Tα δύο σκληρά χρόνια της πανδηµίας που προηγήθηκαν µας άφησαν µε µια «βαριά», αλλά ταυτόχρονα «απελευθερωτική» παρακαταθήκη: το µόνο που έχει πραγµατική αξία στη ζωή είναι η ίδια η ζωή. Όλα τα υπόλοιπα είναι περαστικά, αναλώσιµα, µεταβλητά. Η παρακαταθήκη αυτή είναι βαριά, γιατί µπορεί να µετατοπίσει το κέντρο ολόκληρης της ύπαρξής µας, αλλάζοντας µια για πάντα τον τρόπο µε τον οποίο αντιµετωπίζουµε τα πράγµατα, και από την άλλη έχει τη δύναµη να µας απαλλάξει από όλα τα περιττά βάρη που κουβαλούσαµε µέχρι σήµερα, εξ ου και απελευθερωτική.
Αποτέλεσµα της παραπάνω συνειδητοποίησης -ίσως και η πρώτη της, πιο επιφανειακή ανάγνωση- είναι και ένα νέο κίνηµα, το face positivity, που στα ίχνη του προηγούµενου αντίστοιχου, του body positivity, καταρρίπτει όλα τα στερεότυπα που έχουν να κάνουν µε την οµορφιά (του προσώπου, αυτή τη φορά) και τα οποία κυριάρχησαν κυρίως µέσα από την επιρροή των social media. Aυτό το κίνηµα µας καλεί να πάψουµε να κυνηγάµε το ανέφικτο, το πρότυπο (που κανείς επί της ουσίας δεν γνωρίζει από πού και από ποιον ορίζεται), το ιδανικό (ποιο είναι, αλήθεια;), και να αποδεχτούµε τον εαυτό µας ακριβώς όπως είναι. Διάσηµες γυναίκες δηλώνουν δηµοσίως ότι µετανιώνουν για τις αισθητικές επεµβάσεις που έκαναν στο παρελθόν, κάποιες µπαίνουν στη διαδικασία να τις αντιστρέψουν και άλλες απλώς απαλλάσσουν τον εαυτό τους από τον κόπο να καµουφλάρουν τη µεγάλη µύτη τους µε στρώµατα contouring ή να «κόψουν» το πεταχτό πιγούνι τους µε άφθονη πούδρα.
Η δεύτερη ανάγνωση ξεφεύγει από την εµφάνιση και βουτάει πιο βαθιά. Την πραγµατικότητα και την αλήθεια πέρα από το πρόσωπό µας την αναζητούµε πρωτίστως στην ψυχή µας και στη σχέση µας µε τον εαυτό µας και τους άλλους. «Αυθεντικότητα» ήταν η προσωπική αξία που απάντησαν ότι αναζητούν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη οι εκπρόσωποι της Gen Z σε έρευνα που διενεργήθηκε πριν από περίπου έναν χρόνο από την Ernst & Young, µία από τις µεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες επαγγελµατικών υπηρεσιών. Το 92% των συµµετεχόντων δήλωσαν ότι το να είναι αληθινοί µε τον εαυτό τους και µε τους άλλους είναι πολύ ή εξαιρετικά σηµαντικό για εκείνους. Μάλιστα, το ποσοστό αυτών που το θεωρούν εξαιρετικά σηµαντικό ανέβηκε κατά 16% σε σχέση µε το αντίστοιχο ποσοστό προ πανδηµίας. Οι σηµερινοί 15άρηδες και 25άρηδες δείχνουν να γυρνούν την πλάτη στην τέλεια εικόνα, αγκαλιάζουν τα ψεγάδια τους και δηλώνουν -πάλι σύµφωνα µε την παραπάνω έρευνα- ότι δεν τους προβληµατίζουν ιδιαίτερα η επένδυση που θα κάνουν για το µέλλον τους, αν θα αλλάξουν τον κόσµο, αν θα γίνουν πλούσιοι ή διάσηµοι. Και αυτό είναι απόλυτα λογικό αν αναλογιστούµε ότι η γενιά που διαµορφώνει αυτή τη στιγµή τα trends και κινεί τα νήµατα της αγοράς, από τότε που θυµάται τον εαυτό της βιώνει απανωτές κρίσεις: την υγειονοµική, που διαδέχθηκε µια οικονοµική, η οποία εξελισσόταν επί χρόνια παράλληλα µε την περιβαλλοντική και έδωσε τη θλιβερή σκυτάλη σε έναν πόλεµο και µια ενεργειακή κρίση.
