Δεν θα διαβάσετε για την ιστορία της μεθυσμένης νύχτας του στην έρημο της Καλιφόρνια με την Ava Gardner, τον Jack Daniel και μερικά 38άρια που άλλαξαν χέρια και σφαίρες. Ή για την φορά που χώρισε την αρραβωνιαστικιά του Lauren Bacall απ’ το τηλέφωνο. Ή για τον μυθικό του καυγά στο σπίτι των Κολμπερτ στα Μπαρμπέιντος, που κατέστρεψε μια ολόκληρη βίλα. Προφανώς δεν θα ξαναπιάσουμε τις ιστορίες από το Las Vegas, που βοήθησε να χτιστεί και να γίνει ό,τι είναι σήμερα, ούτε και τα άπειρα επεισόδια με το Rat Pack, για τις συναυλίες των μεγάλων του επιστροφών που κατέκλυζαν στάδια, για την πλάκα που έστησε με τον Don Rickles για να εντυπωσιάσει ένα ραντεβού της μιας νύχτας, ή για το «πισώπλατο μαχαίρωμα» απ’ τον John F. Kennedy που δεν του συγχώρησε ποτέ;
Δεν θα θυμηθούμε ούτε τα καλύτερα άλμπουμ του, ούτε τις κορυφαίες ταινίες του πρώτου σούπερ σταρ στην ιστορία της Μουσικής. Ναι, είχε κορίτσια που ούρλιαζαν για αυτόν όταν ο Elvis και οι Beatles φορούσαν πάνες, κι έκανε πλήθη να παραληρούν σε όλο τον κόσμο πριν καν γεννηθεί ο Michael Jackson. Ξεπέρασε το πρότυπο του, τον Bing Crosby, κι έγινε ο «μεγαλύτερος τραγουδιστής του 20ου αιώνα» (κατά το Billboard και το Time). Ήταν φίλος με προέδρους, βασιλιάδες, βαφτισιμιός του «Νονού» Willie Moretti, και φίλος του αρχιμιαφόζου Lucky Luciano. Ήταν «Η Φωνή», ο «Πρόεδρος του Συμβουλίου», αλλά κυρίως ήταν ο “Ol’ Blue Eyes”. Ήταν ο άνδρας που ήθελαν να μοιάσουν ή να κάνουν παρέα οι άνδρες («έχεις κάνει χειραψία με τον Σινάτρα» που έλεγε κι ο Κλούνι στο ριμέικ της Συμμορίας των 11). Ήταν ο άντρας που αγαπούσε, κι αγάπησαν όσο ελάχιστους, οι γυναίκες. Και αυτό που θα θυμηθούμε σήμερα, 105 χρόνια απ’ την γέννηση του Frank Sinatra, είναι οι γυναίκες της ζωής του. Οι πιο σημαντικές, πέρα απ’ την μητέρα του και τις κόρες του φυσικά.
