο προσπαθούν να μας εξαγριώσουν, θα συμμαχούμε με τον καλύτερο εαυτό μας. Μόνο ποντάροντας σε πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά, όπως το να νοιαστούμε τον διπλανό μας, όποιος κι αν είναι αυτός, θα μας δώσει δύναμη. Κάνοντας το πρώτο βήμα θα νιώσουμε ότι κάτι κινείται. Και θα ΄ρθει η στιγμή που θα ονειρευτούμε ξανά. Γιατί, όπως εύστοχα είπε ο Κώστας Γαβράς στην τελετή  αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, το να ονειρεύεσαι είναι μια βαθιά πολιτική πράξη. Και παραφράζοντας το σπουδαίο ποίημα Η Διαθήκη μου του Μιχάλη Κατσαρού, απευθύνθηκε στους φοιτητές λέγοντας:  «Αντισταθείτε, αντισταθείτε σ’ αυτόν που σας λέει να κάνετε μικρά όνειρα, αντισταθείτε στα όνειρα των γονιών σας για μια θεσούλα, αντισταθείτε στη μιζέρια της καθημερινότητας, αντισταθείτε σ΄ ό,τι πλήττει την αισθητική σας, μην υποκλινόσαστε σ’ ό,τι δεν σας αρέσει, αντισταθείτε -όχι απαραίτητα στην πολιτική, αλλά στην καθημερινότητα, αυτή είναι περισσότερο πολιτική-, αντισταθείτε στους καθηγητές σας, αντισταθείτε και δράστε…».

 

Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr