Γιατροί, φαρμακοποιοί, κοινωνικοί λειτουργοί βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού. Κάποιοι έθεσαν τη ζωή τους σε κίνδυνο για τη δική μας, δούλευαν ασταμάτητα, δεν έκαναν διάλειμμα, προσπάθησαν να μας προστατεύσουν. Εκείνες τις μέρες που όλα ήταν πιο δύσκολα, μιλήσαμε με τρεις γυναίκες που μας μετέφεραν το κλίμα στα νοσοκομεία αλλά και στις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου. Μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων και τη μείωση των νέων κρουσμάτων, ο μεγάλος κίνδυνος έχει υποχωρήσει. Όμως ο ιός εξακολουθεί να μας συνοδεύει, συνεχίζουμε να έχουμε νέα κρούσματα και πρέπει να προσέχουμε. Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί γυναίκες που μίλησαν στις διεθνείς εκδόσεις του ELLE και στην συνέχεια διαβάστε τι μας είπαν οι Ελληνίδες που κατέθεσαν τη μαρτυρία τους.
«Είμαστε τόσο λίγοι και είναι τόσοι πολλοί»
Σταματούλα Τσικρικά, Πνευμονολόγος, Ιατρός Δημόσιας Υγείας, Νοσοκομείο Σωτηρία
Δρ Σταματούλα Τσικρικά, την ώρα της εφημερίας
«Η εφημερία πριν και μετά την πανδημία του κορονοϊού διαφοροποιήθηκε σημαντικά με τρομακτική επιβάρυνση για τους εργαζόμενους της υγείας. Το ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό κλήθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να διαχειριστεί έναν πολύ μεγάλο όγκο ασθενών. Και ενώ η πανδημία εξελισσόταν και οι ανάγκες ολοένα αυξάνονταν, ο αριθμός των επαγγελματιών υγείας παρέμενε ο ίδιος. Ώρες διαλείμματος για λίγο νερό ή τουαλέτα δεν υπάρχουν ή ελαχιστοποιούνται στο ελάχιστο. Η στολή έχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο τοποθέτησης και αφαίρεσης προς αποφυγή διασποράς και αυτομόλυνσης και φυσικά λόγω της έλλειψης υλικού δεν υπάρχει η πολυτέλεια να αλλάζεται πολλές φορές. Μέσα σε αυτή τη θύελλα και τον ανθρώπινο πόνο υπάρχουν στιγμές μέσα στην εφημερία που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοβοηθήσεις και με ποιον να πρωτοασχοληθείς. Είμαστε τόσοι λίγοι και είναι τόσοι πολλοί τώρα που μας χρειάζονται δίπλα τους όρθιους, με αίσθημα ευθύνης, με εύστοχη επιστημονική διάγνωση, καθώς και με υψηλό ηθικό και ενσυναίσθηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας καλός λόγος, ένα μικρό χτύπημα στην πλάτη και μια ζεστή ανθρώπινη συζήτηση στο χώρο των επειγόντων, μπορεί να φαίνονται πολύ μικρά αλλά αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι πολύ σημαντικά για τον ασθενή που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τα μάτια και το βλέμμα του γιατρού που καλύπτονται από τη μάσκα.
Η προστασία για εμάς που εργαζόμαστε στην πρώτη γραμμή είναι εξέχουσας σημασίας. Πρέπει να είμαστε κατάλληλα εφοδιασμένοι με τις απαραίτητες στολές, τις μάσκες και τα γάντια. Για να μπορέσουμε να προσφέρουμε όσο περισσότερο μπορούμε, πρέπει να διατηρηθούμε υγιείς και να λαμβάνουμε όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις. Δεν περισσεύει κανείς μας και ο κυριότερος φόβος μας είναι να μην να υπάρχει επάρκεια σε είδη ατομικής προστασίας στη βάρδια. Όταν η ώρα της εφημερίας τελειώνει και βγαίνουν οι στολές, η επιστροφή στο σπίτι μας βρίσκει με ένα άλλο καθήκον, αυτό της μητέρας, της συζύγου, της κόρης, της αδερφής, της συντρόφου. Και ενώ όλοι σε ρωτούν αν είσαι καλά, αν έχεις πυρετό, αν βήχεις ή αν έχεις παρουσιάσει πιθανά συμπτώματα και κοιτούν τα χέρια σου που είναι σκασμένα από τις πολλές πλύσεις, τα κατακόκκινα μάτια και το πρόσωπο γεμάτο χαρακιές από τη μάσκα, εσύ μέσα σου αγωνιάς διπλά και γεμίζεις τύψεις για εκείνους, μην τυχόν τους έχεις μεταφέρει τον ιό από τη δουλειά. Τα δικά μου παιδιά έχοντας και τους δύο γονείς γιατρούς σε δημόσια νοσοκομεία, έμαθαν το τελευταίο μήνα να μένουν πλέον μόνα τους για πολλές ώρες λόγω των πολλαπλών βαρδιών, να παίζουν αθόρυβα για να μην μας ξυπνήσουν από τις λίγες ώρες ύπνου και να δίνουν κουράγιο και ελπίδες για γρήγορη αντάμωση στον παππού και τις γιαγιάδες που ζουν στην επαρχία.
