Η Καταλανή Irene Solà είναι συγγραφέας, ποιητρία ενώ ασχολείται και με άλλες μορφές τέχνης και λόγου. Το βιβλίο της «Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει» (εκδ. Ικαρος) είναι ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα, ποιητικό, αισθαντικό, τρυφερό την ίδια στιγμή που αφηγείται σκληρές ιστορίες για νεκρούς, φαντάσματα, δολοφονημένες γυναίκες, αποχωρισμούς, σκοτεινούς μεταφυσικούς θρύλους, παραμύθια και αλήθειες γύρω από τον ισπανικό εμφύλιο. Η Solà μιλά στο ELLE για τη δύναμη των λέξεων, το πώς είναι να δίνεις φωνή σε εκείνους που τους στερήθηκε και την ευθύνη του να λες ανείπωτες ιστορίες.
«Αποφάσισα να έχει αυτό τον τίτλο το µυθιστόρηµά µου για δύο λόγους: Τον βρήκα παιχνιδιάρικο, καινοτόµο, ξεσηκωτικό και, κυρίως, επαναστατικό και ποιητικό. Όλα αυτά συνδέονται και με την επιλογή μου να γράψω αυτό το βιβλίο αποκτώντας πολλές διαφορετικές οπτικές. Ένα βουνό που χορεύει είναι ορατό από πολλά διαφορετικά μέρη, σημεία και ανθρώπους. Επίσης, για εµένα αυτός ο τίτλος είναι η απόδειξη της δύναµης και τις ενέργειας που µπορούν να έχουν οι λέξεις. Τον ακούς και ίσως δεις ένα βουνό να χορεύει νοητά. Το γράφεις και το βουνό χορεύει. Έχει τόση δύναμη η λογοτεχνία. Και αν ένα βουνό µπορεί να χορέψει, τότε όλα µπορούν να συµβούν.
Έναν τέτοιο χορό τον φαντάζοµαι κυρίως απελευθερωτικό, µε ειλικρινείς κινήσεις που θα ξεκινούν σαν κύµα από κάπου βαθιά µέσα µας. Ένας χορός απόλυτα ελεύθερος. Με αυτό το βιβλίο ήθελα να διηγηθώ µια ιστορία για έναν πολύ συγκεκριµένο τόπο και ήθελα αυτός ο τόπος να συµµετέχει ολόκληρος. Σύσσωµος. Με όλα του τα πλάσµατα. Γι’ αυτό έδωσα φωνή στα ζώα, στα φυτά, στα µανιτάρια, στους ουρανούς και στους ανθρώπους που έζησαν ή πέθαναν στα βουνά των Πυρηναίων. Στόχος µου ήταν να µελετήσω τις φωνές όλων. Όσων ακούστηκαν και όσων δεν ακούστηκαν ποτέ. Όσων είχαν φωνή και όσων δεν απέκτησαν. Η πρόθεσή µου ήταν να καταγράψω όσο το δυνατόν περισσότερες και διαφορετικές µεταξύ τους ιστορίες. Αλήθεια, απόλαυσα όλη τη διαδικασία. Αυτό που µου άρεσε είναι ότι προσέγγισα όλες αυτές τις διαφορετικές οπτικές.
Μελέτησα τα σύννεφα, τα ελάφια, τον εµφύλιο πόλεµο, την Ιστορία, τους µύθους, τους θρύλους, τα παραµύθια. Η µελέτη που έκανα για κάθε φωνή και χαρακτήρα ήταν σαν να γέµιζα µια πισίνα µε νερό και µετά να έπεφτα µέσα να κολυµπήσω. Η έρευνά µου απέδειξε ότι υπάρχουν πολλές φωνές σε όλη την Ιστορία που δεν έχουν ακουστεί, που έχουν µείνει στο σκοτάδι. Ιστορίες ανείπωτες, ξεχασµένες, αδικηµένες. Ψάχνοντας, µου έγινε ξεκάθαρο ότι αν κάποιος διαβάσει τις µαρτυρίες, θα καταλάβει ότι σχεδόν όλες -ακόµη και οι ανώνυµες ιστορίες, τα παραµύθια για γυναίκες που ζούσαν σε βουνά δίπλα σε ποτάµια- είναι γραµµένες µέσα από την αντρική µατιά. Ακόµη και οι ιστορίες για γυναίκες που βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν έχουν γραφτεί από τους ίδιους άντρες που τις βασάνισαν ή τις σκότωσαν. Τα αφηγήµατα ανήκουν σε αυτούς. Οι φωνές αυτών των γυναικών έχουν χαθεί για πάντα. Δεν τις έχουµε ακούσει. Αυτές οι λαϊκές ιστορίες είναι µια αντανάκλαση της κοινωνίας. Αποδεικνύουν ότι η Ιστορία έχει καταγραφεί από τους άντρες. Η οπτική των αντρών είναι ακόµα εκεί έξω κυρίαρχη και συνεχίζει να διαµορφώνει συνειδήσεις.
Από την άλλη, σήµερα, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές γυναικείες φωνές στη λογοτεχνία και αυτό είναι υπέροχο. Είµαι πολύ περίεργη να ακούσω όσο τον δυνατόν περισσότερες και πιο διαφορετικές φωνές. Να δω τι έχουν να µας πουν. Να τις ακούσουµε όλοι. Γιατί αυτό έχει σηµασία: οι φωνές να ακουστούν».
Το βιβλίο της Irene Solà Τραγουδώ Εγώ και το Βουνό Χορεύει κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
