«Από κορίτσια μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία στην οποία χρειάζεται να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Καθημερινά, κουβαλάω μια “τσάντα” γεμάτη ευθύνες, τη στιγμή που ένας φίλος μου κουβαλά πολύ λιγότερες. Μπορούμε να διεκδικήσουμε να μοιραστούμε τις ευθύνες με τον άντρα συνάνθρωπό μας, και εκείνος με κατανόηση και αγάπη να δεχτεί να το κάνει. Φυσικά, αυτό χρειάζεται χρόνο, επιμονή και πολλή δουλειά. Αντί να λέω “φταίει η κοινωνία”, προτιμώ να δέχομαι το κομμάτι της ευθύνης που μου αναλογεί, να με συγχωρώ γι’ αυτό και να το αλλάζω. Οι δυσκολίες μου είναι οι δάσκαλοί μου. Αυτό που μου δίνει δύναμη είναι η αγάπη, να είμαι παρούσα, να μπορώ να συγκινούμαι. Το γεγονός ότι βρίσκομαι συντροφιά με τον εαυτό μου μέσα στη φωτογραφική διεργασία με κάνει να νιώθω δυνατή μέσα από την τρωτότητά μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι τη χαρά της έκφρασης μέσα από τα βιωματικά φωτογραφικά σεμινάριά μου. Η φωτογραφία είναι η δημιουργική διαδικασία που με “υποστηρίζει” όταν βρίσκομαι σε μέρη δυσπρόσιτα. Γιατί η τέχνη σε βοηθά να απελευθερώνεσαι, να δέχεσαι τις αδυναμίες ή τις φοβίες σου, να νιώθεις τη δύναμή σου στο “εδώ” και το “τώρα”. Με τη φωτογραφική μου ματιά και συμμετοχή έχω υπάρξει παρούσα σε στιγμές γυναικών, με πορτρέτα που τους τραβήξει σε πολλές χώρες: από τις Ινδές μέχρι τις αλμπίνες στην Τανζανία, τις Μαορί ιθαγενείς της Νέας Ζηλανδίας, τις ιερόδουλες, έως τις Μασάι στο Κιλιμάντζαρο. Αυτό που μου μάθανε οι γυναίκες σε χώρες που στερούνται βασικές υποδομές, όπως το ρεύμα, είναι η χαρά που νιώθουν στο παρόν. Και αυτό θέλω να το μοιράζομαι μέσα από τις εικόνες μου. Χαρά στη ζωή είναι να αγκαλιάζω το μωρό μου στο φουλ. Το μωρό είναι ευτυχισμένο με την παρουσία σου κι ας μένεις σε μια παράγκα. Και το νόημα της ζωής είναι η παρουσία σου σε κάθε στιγμή. Και κάτι ακόμη: εμείς οι γυναίκες αξίζει να δυναμώσουμε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας.
