Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης
Είμαι γυναίκα. Τακτοποιώ το φύλο μου και ξεκινώ. Είμαι, για αρχή, η κόρη της μάνας μου. Γλίστρησα από τον κόλπο της και μεγάλωσα με το γάλα της. Είμαι γυναίκα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μαθαίνω να φέρομαι σαν γυναίκα. Μαθαίνω να αγαπώ, να πιστεύω, να συγχωρώ, να περιθάλπω. Μαθαίνω τη ζωή από τη μάνα μου, αλλά θέλω να ζήσω τη δική μου. Βγαίνω στον κόσμο με την αίσθηση πως οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί και πως όλοι αγαπούν τη Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη, την Ωραία Κοιμωμένη. Έχω ξεχάσει την ιστορία τους, θυμάμαι μόνο τις χαμογελαστές πανέμορφες μορφές τους στην τελευταία σελίδα του βιβλίου. Σύντομα διαπιστώνω ότι πρέπει να μάθω να μην εγκαταλείπω, να μην κουράζομαι, να μη φοβάμαι. Όπου κι αν θέλω να πάω, πρέπει να περάσω από πόρτες στενές, από υγρά και σκοτεινά τούνελ. Φυσικά και δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό και δεν αντέχω στο σκοτάδι, αλλά κάτι από μέσα μου, κάτι απ’ τη φύση μου μου δίνει την ώθηση να σπρώξω το κάγκελο και να περπατήσω ώς την άλλη μεριά. Μπαίνω. Δουλεύω σκληρά, μερόνυχτα, ανοίγω μονοπάτια, παλεύω με τέρατα, πέφτω, χτυπάω, σηκώνομαι, αμφισβητώ τον εαυτό μου, με φροντίζω, με παρατάω, με βρίσκω ωραία, με βρίσκω άσχημη, θέλω να σταματήσω, θέλω να συνεχίσω. Και πάλι από την αρχή. Σήμερα, είμαι γυναίκα 36 χρόνια. Είμαι περήφανη για όσες καγκελόπορτες γενναία έχω σπρώξει και για όσα κατάφερα βήμα το βήμα, σκοτάδι το σκοτάδι. Αλλά πιο πολύ είμαι περήφανη γιατί διασχίζοντας το τούνελ βρήκα τον τρόπο για να κρύβω στο στήθος μου φαναράκια και σπόρους. Θα τα αφήνω στις άκρες, να γίνουν φως και άνθη, για να τα βρεις εσύ, η επόμενη γυναίκα, σε περίπτωση που χρειαστεί να περπατήσεις τον ίδιο δρόμο.
