Πιστεύω ότι η γυναίκα έχει προχωρήσει πολύ στον αγώνα για ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες με τον άντρα σε αρκετούς τομείς, χωρίς βέβαια να μπορούμε ακόμα να μιλάμε για πλήρως κατακτημένη ισότητα. Στον οικείο μου χώρο της λογοτεχνίας, για παράδειγμα, βλέπουμε πως συνεχίζουν να κυριαρχούν στερεότυπα που συνδέουν τη γυναίκα συγγραφέα με την αισθηματολογία και την εσωστρέφεια. Ο όρος «γυναικεία λογοτεχνία» με τις συμπαρομαρτούσες συνδηλώσεις αποτελεί μια απαξιωτική γενίκευση, που σφραγίζει με τη «ροζ» στάμπα της μια μεγάλη γκάμα γυναικείων φωνών, οι οποίες στην πλειονότητά τους δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα στον στενό κορσέ τέτοιων χαρακτηρισμών. Καθώς βέβαια οι γυναίκες –όπως και άλλες πληθυσμιακές ομάδες- είχαν αποκλειστεί για καιρό από την κοινωνική δράση και δημιουργία, κάποιες από αυτές, όταν άρχισαν να αρθρώνουν λόγο, ήταν φυσικό αυτός να φέρει ευδιάκριτα τα σημάδια του χώρου που μέχρι τώρα τους αναλογούσε: τον εσωτερικό χώρο του «σπιτιού» ή «των αισθημάτων». Από τότε όμως η γυναίκα δημιουργός έχει προχωρήσει, διανύοντας τεράστιες αποστάσεις αυτοπροσδιορισμού και κοινωνικοποίησης, σπάζοντας με κόπο στερεότυπα που, εντούτοις, μοιάζουν ανθεκτικά στον χρόνο. Υπάρχουν σήμερα γυναίκες συγγραφείς των οποίων το έργο δεν φέρει κάποια ευδιάκριτη σφραγίδα του φύλου τους και υπάρχουν και άλλες που ενδιαφέρονται για ζητήματα γυναικείας ταυτότητας και τα αποτυπώνουν στα βιβλία τους. Εξάλλου, κάθε δημιουργός είναι ελεύθερος να επιλέξει το περιεχόμενο και τη στόχευση του έργου του. Εάν όμως έχει νόημα να εμμείνουμε στον όρο «γυναικεία λογοτεχνία», θα έπρεπε, πιστεύω, να τον επαναπροσδιορίσουμε ώστε να αναφέρεται σε έργα που εντρυφούν στη σχέση της γυναίκας με την εργασία, τη μητρότητα, τη σεξουαλικότητα, την τοποθέτησή της απέναντι στα υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα, τη θέση της κοντολογίς μέσα στον κόσμο, με τρόπο σύγχρονο που να αφορά τόσο τους άντρες όσο και τις γυναίκες.
