Ως ηθοποιός αισθάνομαι ότι ανήκω σ’ εκείνη τη συντεχνία των ονειροπόλων,των μαγεμένων,των περιπλανώμενων ερωτικών ακόλουθων του Διονύσου. Νιώθω ασφαλής μέσα στην τάξη και στην ευρυθμία των κανόνων της τέχνης, μέσα στην αρμονία των μεθόδων και των μυστικών της υποκριτικής λειτουργίας. Αισθάνομαι ευνοημένη που είμαι γυναίκα και μπορώ να διοχετεύω,όλες τις μαγικές ιδιότητες του φύλου μου ,στους ρόλους που υποδύομαι. Δεν παραγνωρίζω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η γυναίκα στην εργασιακή της ζωή,αλλά πιστεύω πολύ ότι τα νήματα του πολιτισμού και της ζωής τα κρατάμε οι γυναίκες, σε θαυμαστή, μυστηριακή ένωση με το αντρικό στοιχείο. Γενικότερα η επιλογή του να γίνει κανείς ηθοποιός σήμερα-είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα- είναι ευκολότερη σήμερα απ’ ότι παλιά,όμως τα σημερινά παιδιά αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα όσον αφορά στην εύρεση εργασίας και αυτό γιατί η θεατρική εκπαίδευση,δεν συντονίζεται με την αγορά εργασίας. Υπάρχει μεγάλη ανεργία,τεράστια προσφορά και μικρή ζήτηση. Ηθοποιοί υποαπασχολούνται, δεν αμείβονται, ζούν μέσα στην αβεβαιότητα. Παρ’ όλ ‘αυτά στην θεατρική τοιχογραφία της Αθήνας και της Ελλάδας,υπάρχουν παραστάσεις νέων ομάδων που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα Κρατικά θέατρα και τα μεγάλα πολιτιστικά ιδρύματα. Το ζητούμενο είναι, να δοθεί βήμα και υλικοτεχνική υποδομή στους νέους,γιατί δεν πρέπει αυτές οι γενιές να χαθούν μέσα στον ζόφο της κρίσης.’Εχουν όνειρα και λόγο ύπαρξης.
Η Πολυξένη Μυλωνά πρωταγωνιστεί στο πλευρό του Γιάννη Βούρου στην θεατρική version της νουβέλα του Σνίτσλερ Dream Story που ενέπνευσε το κύκνειο άσμα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ “Μάτια Ερμητικά Κλειστά”. Η παράσταση παίζεται στο Θέατρο Πόλη.
