Η δουλειά που κάνουμε επιδρά στο πως βλέπουμε τον εαυτό μας αλλά και πως μας βλέπουν οι άλλοι. Μας δίνει καθημερινή δομή στη μέρα αφού είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε συγκεκριμένες ώρες ύπνου και αφύπνισης, φαγητού και διαλείμματος. Μας δίνει νόημα και μας βοηθά να είμαστε ανεξάρτητοι οικονομικά και συναισθηματικά. Μας δίνει μια ταυτότητα.
Αν χάσουμε τη δουλειά μας τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις πιο δύσκολες εμπειρίες που θα βιώσουμε στη ζωή μας. Υπάρχουν διάφορες μορφές απώλειας που αφορούν τον χώρο της εργασίας. Μια από τις πιο κοινές είναι η απόλυση, η μείωση μισθού ή η μείωση ωρών.
Τα συναισθήματα που θα συνοδεύσουν κάποιον που χάνει τη δουλειά του είναι πολλά και έντονα. Θυμός και θλίψη. Φόβος και άγχος. Ντροπή και ενοχές. Ο θυμός μπορεί να απευθύνεται προς την εταιρεία ή τον εργοδότη. Το κράτος ή την οικονομική κρίση. Τον εαυτό σου ή και τους άλλους. Η αυτοκριτική πολλές φορές μπορεί να μετατραπεί σε εμμονή που πλημμυρίζει με σκέψεις το μυαλό : «Μα που έκανα λάθος;;» «Μήπως δεν έκανα τα πράγματα όπως θα έπρεπε;» «Μήπως θα έπρεπε να είχα καταλάβει τι θα γινόταν;»
Όλη αυτή η κατάσταση κουράζει και εξαντλεί τον άνθρωπο που έχασε τη δουλειά του αλλά και τους οικείους του που δεν γνωρίζουν ούτε πώς να τον βοηθήσουν και να τον στηρίξουν αλλά ούτε και για ποιο λόγο ο άνθρωπός τους το έχει πάρει «τόσο βαριά».
