Η επιστροφή της Μαρίας Ναυπλιώτου στη μικρή οθόνη, αλλά και στη μεγάλη σκηνή της Επιδαύρου ως Κλυταιμνήστρα ήταν η αφορμή για να συνδεθούμε ξανά με την ηθοποιό, την οποία ο χρόνος, όσο περνάει, την κάνει όλο και πιο ελεύθερη.
Μπήκατε πρόσφατα στο σίριαλ Η Παραλία της ΕΡΤ1. Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε έπειτα από τις πολύ επιλεκτικές δουλειές που έχετε κάνει στη μικρή οθόνη;
Έβλεπα την Παραλία και μου άρεσε ο τρόπος που αντιμετώπιζαν την υποκριτική. Είδα τους ηθοποιούς να μην υπερβάλλουν. Να αντιμετωπίζουν με έναν βαθύτερο τρόπο τους ήρωές τους και φαντάστηκα ότι αυτό ήταν μια γραμμή που είχε δοθεί και από τον σκηνοθέτη. Όταν μου πρότειναν να μπω στη σειρά, μου άρεσε πολύ ο ρόλος. Όταν γνώρισα τον σκηνοθέτη, τον Στέφανο Μπλάτσο, επιβεβαιώθηκε ό,τι είχα στο μυαλό μου για την κατεύθυνση της υποκριτικής. Είδα την τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα. Και έτσι δέχτηκα.
Τι σας έκανε να θέλετε να ερμηνεύσετε αυτόν το ρόλο;
Είναι μια γυναίκα που έχει χάσει άντρα και παιδί. Ζει απομονωμένη έξω από το χωριό. Το πένθος της την έχει οδηγήσει να αποφεύγει οποιαδήποτε συναναστροφή. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στο σπίτι της για να την κλέψουν. Εκείνη, αμυνόμενη, γίνεται επιθετική. Ένας νεαρός θα προσπαθήσει να την κλέψει, εκείνη τον τραυματίζει και έτσι γνωρίζει τον Χάρη, τον πρωταγωνιστή της σειράς, ο οποίος είναι γιατρός. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι έχουν βιώσει την απώλεια. Αυτό τους συνδέει και ανάμεσά τους τρέφεται μια τρυφερότητα.
Είπατε τη λέξη «τρυφερότητα», αλλά η ηρωίδα σας έχει ένα σκληρό περιτύλιγμα. Πώς αντιμετωπίζετε αυτό το δίπολο;
Οι άνθρωποι που έχουν τραυματιστεί πολύ και έχουν πονέσει, δημιουργούν μια πανοπλία για να αντιμετωπίσουν τον πόνο και τη ζωή. Κάποια στιγμή ξεχνούν να τη βγάλουν και αυτή γίνεται ένα με το δέρμα τους. Έτσι, αρχίζουν να παγώνουν τα συναισθήματά τους γιατί τους είναι αφόρητα. Σιγά σιγά, όμως, χάνουν την επαφή με τη ζωή. Δεν επιτρέπουν την πιθανότητα να πονέσουν, δεν ρισκάρουν τίποτα και δεν ζουν. Όσο αποφεύγεις να ζήσεις τον πόνο και τη θλίψη που μπορεί να φέρει μια απογοήτευση, τόσο χάνεις από την ίδια τη ζωή. Αν αφεθείς να πονέσεις ή να πενθήσεις, είναι σίγουρο ότι δεν θα πάθεις τίποτα στο τέλος. Θα σε τραβήξει η ίδια ζωή πίσω στην αγκαλιά της. Όσο αρνούμαστε να πονέσουμε, τόσο χειρότερα πράγματα παθαίνουμε.
Εσείς έχετε ξεχάσει ποτέ κάποια πανοπλία πάνω σας;
Ναι, όταν ήμουν αρκετά νεότερη, αλλά το μαλακό κομμάτι του εαυτού μου χτυπούσε καμπανάκι. Έτσι, φρόντισα πολύ νωρίς να δημιουργήσω μια σχέση με τον εαυτό μου και να καταφέρω να απαλλαγώ από αυτή την πανοπλία.
