Η παράσταση Pasionaria / Το Λουλούδι του Πάθους είναι από εκείνες τις παραστάσεις που περιμέναμε με αδημονία. Ο δημιουργό της Marcos Morau μας μίλησε για το τι είναι η Pasionaria του και για το αν η μύες έχουν συναισθήματα. Και αν παραμένουμε άνθρωποι αν σταματήσουμε να νιώθουμε χαρά ή πόνο και αν σταματήσουμε να μας ορίζουν τα άκρα, τα σύνορα μας. Είτε αυτά τα βάζουμε εμείς, η κοινωνία ή οι όποιοι άλλοι γύρω μας. Η Pasionaria θα ανέβει σε μια από τις σκηνές της Πειραιώς 260 στις 20 και 21/9.
Ο χορογράφος Marcus Morau presenta, φωτογράφος: Vanessa Gomez.
Πώς θα περιγράφατε την Pasionaria;
Η Pasionaria είναι μια αλληγορία για το μέλλον, αλλά με αφετηρία ένα παρόν που αμφισβητείται. Στο Pasionaria όλα γίνονται χωρίς βάθος, χωρίς συναίσθημα. Η ζωή και ο χρόνος είναι ελαφριά, γρήγορα.
Μόλις που μπορούμε να τα πιάσουμε. Πάντα με ένα κωμικό και σουρεαλιστικό φωτοστέφανο, η Pasionaria μας συστήνει σε όντα παρόμοια με εμάς, αποστασιοποιημένα, απαλλαγμένα από συναισθήματα και πάθη σε μια κοινωνία όπου το άτομο κυριαρχεί πιο έντονα από την ομάδα, όπου το συλλογικό είναι πάντα ένα χάος και το άτομο πάντα εγωιστικό. Θα μπορούσε αυτός να είναι ο πλανήτης Γη; Μπορεί.
Είναι για τους ανθρώπους τα συναισθήματα τα κόκαλα ή το αίμα μας;
Τα συναισθήματα είναι ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στον κόσμο ή στη σκηνή. Πώς βλέπουμε ή καταλαβαίνουμε μια ταινία. Πώς ψωνίζουμε στο σούπερ μάρκετ. Πώς συμπεριφερόμαστε σε ένα ραντεβού ή στη δουλειά. Οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες προσπαθούν να μεταφράσουν τα συναισθήματα και για αυτό αποτελούν πάντα ένα συναρπαστικό πηγάδι για να έρθουμε σε επαφή με ιδέες, έννοιες και μορφές.
Φωτογράφος: Alex Font
Το σώμα που χορεύει έχει μνήμη. Το σώμα έχει συναισθήματα; Εξασκούνται; Έχουν μύες; Έχουν μνήμη;
Το σώμα είναι ένα κουτί συναισθημάτων και αναμνήσεων, με ιδιότητες και αρετές που μπορούν να χτίσουν περίεργους κόσμους και όντα. Ο τρόπος που οι χορευτές και οι χορογράφοι χρησιμοποιούμε τα συναισθήματά μας παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.
Μαθαίνουμε πώς να κυριαρχούμε στα συναισθήματα και να χτίσουμε από αυτά σχήματα, ή όχι, να βρούμε νέους αφύσικους και φυσικούς πόρους. Χορεύοντας μαθαίνουμε πως να ζούμε με το συναισθηματικό και το εννοιολογικό, με τη μορφή και το περιεχόμενο, με το σώμα και το δέρμα που μας καλύπτει και με τη μνήμη και τη συναισθηματική πλευρά που μας καθορίζουν και μας διακρίνουν.
Η ομάδα σας η La Veronal είναι ένα club με καλλιτέχνες από κάθε είδους τέχνη. Χορευτές, κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, συγγραφείς, φωτογράφοι. Είναι η συνύπαρξη, η συνεργασία και η ένωση ένα μυστικό που η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει να αξιοποιήσει ακόμα;
Δεν ξέρω για την ανθρωπότητα, για την τέχνη όμως τα όρια που τις «χωρίζουν» είναι πιο ρευστά από ποτέ. Τα τελευταία 30 χρόνια ο χορός, το θέατρο και γενικά οι τέχνες του θεάματος έχουν διασταυρωθεί και μέσα από αυτή την συνύπαρξη έχουν δημιουργηθεί νέες νέες μορφές έκφρασης και τομής για να ανταποκριθούν στις ανάγκες ενός μεταβαλλόμενου κόσμου που καταρρέει.
Η υγειονομική κρίση ήταν μια ευκαιρία να πάρετε λίγο παραπάνω χρόνο για τις ιδέες και το σώμα σας ή για να βρείτε νέες ιδέες και εμπνευστείτε;
Πιστεύω ότι η τέχνη ξέρει πάντα πώς να διαβάζει κρίσεις και να αντλεί από αυτές μια σημαντική πηγή έμπνευσης. Οι καλλιτέχνες χρειάζονται κρίσεις και ατελείς κόσμους, καρδιές που νιώθουν και φόβο για να τους μεταμορφώσουν, να μπορέσουν να μεταφράσουν τον κόσμο σε κάτι που κλονίζεται και αναταράσσεται, να μπορούν να ρωτούν και να αναρωτιούνται ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε.
Τι επόμενα σχέδια έχετε για εσάς και την ομάδα σας;
Συνεργάζομαι αυτή τη στιγμή με το Nederlands Dans Theater στην Ολλανδία, έναν από τους καλύτερους οργανισμούς στον κόσμο και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους.
Την επόμενη χρονιά έχω πολλά projects που θα υλοποιήσουμε σε όπερες και θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η covid-19 έχει αναβάλλει πολλές δεσμεύσεις για το μέλλον και παρόλο που το παρελθόν ήταν μια εποχή φόβου και αμφιβολιών, το μέλλον φαίνεται να είναι γεμάτο νέα έργα και προκλήσεις. Ευτυχώς!
