Photo credit: Θανάσης Κρίκης
Αυτόν το µήνα, εμείς στο ELLE είχαµε µπροστά µας και τα δύο. Από τη µία τις µισάνοιχτες πληγές γυναικών που αντί να κλείσουν, άτσαλα φροντισµένες µε το ιώδιο του «δεν µπορώ», του «δεν αντέχω», του «ποιος θα µε πιστέψει;» και του «προτιµώ να ξεχάσω», άνοιξαν ξανά, απελευθερώνοντας λύτρωση, δύναµη, αλλά και φόβο, που όµως πολλές φορές µπορεί να γίνει ευεργετικός. Και από την άλλη είχαµε µπροστά µας την Ηµέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) που, φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, νιώσαµε ότι πρέπει να γιορταστεί και κυρίως να τιµηθεί.
Και κάπως έτσι τα αυτιά, οι ψυχές και οι σελίδες µας γέµισαν µε φωνές. Πολλές και δυνατές φωνές. Από τις θηλυκότητες που µας εµπιστεύτηκαν στο αφιέρωµα αυτού του τεύχους δεν ζητήσαµε να µας πουν κάτι συγκεκριµένο. Θέλαµε απλώς να µας χαρίσουν τη φωνή τους. Και το έκαναν. Ηθοποιοί µίλησαν για το θαµπωµένο φως του θεάτρου, που όµως θα ξαναλάµψει. Επιστήµονες µας πήραν µαζί τους στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, όπου σε κάθε στροφή οι πατριαρχικές αντιλήψεις και τα ταµπού δεν έβαζαν φρένο, αλλά έδιναν ώθηση στο όνειρό τους.
Ακτιβίστριες µας έβαλαν µέσα στον κόσµο τους και µας εξήγησαν γιατί το να µάχεσαι για τους άλλους έχει µεγαλύτερη αξία από το να µάχεσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό. Θηλυκότητες από κάθε χώρο µίλησαν για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη τους. Και µια αξιοθαύµαστη γυναίκα, που άντεξε τη βία µέσα στο ίδιο της το σπίτι και συνεχίζει να ζει και να ελπίζει, κατάφερε µε τη φωνή της να λυτρώσει τον εαυτό της και όλες εµάς. Αυτές οι θηλυκές φωνές είναι η δική σου και η δική µου. Είναι οι φωνές του κόσµου µας. Και µόνο αν ενωθούν, αν συντονιστούν και γίνουν µία, µπορούν να ακουστούν και να κάνουν αυτόν, τον ίδιο κόσµο, λίγο καλύτερο.
Για τον τίτλο αυτού του κειμένου δανείστηκα µια φράση της Στεφανίας Γουλιώτη, την οποία µοιράστηκε µαζί µας: «Η θηλυκή ψυχή χορεύει». Τι γαλήνια σκέψη και τι όµορφη εικόνα! Μια ψυχή που χορεύει ελεύθερη, δυνατή και ανακουφισµένη. Για αυτή την ψυχή πρέπει να παλέψουµε όλες. Και για την ηµέρα που αυτή η ψυχή θα µοιάζει µε τη δική µας. Όταν δεν θα κλαίµε πια γονατιστές σε µια γωνιά του σπιτιού µας, προσπαθώντας να κρύψουµε τα σηµάδια της κακοποίησης στο σώµα και την καρδιά µας. Όταν δεν θα κρατάµε, όπως µας θύµισε η δηµοσιογράφος Μαρία Λουκά, σφιχτά τα κλειδιά στο χέρι, κάµποσα τετράγωνα προτού φτάσουµε σπίτι, από φόβο µήπως µας επιτεθούν. Όταν δεν θα διστάζουµε να παρέµβουµε και να πάρουµε θέση σε ένα «ανδροκρατούµενο» meeting στο γραφείο. Όταν θα πάψουµε να επιλέγουµε την κατεύθυνση των σπουδών µας ανάλογα µε το επάγγελµα που είναι «καλό για γυναίκα». Όταν δεν θα προσπερνάµε ένα χυδαίο σχόλιο στον χώρο εργασίας. Όταν δεν θα απορρίπτουµε την έκτρωση ή όταν δεν θα κάνουμε παιδιά µόνο και µόνο γιατί «ο προορισµός της γυναίκας είναι η µητρότητα». Όταν δεν θα βασανιζόµαστε επειδή είµαστε µη λευκές σε µια «λευκή» χώρα. Όταν δεν θα αποδεχόµαστε το περιθώριο επειδή είµαστε queer. Όταν δεν θα πρέπει να διαλέξουµε το φύλο µας έχοντας µπροστά µας µόνο δύο επιλογές. Όταν δεν θα µένουµε ουδέτερες την ώρα που δίπλα µας κάποιος –γυναίκα, άντρας, λίγη σηµασία έχει- αδικείται.
#ΤοΜέλλονΕίναιΓυναίκα γιατί πρέπει να έχει θηλυκές ποιότητες. Οφείλει να έχει όλα τα θηλυκά χαρακτηριστικά που κρύβονται στη φύση τόσο των γυναικών όσο και των αντρών -όπως µας επισήµανε η Αµαρυλλίς Τσιτούρη- και τα οποία από την ίδια την ελληνική γλώσσα έχουν πάρει θηλυκό «πρόσηµο». Το µέλλον µας πρέπει να διακρίνεται από ελευθερία, αγάπη, ενσυναίσθηση, ανιδιοτέλεια, ισότητα, γαλήνη, εµπιστοσύνη, ευαισθησία, εξέλιξη, αξιοπρέπεια. Μοιάζει δύσκολο και µακρινό, αλλά σκεφτείτε πόσο δύσκολα και µακρινά φάνταζαν όλα όσα έχουν συµβεί µόνο τους δύο τελευταίους µήνες στην Ελλάδα. Η αρχή έγινε. Και πρέπει να την εµπιστευτούµε. Γιατί είναι και αυτή γένους θηλυκού…
Μαρία Πατούχα
mpatoucha@alphamag.gr
