Ζωγραφικά έργα με κορίτσια και χρώμα, ασπρόμαυρα σχέδια με την Ακρόπολη και κεραμικά είναι οι τρεις ενότητες που συνομιλούν στην καινούρια ατομική έκθεση του Γιώργου Χαδούλη, που ολοκληρώθηκε μέσα σε δύο χρόνια και παρουσιάζεται μέχρι και το Σάββατο 1η Ιουνίου στη γκαλερί Σκουφά. Εν μέσω μιας ξενάγησης σε φοιτητές Καλών Τεχνών, ο ίδιος αφιέρωσε χρόνο στο ELLE.gr για να μιλήσει για την έμπνευσή του, τη ζωγραφική και όσα αγαπά να κάνει.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη δουλειά σας;
Ενώ η έκθεση αυτή είναι τρία διαφορετικά πράγματα, όλα πραγματεύονται το πώς είναι να ζει κανείς στην Αθήνα σήμερα. Έχει να κάνει με τη νεότητα και την αρχαιότητα. Πώς βιώνεις το παρελθόν στο σήμερα. Όμως, το ύφος μου δε μπορώ να το προσδιορίσω. Η ζωγραφική είναι μια γλώσσα που αλλάζει. Η δουλειά μου είναι να «κάνω», να εξελίσσω το έργο μου και όχι να το ορίζω.
Τα κορίτσια πρωταγωνιστούν στα έργα σας. Πώς και βλέπουμε κι εσάς μέσα σε κάποιους πίνακες, δίπλα τους;
Τα κορίτσια έχουν να κάνουν με τη νεότητα, με τη δική μου ηλικία και τη νεότητα που έρχεται, δηλαδή με τα παιδιά μου. Ο ρόλος μου σε κάποιους πίνακες είναι εκείνος του ζωγράφου που παρατηρεί.
Η δουλειά σας ναι μεν εξελίσσεται, ένα στοιχείο που παραμένει σταθερό, όμως, είναι το έντονο χρώμα…
Είναι αλήθεια ότι χρησιμοποιώ χρώματα με κοντράστ, επιλέγω μια γκάμα χρωμάτων που είναι μάλλον ουράνια και όχι γήινη. Χρησιμοποιώ τα συγκεκριμένα χρώματα γιατί αυτή τη διάθεση έχω! Είναι ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Αλλά από την άλλη, τα σχέδια της Ακρόπολης είναι μαυρόασπρα με λίγο μοβ, με λίγο πράσινο, και με αυτή την έννοια είναι το αντίθετό τους. Συνέχεια σκέφτομαι διαφορετικούς τρόπους να εξελίσσεται το έργο μου. Αυτό με ενδιαφέρει: να εξελίσσεται!
Υπάρχει χρώμα στην Αθήνα;
Υπάρχει καταρχήν από εμένα. Είναι ζήτημα οπτικής. Όταν ζεις σε μια χώρα με τόσο δυνατό φως, αυτό επηρεάζει και τον ψυχισμό σου. Η ζωγραφική είναι μια τέχνη όπου εγώ προσπαθώ να δείξω το ωραίο και όχι το άσχημο. Το άσχημο είναι χωρίς σχήμα, το ωραίο δίνει σχήμα σε κάτι.
Σε ποια εποχή και ποιο καλλιτεχνικό ρεύμα θα θέλατε να έχετε βιώσει;
Υπήρχαν περίοδοι που θα είχε ενδιαφέρον να ζει κανείς, αλλά σημασία έχει το τώρα. Η ζωγραφική για μένα είναι ένας τρόπος να ζω, είναι υπαρξιακό το θέμα, με ποιο τρόπο με βοηθάει να ζω. Όταν δεν ζωγραφίσω για δυο μέρες, δεν χρησιμοποιήσω τα χέρια μου να τα λερώσω, δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω άχρηστος. Για μένα είναι ζωτικής σημασίας να ανακατεύομαι με τα χρώματα.
Τι βιβλίο διαβάζετε τελευταία;
Το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λόρενς Ντάρελ, το Sapiens του Γιουβάλ Νώε Χαράρι και μια βιογραφία του Νίτσε.
Η τελευταία ταινία που σας άρεσε;
Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου. Μου αρέσει πολύ και ο Γούντι Άλεν.
Μια έκθεση τέχνης που πήγατε;
Η αναδρομική του Χόκνεϊ στο Παρίσι.
Αν μπορούσατε, από ποιον καλλιτέχνη (εν ζωή ή όχι) θα θέλατε να πάρετε συνέντευξη;
Από τον Πικάσο. Ως 15χρονος, θαύμαζα το ότι σχεδίαζε τόσο φυσικά και ότι η σχέση του μυαλού, της καρδιάς και του χεριού γίνεται με έναν φυσικό τρόπο. Ο ζωγράφος και το έργο του γίνονται ένα.
Θεωρείτε σημαντικό για έναν καλλιτέχνη να ταξιδεύει;
Για μένα το ταξίδι δεν είναι το πιο σημαντικό, δηλαδή να πηγαίνει κανείς να βλέπει καινούρια πράγματα. Στις νέες ηλικίες που ψάχνεις να βρεις και διαμορφώνεσαι, είναι σημαντικό να δεις ζωγραφική του φυσικού. Εμένα με βοήθησε που είδα στη Γαλλία τις μεγάλες συλλογές του μουσείου d’ Orsay, με επηρέασε απολύτως στον τρόπο που ζωγράφιζα, βρήκα τον εαυτό μου.