Το σύστημα υγείας που θα ανταποκριθεί καλύτερα στην πανδημία από τον κορονοϊό θα πρέπει να έχει επάρκεια και ενίσχυση τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, σε κλίνες ΜΕΘ όσο και σε υλικό για την ατομική προστασία των εργαζομένων και την παροχή υψηλής φροντίδας των ασθενών. Παράλληλα, η ανάπτυξη δομών και μέτρων στήριξης για πληθυσμούς με ευαλωτότητα, η ανάπτυξη υπηρεσιών κατ’ οίκον φροντίδας για τις ευπαθείς ομάδες, καθώς και η ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών στις παροχές των υπηρεσιών υγείας θα αποτελέσουν βασικούς πυλώνες στήριξης του συστήματος υγείας».
«Χρειαζόμαστε εξοπλισμό, όχι χειροκρότημα»
Χρύσα Μπότση, πνευμονολόγος-φυματιολόγος στο νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός
Δρ Χρύσα Μπότση (στο κέντρο)
«Εργάζομαι σε μονάδα λοιμώξεων-HIV και βλέπουμε σταθερά 1800 άτομα στο τμήμα αυτό 3 παθολόγοι, 2 δερματολόγοι και 1 πνευμονολόγος. Το προσωπικό δεν επαρκεί. Στη διάρκεια της πανδημίας, αδειάσαμε τμήματα, τα τακτικά ραντεβού αναβλήθηκαν και κρατήσαμε έκτακτα περιστατικά και τους ογκολογικούς ασθενείς. Έχω εκτεθεί σε περιστατικά COVID-19, εξέτασα ανθρώπους που βήχουν και το μόνο μέτρο προστασίας μου ήταν 1 χειρουργική μάσκα για όλη τη βάρδια. Μάσκα φοράω και στο σπίτι για να προστατεύσω το παιδί μου. Χρειαζόμαστε εξοπλισμό, όχι χειροκρότημα. Είμαστε σε ένα σύστημα υγείας που πέρασε μνημόνια και κρίσεις, δεν άντεχε πριν και δεν αντέχει και τώρα. Με 6000 κενές θέσεις, δεν αρκούν γύρω στις 900 προσλήψεις. Η πρώτη προτεραιότητα κάθε χώρας πρέπει να είναι η διατήρηση του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού της».
«Αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη για τους ανθρώπους»
Λευκή Αρβανιτοπούλου, κοινωνικός λειτουργός στο ΚΥΑΔΑ του δήμου Αθηναίων
Λευκή Αρβανιτοπούλου
«Ο χώρος που εργάζομαι έμεινε ανοιχτός κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αυτό που έχει σημασία για εμάς είναι η αγάπη που δείχνουμε στους ανθρώπους. Κάποιες υπηρεσίες που προσφέρουμε διακόπηκαν εκείνη την περίοδο, όπως οι αιτήσεις για το κοινωνικό παντοπωλείο, αλλά το streetwork δεν σταμάτησε ποτέ. Καθημερινά, η ομάδα του δρόμου που αποτελείται από κοινωνικούς λειτουργούς, εντόπιζε αστέγους, τους έδινε τσάι και φαγητό και προσπαθούσε να τους πείσει να έρθουν να μείνουν στις δομές που έχουμε. Όποιος μένει εκεί έχει ελεγχθεί για τον κορονοϊό και αυτή η υπηρεσία βοηθά τους αστέγους να παραμείνουν ασφαλείς».