Είπατε «νεότερη». Τι σχέση έχετε με τον χρόνο; Πώς διαχειρίζεστε μέσα σας τον τρόπο που μεγαλώνετε;
Ακριβώς εξαιτίας αυτών των πανοπλιών, έκανα ψυχοθεραπεία και έτσι δημιούργησα μια σχέση με τον εαυτό μου. Και όσο μεγαλώνω, καταλαβαίνω ότι όσο το κάνουμε αυτό, αισθανόμαστε λιγότερη μοναξιά και περισσότερο από αυτό που εγώ αποκαλώ ομορφιά και ευτυχία. Είναι μια ησυχία και μια εσωτερική ισορροπία που έρχονται όταν δουλεύεις με τον εαυτό σου. Αυτή η ησυχία και η ισορροπία εμένα με κάνουν να νιώθω ελεύθερη. Το πέρασμα του χρόνου, όμως, μαζί με τα όποια δυσάρεστα, φέρνει και πολλά ωραία πράγματα. Ένας άνθρωπος που εκτιμώ πολύ λέει:«Μέχρι τα σαράντα μας έχουμε το πρόσωπο που μας έχουν δώσει οι γονείς μας και ο Θεός. Μετά τα σαράντα έχουμε το πρόσωπο που διεκδικούμε εμείς για τον εαυτό μας». Το πρόσωπο που αντανακλάμε όταν αρχίζουμε να έχουμε μια σχέση με τον εαυτό μας, αυτή την εσωτερική ισορροπία και ησυχία. Εγώ, μεγαλώνοντας πια, ναι, έχω έρθει σε επαφή με τα δύσκολα συναισθήματα, με το γήρας που έρχεται, αλλά έχω κατακτήσει μια ισορροπία πολύ επώδυνα και δύσκολα. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο ελεύθερη από όταν ήμουν 25 χρόνων. Δεν είναι εύκολη διεργασία. Χρειάζεται καθημερινή δουλειά. Όμως όταν την κάνεις, έχεις πολύ ουσιαστικά οφέλη. Έτσι, ο χρόνος μόνο προσθέτει. Δεν αφαιρεί.
Πουκάμισο, φούστα και ζώνη, όλα Louis Vuitton, Louis Vuitton Boutique.
Τι σημαντικό θα θέλατε να επικοινωνηθεί μέσα από την ηρωίδα σας;
Αυτό που βλέπω εγώ σημαντικό σε αυτήν, πέρα από την απώλεια, είναι ότι η επαφή της με τους ανθρώπους την οδηγεί στην αλλαγή. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια σχέση με τον εαυτό σου για να μην αισθάνεσαι μόνος μέσα στο σαρκίο σου, αλλά το επόμενο βήμα είναι να ανοιχτείς στη ζωή, και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τους ανθρώπους. Για να το κάνεις αυτό συνειδητά, πρέπει να αισθάνεσαι ασφαλής. Αυτό
το βλέπω στην ηρωίδα μου. Κάνει ένα άλμα εμπιστοσύνης και σιγά σιγά συνδέεται με τους ανθρώπους, αρχίζει να ακουμπάει πάνω στους άλλους, και καθώς γίνεται αυτό, επιστρέφει στη ζωή και κάνει μια αλλαγή.
Το καλοκαίρι θα συναντηθείτε με την Κλυταιμνήστρα μέσα από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι σε σκηνοθεσία του σπουδαίου, πρωτοπόρου Ρώσου σκηνοθέτη Timofey Kulyabin στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Δεν έχουμε μπει ακόμα στη διαδικασία των προβών. Ξεκινάμε στις 18/5. Το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι γνώρισα τον σκηνοθέτη στην οντισιόν, γιατί έτσι πήραμε τους ρόλους, και μου έκανε εντύπωση το ότι είχε μια καθαρότητα. Μια καλώς εννοούμενη ευγενή και ζεστή απόσταση. Και μια ευγένεια. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί του. Έχω μαθητεύσει με τη ρώσικη μέθοδο, μιας και ήμουν στην πειραματική σκηνή στην ομάδα του Στάθη Λιβαθινού, ο οποίος είναι ρωσοαναθρεμμένος. Έχω κάνει επίσης σεμινάρια με τον Anatoly Vasiliev. Νιώθω ανυπομονησία και χαρά που θα έρθω ξανά σε επαφή με τους Ρώσους και την
τέχνη τους, για τους οποίους τρέφω πολύ μεγάλη εκτίμηση. Με γοητεύει πολύ ο τρόπος τους, γιατί έρχονται σε επαφή με τα ανεξερεύνητα, τα ανομολόγητα και το ασυνείδητο όχι μέσω της λογικής, αλλά μέσω του παιχνιδιού. Επιστρέφουν σε αυτά χωρίς να έχουν την ανάγκη να τα εκλογικεύσουν. Και αυτό για εμένα είναι η πιο καθαρή μορφή τέχνης και όχι μόνο της υποκριτικής. Όλων των τεχνών.
Πουκάμισο, Louis Vuitton, Louis Vuitton Boutique.
