Φωτογράφιση: Θοδωρής Μάρκου
Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και έχω καταλήξει με βεβαιότητα στο ότι αν για ένα πράγμα ήμουν ανέκαθεν κάθετη, αυτό είναι ο φεμινισμός. Aπλώς όταν ήμουν μικρότερη μου έλειπαν το θεωρητικό υπόβαθρο, το διάβασμα και η ενημέρωση για να στηρίξω αυτό που αντιλαμβανόμουν ενστικτωδώς. Αυτοψυχαναλύοντάς με, δε, πιστεύω ότι επειδή δεν δεχόμουν με τίποτα ότι κορίτσια και αγόρια μπορεί να μην είναι απολύτως ίσα (ακόμα και μεγαλώνοντας μέσα σε μια παραδοσιακή οικογένεια που, φυσικά, υποστήριζε το αντίθετο) προσπαθούσα να είμαι από επαρκής έως πραγματικά καλή σε ό,τι αναλάμβανα, έτσι ώστε να μη με αμφισβητούν. Αυτό δεν πετύχαινε πάντα, και έχω αντιμετωπίσει, όπως όλες, καταστάσεις εξοργιστικές. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι, όσον αφορά τη ρουτίνα μου, σε σύγκριση με άλλες γυναίκες ανά τον κόσμο, θεωρούμαι αυτή τη στιγμή έως και «προνομιούχα».
Συχνά συνειδητοποιώ ότι τουλάχιστον σε αυτή τη φάση της ζωής μου, αποτελεί μια κάποια τύχη το να περιστοιχίζομαι από συνεργάτες που με αντιμετωπίζουν ισότιμα και μερικούς άντρες πρόθυμους να «ακούνε». Οι συζητήσεις περί πατριαρχίας, στερεοτύπων και μισογυνισμού είναι μπόλικες και αποκαλύπτουν κοινωνικές αγκυλώσεις που στατιστικά πολλαπλασιάζονται όσο ξεμακραίνω από τον κύκλο μου (γιατί για έναν μικρό κύκλο πρόκειται, στην ουσία, ειδικά ξέροντας τι συμβαίνει παραέξω) και την περιχαρακωμένη λόγω περιορισμένου χρόνου, και άρα και συγκεκριμένων συναναστροφών, καθημερινότητά μου. Λόγω συνθηκών και επικαιρότητας, αυτές οι κουβέντες έχουν γενικότερα πυκνώσει, αλλά πιάνω και τον εαυτό μου να τις επαναφέρει συνεχώς γιατί θεωρώ πως είναι κέρδος ακόμη και ένας άνθρωπος να αναρωτηθεί τα εξής: μήπως τελικά (και) οι γυναίκες μπορεί να είναι πολυγαμικές, μήπως (και) οι γυναίκες δεν θεωρούν προτεραιότητα τη μητρότητα, μήπως (και) οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να διαθέτουν το σώμα τους όπως επιθυμούν. Ταυτόχρονα, προσπαθώ συνεχώς να ξεπερνάω και τις δικές μου καθηλώσεις, που είναι έντονα υπαρκτές, και βέβαια να τοποθετώ τον φεμινισμό έξω από τον ασφαλή μικρόκοσμό μου. Γιατί τα δικαιώματα δεν έχουν νόημα αν δεν είναι τα ίδια για όλες. Εξάλλου, όσο «τυχερή» και αν αισθάνομαι, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν μπορώ να περπατήσω μόνη μου στον δρόμο τη νύχτα.
