Η συναναστροφή μου με τις γυναίκες λόγω επαγγέλματος, αλλά και λόγω της συγγραφής, πάντα μου άφηνε και μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Γυναίκες που τα καταφέρνουμε και γυναίκες που μοχθούμε. Σαφώς πολλά έχουν αλλάξει, κάποιες από τις διεκδικήσεις μας έχουν δικαιωθεί, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν τομείς στους οποίους παλεύουμε ακόμα και για τα αυτονόητα.
Χρειάστηκε πείσμα από την πλευρά μου και εμπιστοσύνη σε αυτό που πάντα πίστευα, ότι δηλαδή η ισότητα δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους, ότι ανεξάρτητα από το φύλο, έχω τις ίδιες ευκαιρίες με όλους, για να μπορέσω να πορευθώ.
Χρειάστηκε να πείσω για τις ικανότητές μου, παρακάμπτοντας σχόλια που είχαν το περιτύλιγμα του ενδιαφέροντος, είτε για τις αντοχές μου είτε για το αν θα μπορέσω να είμαι το ίδιο αποδοτική όλες τις μέρες του μήνα είτε για οποιοδήποτε άλλο στερεότυπο με το οποίο έχουν συνδέσει τις γυναίκες. Ακόμα γελάω ειρωνικά όταν σκέφτομαι ότι μου αποδόθηκε αντρικός χαρακτηρισμός για να επαινέσουν την προσπάθειά μου, αλλά και όταν μου είπαν ότι μιλάω πολύ, ως ιδίωμα της γυναικείας μου φύσης, καθώς δεν είχαν επιχειρήματα για να αντικρούσουν τις απόψεις μου και τις ιδέες μου. Διατήρησα όμως την επιμονή μου και την υπομονή μου.
Πιστεύω στην αλληλεγγύη και την υποστήριξη, μιλώντας με γυναίκες που έχουν υποστεί την ταπείνωση ή την αμφισβήτηση, είτε λόγω του φύλου τους είτε λόγω της εμφάνισής τους. Πρέπει να πιστέψουμε στη δύναμή μας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ανάγκες. Ότι ναι, μπορεί να χρειάζεται ακόμη και στην εποχή μας να αγωνιστούμε περισσότερο, δεν είναι όμως υποχρεωτικό να υιοθετήσουμε αντρικά πρότυπα για να το πετύχουμε.
Έχουμε τη δύναμη να κάνουμε πολλά.
