«Βλέπω γ*******ς επιτυχώς». Όλο το ατελιέ γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν ο προϊστάμενος του πολιτιστικού ρεπορτάζ, εκεί γύρω στο τέλος της δεκαετίας του ’90. Κι απευθυνόταν σε μια υφιστάμενή του, δημοσιογράφο, που βρισκόταν στον πέμπτο περίπου μήνα της εγκυμοσύνης της. Με θυμάμαι να σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν υπάρχει πιο σεξιστικός και ανελέητος χώρος για μια γυναίκα από την εφημερίδα. Όλες οι θέσεις ευθύνης καταλαμβάνονταν από άντρες, γυναίκες αρχισυντάκτες υπήρχαν μόνο στα γυναικεία περιοδικά και το σεξιστικό χιουμοράκι έδινε κι έπαιρνε στα δημοσιογραφικά γραφεία. Με θυμάμαι να την κοιτάω και να ελπίζω να απαντήσει. Να τον βρίσει κατάμουτρα, να του πει κάτι που θα τον βάλει στη θέση του. Εκείνη χαμογέλασε και του έκανε πλάκα, αποδεχόμενη την προσβολή του ως αστείο. Άργησα πολύ να καταλάβω ότι πίσω από τον σεξιστικό λόγο του προϊσταμένου υπήρχε μια σχέση. Πολύχρονη, περίπλοκη, βαθιά και ανθρώπινη, έτσι όπως χτίζονταν στις άπειρες ώρες που χρειαζόταν μια εφημερίδα για να εκδοθεί… Και ναι, πολλές φορές η σχέση αυτή έφτανε στα άκρα, αλλά οι ισορροπίες βρίσκονταν. Μέσα από την ίδια τη δουλειά. Όσο περνούσαν τα χρόνια, τα γραφεία γέμιζαν από γυναίκες δημοσιογράφους. Κι ο σεβασμός γινόταν καθημερινή πρακτική. Όχι με επίκληση στον φεμινισμό – αυτό δε θα «έπιανε» ποτέ σε έναν τόσο δύσκολο χώρο όπως η δημοσιογραφία. Αλλά, γιατί όλοι παραδέχονταν ότι οι συναδέλφισσές τους είναι καλές επαγγελματίες, ικανές ρεπόρτερ και σε πολλές περιπτώσεις πιο δυναμικές από τους άντρες συναδέλφους τους. Οι προσβολές εν είδει αστείου περιορίστηκαν, χωρίς πάντως να εξαλειφθούν. Ακόμη και σε «δύσκολα», αντροκρατούμενα ρεπορτάζ, οι γυναίκες κυριαρχούσαν. Και, παρόλο που οι προϊστάμενοι παρέμειναν στη συντριπτική πλειονότητα άντρες, το κλίμα άλλαξε… Μεγάλο «σχολείο» για μένα το αστυνομικό. Τα ρεπορτάζ κατά της Χρυσής Αυγής, αλλά και τα άλλα για την αστυνομική αυθαιρεσία, τα καρτέλ των ναρκωτικών, τους μπράβους, αλλά και τα «Δεκεμβριανά» τελικά… δεν είχαν φύλο. Η επιτυχία αναγνωριζόταν μεταξύ των συναδέλφων. Ο διαχωρισμός των ρεπόρτερ σε άντρες και γυναίκες είναι εκτός συζήτησης στο νέο μου περιβάλλον, αυτό των Βρυξελλών. Στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, δεν υπάρχει περίπτωση να αποκλειστεί μια γυναίκα από ένα ρεπορτάζ ή από την ανέλιξή της, αν το αξίζει. Το πρόβλημα εδώ είναι άλλο, ωστόσο. Μου έλεγε ένας συνάδελφος από γνωστό και έγκριτο ΜΜΕ ότι δεν μπαίνει πλέον στο ίδιο ασανσέρ με γυναίκες – φοβάται μην κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση… Μη με ρωτήσετε τι από τα δύο προτιμώ. Δεν θα ξέρω τι να σας απαντήσω…
