Τα τελευταία δύο χρόνια υπηρετώ με πολύ μεγάλη χαρά στο μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο των Αρκιών, συμπαραστάτις και συνοδοιπόρος του μοναδικού μαθητή μου. Στο νησί έχουν απομείνει περίπου 35 κάτοικοι, απογοητευμένοι από την κρατική εγκατάλειψη! Δεν πρόκειται να σταματήσω τον αγώνα για την κατάκτηση όλων των δικαιωμάτων αυτού του παιδιού, γι’ αυτό και πηγαίνουμε εκδρομές στα γύρω νησιά και πλέον έχουμε αποκτήσει πολλούς φίλους. Μια γυναίκα εκπαιδευτικός – παιδαγωγός – συμμαθήτρια – φίλη στο παιχνίδι – ψυχολόγος – μουσικός – γυμνάστρια – δημοσιοσχετίστρια – διοικητικός – κηπουρός – καθαρίστρια… και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο καθένας, μια γυναίκα-πολυμηχάνημα ή μια γυναίκα-ορχήστρα, που παίζει μόνη της όλα τα μουσικά όργανα και διευθύνει κιόλας, κάπως έτσι θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος τη ζωή μου! Σε ένα νησί που ανδροκρατείται, σε ένα νησί που οι λιγοστές γυναίκες βιώνουν απίστευτη μοναχικότητα και σοβαρές δυσκολίες, προσπαθώ να δείξω τι σημαίνει «αγωνίζομαι καθημερινά» για να πετύχω το καλύτερο αποτέλεσμα, χωρίς ποτέ να πτοούμαι από τις πολλές αντιξοότητες. Μου λένε να μη φύγω από τους Αρκιούς ποτέ, και παραπονιούνται πως δεν έχω πάει ποτέ για καφέ σε κανένα σπίτι! Οι γονείς του μαθητή μου απορούν με όσα έχω καταφέρει και μου εμπιστεύονται με κλειστά μάτια το παιδάκι τους. Ο σύντροφός μου, απ’ την άλλη, με θαυμάζει και λέει πως «καλιγώνω τον ψύλλο». Κι εγώ χαμογελώ με όλα αυτά, νιώθω τρισευτυχισμένη εδώ, στις εσχατιές του Αιγαίου και συνεχίζω το έργο μου απτόητη.