Γι’ αυτή τη γενιά τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν είναι για πάντα, τίποτα δεν έχει τεράστια βαρύτητα, εκτός ίσως από τη στιγµή που ο καθένας συναντά την προσωπική του αλήθεια. Η µετατόπιση αυτή των νέων προς τον ρεαλισµό φαίνεται ακόµη και στα social media. H τεράστια επιτυχία του BeReal, του σχετικά φρέσκου µέσου κοινωνικής δικτύωσης που τρολάρει ανοιχτά το Instagram, αφού ζητά από τους χρήστες να ανεβάζουν σε χρονική στιγµή που ορίζει το ίδιο και εντός δύο λεπτών φωτογραφίες από ό,τι κάνουν εκείνη την ώρα, δεν είναι τυχαία. Τέλος στο επιµελώς ατηµέλητο µακιγιάζ, τέλος στα όµορφα ρούχα, στα φίλτρα, στις εξεζητηµένες γωνίες λήψης, στη λάµψη. Οι selfies µε ξενυχτισµένα πρόσωπα που φορούν πιτζάµες και ποζάρουν µε φόντο ένα ακατάστατο σαλόνι ίσως είναι µια µικρή cyber κίνηση απελευθέρωσης, µια διστακτική αποδοχή της πραγµατικότητας που δεν υπάρχει απλώς εκεί έξω, αλλά όλοι είµαστε κοµµάτι της. Από την άλλη, κανείς δεν µπορεί να γνωρίζει αν το BeReal και το κάθε BeReal δεν είναι µια περαστική µόδα ή αν πράγµατι έρχεται να προσθέσει κάτι στην αυθεντικότητά µας, αφού και πάλι µπαίνουµε στη διαδικασία να «κριθούµε» από το κοινό µας, αυτή τη φορά για τους αντίστροφους λόγους. «Είµαστε όσο φυσικοί χρειάζεται ή µήπως παραβγαίνουµε λαµπεροί και ξεκούραστοι;». Και πάλι µπορεί να αγχωθούµε και να νιώσουµε µειονεκτικά που η «πραγµατική» ζωή µας αυτή τη φορά θα είναι λιγότερο «πραγµατική» από εκείνη του άλλου.
Με τη σκληρή επικαιρότητα, µάρτυρες της οποίας γινόµαστε τις τελευταίες εβδοµάδες, να επιβεβαιώνει ότι η τέλεια εικόνα δεν υπάρχει και ότι το υπέροχο «φαίνεσθαι» τις περισσότερες φορές καταρρέει για να δώσει τη θέση του σε ένα αξιολύπητο «είναι», η επιλογή για το πώς θέλουµε να ζούµε βρίσκεται ξεκάθαρα στο χέρι µας. Είτε θα αποδεχτούµε την εµφάνισή µας, τον χαρακτήρα µας και την πραγµατικότητά µας όπως είναι και θα χτίσουµε πάνω σε αυτά, είτε θα συνεχίσουµε να προσποιούµαστε ότι ζούµε σε ένα καλοφωτισµένο insta story. Το οποίο, όµως, κάποτε θα «κατέβει» και θα αφήσει τον λογαριασµό της ύπαρξής µας απόλυτα κενό. Όπως εύστοχα αναφέρει ο Μιχάλης Σαράντης στη συνέντευξη αυτού του τεύχους που κυκλοφορεί: «Πόσο εύκολα επιλέγουµε να αλλάξουµε µέσα σε ένα περιβάλλον που χαϊδεύει συνεχώς τον ναρκισσισµό µας µε καρδούλες και like; Γιατί αυτό ακριβώς ζούµε, την εποχή της απόλυτης βιτρίνας. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Οπότε, ίσως αυτό που θα έπρεπε να κάνουµε εύκολα είναι να αποχωριστούµε -για αρχή- τον κολακευτικό καθρέφτη που έχουµε συνεχώς µπροστά µας. Καµωνόµαστε ότι είµαστε κάποιοι, ενώ στην πραγµατικότητα είµαστε κάποιοι άλλοι. Και αυτό είναι φοβερά ξεπερασµένο πια. Παλιακό και passé».