Στο έργο υπάρχει ένας πόλεμος που για να συμβεί πρέπει να θυσιαστεί ένα κορίτσι στον βωμό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Ακριβώς έτσι είναι. Με πρόσχημα μια αντρική ηθική, ξεκινάει ένας πόλεμος που ο μόνος σκοπός του είναι η κατάκτηση εδαφών. Και εκεί θα μπορούσε να πει κανείς ότι θυσιάζονται η νεότητα και η αθωότητα για να μπούμε στο σκοτάδι. Επίσης, έχουμε την απαρχή του δεύτερου σταδίου του μίσους της Κλυταιμνήστρας για τον Αγαμέμνονα.
Έχω έρθει σε επαφή μαζί της στην. Ο Αγαμέμνονας την είχε πάρει με τη βία από τον προηγούμενο άντρα της και σκότωσε το μωρό της. Παρ’ όλα αυτά, η θέση της γυναίκας ήταν και συνεχίζει να είναι πολύ συγκεκριμένη. H Κλυταιμνήστρα υποτάχθηκε. Φίλιωσε. Του έκανε παιδιά για να ξαναδεχτεί από αυτόν και πάλι βία και καταστροφή. Οπότε, περιττό να σας πω ότι είμαι μαζί της. Έχει δίκιο. Ανεξάρτητα αν το να ανταποδίδεις με βία και να παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου είναι κάτι που δεν μπορεί να μας βγάλει από το σκοτάδι και να μας δώσει τη λύση, τον καταλαβαίνω τον θυμό και την οργή της. Τη νιώθω. Μιλάμε για προδοσία. Για εξαπάτηση. Από την άλλη, στο έργο υπάρχει και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον που μόνο στον Ευριπίδη μπορεί να συναντήσει κανείς. Μιλάω για την τεράστια μεταστροφή της Ιφιγένειας: από το κλάμα, τον οδυρμό και το «μη με σκοτώσεις πατέρα», πάει ξαφνικά στο «θα θυσιαστώ για την πατρίδα μου». Μπορεί σε αυτή τη μετάλλαξη να δεις ένα κορίτσι που βρήκε νόημα σε αυτή τη θυσία, αλλά ίσως μπεις σε πιο ψυχολογικούς και σκοτεινούς δρόμους για το τι είναι αυτό που έπαθε η Ιφιγένια. Ήταν ένας τρόπος να μην τρελαθεί; Αποδέχτηκε τη θυματοποίησή της; Ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπίσει όλο αυτό με αξιοπρέπεια; Ως, προς όλα αυτά, όμως, δυστυχώς δεν ξέρω ακόμα τι γραμμή θα ακολουθήσουμε με τον σκηνοθέτη μας.
Σακάκι, παντελόνι και πουκάμισο, όλα LA DOUBLEJ, luisaworld.com. Γόβες, LE SILLA , Κalogirou.
Υπάρχουν πολλές συρράξεις ανά την υφήλιο. Πώς θα θέλατε να λειτουργεί η τέχνη σε σχέση με αυτό;
Οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν ποτέ. Απλώς στην Ευρώπη έχουμε ζήσει το μεγαλύτερο διάστημα ειρήνης. Κανείς δεν φανταζόταν τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Από την άλλη, οι συρράξεις στη Μέση Ανατολή δεν έπαψαν ποτέ, αλλά ξαφνικά τώρα ανησυχούμε. Κάπου διάβασα -και τον ευχαριστώ αυτόν που το έγραψε- ότι οι άνθρωποι σήμερα είμαστε αδάκρυτα ενημερωμένοι. Παρακολουθούμε τελείως μουδιασμένοι και ψυχροί το δράμα, τον πόνο, την τραγωδία και απλά συνεχίζουμε να ζούμε. Μόνο όταν υπάρχει περίπτωση η κόλαση να μας χτυπήσει την πόρτα, το μόνο που κάνουμε είναι να ανησυχήσουμε.
Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Έχουμε συνηθίσει τη φρίκη και δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση πια. Αυτό δεν είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Δεν λυπόμαστε. Δεν αντιδρούμε. Όλα γύρω μας είναι απλώς εικόνες. Δεν φτάνει η τέχνη για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Να σε κινητοποιήσει. Τα ωραία και τα βαθιά κείμενα δεν αρκούν. Χρειάζεται και μια άλλη δουλειά, πιο προσωπική, που δεν έχει να κάνει με τα μεγάλα, τα ωραία και τα σπουδαία, αλλά με τα ταπεινά. Με αυτά που μας συνδέουν και πάλι με τον εαυτό μας.
Η παράσταση Ιφιγένεια εν Αυλίδι θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 5 και 6 Ιουλίου.
Φωτογράφος: Ria Mort/ This Is Not Another Agency
Styling: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Μακιγιάζ-μαλλιά: Δήμητρα Αλτάνη/D-Τales
Βοηθοί φωτογράφου: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Χρύσα Τσεκούρα
