Όλοι οι δρομείς θέλουν να επιστρέψουν στο τρέξιμο μετά από έναν τραυματισμό, όσο πιο γρήγορα γίνεται! Το πρόβλημα πολλές φορές έγκειται στο ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν τη σωστή καθοδήγηση, καθώς και ένα ξεκάθαρο πλάνο ασφαλούς επιστροφής στις προπονήσεις. Ως αποτέλεσμα, πολλοί υποτροπιάζουν και αναγκάζονται να μείνουν εκτός προπονήσεων για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Ο νούμερο ένα παράγοντας κινδύνου εμφάνισης κάποιου τραυματισμού είναι το ιστορικό προηγούμενου τραυματισμού! Γίνεται, λοιπόν, σαφές πως κάθε δρομέας, ο οποίος επιστρέφει από έναν μυοσκελετικό τραυματισμό, θα πρέπει να έχει κάποιους βασικούς κανόνες στο μυαλό του, ώστε να αποφύγει περαιτέρω επιδείνωση των συμπτωμάτων του. Είτε, λοιπόν, ανήκεις στην κατηγορία των «τραυματισμένων» είτε όχι, σε αυτό το άρθρο (αχρείαστο να είναι!) θα βρεις έναν οδηγό 4 βημάτων που θα σε βοηθήσει να επιστρέψεις με ασφάλεια σε αυτό που αγαπάς τόσο πολύ, αν και όταν χρειαστεί!
Τα 4 βήματα για την επιστροφή στο τρέξιμο μετά από έναν τραυματισμό
1ο βήμα: Αξιολόγηση της ετοιμότητας για τρέξιμο
Το πρώτο βήμα είναι ίσως και το πιο κρίσιμο. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αξιολογηθεί η πορεία της παθολογίας, καθώς και το στάδιο επούλωσης της τραυματισμένης περιοχής. Με πιο απλά λόγια, θα πρέπει να αξιολογηθεί εάν είναι ασφαλές να ξεκινήσουμε να φορτίζουμε τους τραυματισμένους ιστούς. Εδώ είναι σημαντική η συμβολή ενός επαγγελματία υγείας, ο οποίος θα αποφασίσει, βασιζόμενος στην πορεία της παθολογίας, εάν είναι ασφαλές να ξεκινήσουμε το τρέξιμο.
Σημαντική παράμετρος αυτής της διαδικασίας είναι η υποκειμενική αξιολόγηση, δηλαδή το τι μας λέει ο ασθενής κατά τη λήψη του ιστορικού. Για παράδειγμα, εάν ο ασθενής αναφέρει πόνο κατά τη διάρκεια απλών καθημερινών δραστηριοτήτων όπως ανέβασμα/κατέβασμα σκάλας ή πόνο μετά από μερικά λεπτά βάδισης, τότε ίσως δεν είναι ακόμα η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψει κάποιος στο τρέξιμο.
Εξίσου σημαντική με την υποκειμενική αξιολόγηση είναι και η φυσική εξέταση, όπου μέσω κάποιων απλών δοκιμασιών μπορούμε να αξιολογήσουμε την ετοιμότητα ενός ασθενή για ασκήσεις που περιλαμβάνουν κραδασμούς (π.χ. τρέξιμο). Τέτοιες απλές δοκιμασίες είναι οι αναπηδήσεις με δύο ή ένα πόδι στο σημείο, οι αναπηδήσεις προς τα εμπρός ή τα άλματα. Εφόσον, ο ασθενής τα κάνει όλα αυτά με άνεση, τότε μπορεί σιγά σιγά να δοκιμάσει και το τρέξιμο.
Ακόμα μία σημαντική παράμετρος σε αυτό το στάδιο είναι το χρονικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε μέσα στη σεζόν. Για παράδειγμα, εάν ο τραυματισμός συμβεί σε περίοδο όπου δεν υπάρχει αγώνας, τότε μπορούμε να επενδύσουμε περισσότερο χρόνο στην αποκατάσταση και να μη βιαστούμε να επιστρέψουμε στο τρέξιμο. Αντίθετα, εάν βρισκόμαστε κοντά στον αγώνα και ο δρομέας είναι αποφασισμένος να τον τρέξει, τότε μπορούμε ζυγίζοντας τους κινδύνους και τα πλεονεκτήματα να πάρουμε απόφαση για πιο γρήγορη επάνοδο στις προπονήσεις.
