Ο φεμινισμός παραμένει επίκαιρος, όσο προβάλλει με σαφήνεια ότι πρόκειται για ένα κίνημα που υπερασπίζεται το δικαίωμα στη ζωή και στην αυτοδιάθεση του ανθρώπου και του ανθρωπίνου σώματος. Ο φεμινισμός είναι χρήσιμος όσο τάσσεται εναντίον του σεξισμού και της καταπίεσης που διατάζει πώς “πρέπει” να είναι ένας “‘άνδρας” και μια “γυναίκα” και που τιμωρεί τις γυναίκες, αλλά και τους άνδρες, όταν δεν υπακούν στον κανόνα. Αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε με καθαρή ματιά ποιοι “φτιάχνουν” αυτόν τον κανόνα, ποιοι ωφελούνται και ποιοι κερδίζουν από αυτόν, διαφεντεύοντας τη “θηλυκότητα” και την “αρρενωπότητα”, τότε θα ανακαλύψουμε ότι ο φεμινισμός (είναι απαραίτητο να) συμπλέει με όλα τα κοινωνικά κινήματα και τις συλλογικότητες που προασπίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και αγωνίζονται εναντίον των δεσμών που επιβάλλουν οι σύγχρονες δομές εξουσίας.
Στην Ελλάδα, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε βήματα μπροστά, δηλαδή προς την κατεύθυνση της ισότιμης συνύπαρξης. Ίσως και να το πράττουμε! Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι στ’ αυτιά μας αντηχούν ακόμα αφηγήσεις του παρελθόντος. Φαίνεται πως ξεχνάμε εντελώς ότι το φύλο είναι μόνο μία διάσταση, που διαπλέκεται στενά με όλες τις υπόλοιπες διαστάσεις της ταυτότητας μας. Η ελληνική κοινωνία μοιάζει να διατηρεί μια εξαιρετικά αμφίσημη και αμφίθυμη στάση απέναντι στα καθημερινά φαινόμενα του έμφυλου ρατσισμού και της βίας που βιώνουν κυρίως οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες.
Αν έπρεπε να δώσω τίτλο σε ένα βιβλίο για τη θέση της σύγχρονης γυναίκας, αυτός θα ήταν “Προσοχή στο διάκενο”, προτρέποντάς μας να διαπιστώνουμε, κάθε στιγμή, την προέλευση των δημόσιων αφηγήσεων/’προσταγών’ που αφορούν τη “Γυναίκα” και βεβαίως το χάσμα που υπάρχει μεταξύ των αφηγήσεων αυτών και της πραγματικότητας που βιώνουμε καθημερινά. Έχω την αίσθηση ότι παρασυρόμαστε και φοράμε μια μονοδιάστατη, τυραννική προκατασκευασμένη “Γυναίκα” που εντέχνως μας πουλάνε – και μάλιστα με πολύ ακριβό κόστος – αμελώντας ή μη γνωρίζοντας ακόμα πώς να θρέψουμε την τόσο πλούσια και μοναδική μας ταυτότητα, ως γυναίκες.
