«Οι εικόνες που έχω για τις γυναίκες μέσα από τα ταξίδια μου -έχω ζήσει στην Ασία και την Αφρική- είναι πολλές. Με έχουν εντυπωσιάσει οι Αφρικανές, γιατί έχουν δύο διαφορετικές δυναμικές. Οι γυναίκες είναι αυτές που κρατάνε το σπίτι, τα παιδιά, εργάζονται απίστευτα, είναι πολύ δυνατές. Από την άλλη, τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας είναι μεγάλα -στην Ουγκάντα το 70% των γυναικών θεωρεί φυσιολογικό να φάει ξύλο αν κάψει το φαγητό. Μια γυναίκα δεν μπορεί να κληρονομήσει γη. Αυτό που χρειάζονται είναι πάνω από όλα θετικά γυναικεία πρότυπα, νομική κάλυψη και εκπαίδευση ώστε να αλλάξει αυτή η νοοτροπία.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα, αλλά και γενικά στις δυτικές κοινωνίες, είναι οι πολλαπλοί ρόλοι, οι κοινωνικές απαιτήσεις που δημιουργούν ένα μεγάλο βάρος. Έχεις παιδιά και ασχολείσαι με την καριέρα σου; Είσαι αδίστακτη καριερίστα. Κάνεις παιδιά και αφιερώνεσαι σε εκείνα; Είσαι γυναικούλα χωρίς ενδιαφέροντα. Αδυνατίζεις; Είσαι θύμα των προτύπων ομορφιάς. Είσαι παχουλή; Πρέπει να αδυνατίσεις.
Έχω δεχτεί αρκετές σεξιστικές επιθέσεις σε σχόλια – κυρίως στις συνεντεύξεις μου και στα κοινωνικά δίκτυα, σχόλια που δεν θα διαβάζαμε για έναν άντρα. Γιατί τα στερεότυπα υπάρχουν. Εγώ που μεγαλώνω μόνη μου τον γιο μου, μου έχει τύχει να με ρωτήσουν σε συνέντευξη για δουλειά: “Τι θα τον κάνετε όταν ταξιδεύετε;” Τότε καταλαβαίνω ότι δεν θα με προσλάβουν.
Τι με κάνει πιο δυνατή; Ο γιος μου. Κατηγορηματικά. Επέλεξα συνειδητά να αφήσω την καριέρα για το παιδί και αυτό δεν με κάνει γυναικούλα. Ούτε θεωρώ ότι φεμινισμός σημαίνει να κάνεις ή το ένα ή το άλλο. Και, φυσικά, το να είσαι γυναίκα δεν ισοδυναμεί με το να γίνεις οπωσδήποτε μαμά. Το δικό μου μήνυμα για τη θέση της γυναίκας είναι ότι τα δικαιώματά μας είναι ανθρώπινα, όχι μόνο γυναικεία.
Δεν συμφωνώ με αυτό που θα αποκαλούσα “επιθετικό φεμινισμό” αν και τον κατανοώ. Δεν είμαστε εμείς και εσείς, είμαστε μαζί!».
