Πίσω στο 2006, οι «Ζωές των Άλλων» του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ ήταν η ταινία-αποκάλυψη της χρονιάς, το κινηματογραφικό ντεμπούτο εκείνο που, ιδιαίτερα μετά την βράβευσή του με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, έβαλε ξανά το γερμανικό σινεμά στο επίκεντρο της προσοχής.
Διαθέτοντας αφενός τις αρετές ενός δεξιοτεχνικά καμωμένου κατασκοπευτικού θρίλερ, το φιλμ του φον Ντόνερσμαρκ σημαδεύτηκε κυρίως από την καθαρή ματιά ενός δημιουργού που δεν δίστασε να εμβαθύνει στην ψυχολογία των ηρώων του τόσο, ώστε να δημιουργήσει αληθινά συναρπαστικούς χαρακτήρες που, σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες του καστ, να απογειώσουν την ήδη καλογραμμένη ιστορία του.
8 χρόνια μετά, η επίσημη πρόταση της Γερμανίας για τα Όσκαρ είναι ένα ακόμη πολιτικό θρίλερ που συμπεριλαμβάνει στον τίτλο του την λέξη leben. Η «Διπλή Ζωή» των Γκέοργκ Μάας και Τζούντιθ Κάουφμαν μάς γυρίζει πίσω στην Ευρώπη του 1990, όταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου σηματοδοτεί την τελευταία πράξη του Ψυχρού Πολέμου, για να μας συστήσει στην Κατρίν (Τζούλιαν Κόλερ) μια γυναίκα που απολαμβάνει την γαλήνη της οικογενειακής ζωής στη Νορβηγία με τον σύζυγο, την κόρη και το νεογέννητο εγγόνι της.
Γρήγορα μαθαίνουμε πως το παρελθόν δεν υπήρξε αντίστοιχα γενναιόδωρο μαζί της καθώς, όντας ο καρπός της σχέσης μιας Νορβηγίδας και ενός Γερμανού στρατιώτη κατά την διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, η Κατρίν βρέθηκε να μεγαλώνει μόνη στην Ανατολική Γερμανία.
Ενήλικη πια, επιστρέφει στην Νορβηγία για να βρει την μητέρα της (στον ρόλο η εμβληματική Λιβ Ούλμαν, μούσα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαρ) για να χτίσει μια καινούρια ζωή.
Την φαινομενικά ήρεμη καθημερινότητα έρχεται για να αναστατώσει ένας νεαρός δικηγόρος που ζητάει από την Κατρίν και την μητέρα της να γίνουν μάρτυρες σε μια δίκη εναντίον του νορβηγικού κράτους εκ μέρους των παιδιών του πολέμου που μεγάλωσαν μακριά από τις οικογένειές τους. Μια δίκη, όμως, που η Κατρίν φοβάται πως πιθανόν να αποκαλύψει τις ανομολόγητες αλήθειες της ζωής της.
Τα παλιά μυστικά των Ναζί και της Στάζι και το πώς αυτά επηρεάζουν τις ζωές ανθρώπων που ακόμα και άθελά τους βρέθηκαν μπλεγμένοι σε πολιτικές σκοπιμότητες, αποτελούν την πρώτη ύλη στα χέρια του σκηνοθετικού διδύμου των Μάας και Κάουφμαν, σε ένα φιλμ που, αν ανοίξει κανείς το κατασκοπευτικό του περιτύλιγμα, θα βρει ένα καλογυαλισμένο αλλά ελαφρώς προβλέψιμο δράμα.
Αν και οπτικά ελκυστική, με το επιβλητικό σκανδιναβικό τοπίο να συνιστά το ιδανικό ψυχροπολεμικό σκηνικό, η «Διπλή Ζωή» φαίνεται να ασφυκτιά μέσα σε μια αυστηρά ακαδημαϊκή φόρμα, χάνοντας την αίγλη που θα μπορούσε να αποκτήσει, αν η τύπου Τζον Λε Καρρέ-ιστορία της κατάφερνε να αναπνεύσει έξω απ’ τις συμβάσεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αδυναμίας αποτελούν τα εκτενή φλασμπάκ που χρησιμοποιούνται για να αποκαλύψουν το αινιγματικό παρελθόν της Κατρίν και αποδίδονται με βίντατζ super 8 κάδρα, σε μια επιλογή που, αν και εξασφαλίζει πως ο θεατής αντιλαμβάνεται άμεσα την χρονική αλλαγή, παραπέμπει σε παρωχημένες αφηγηματικές τεχνικές.
Επιπλέον, στα αρνητικά οφείλει να προσμετρήσει κανείς και το σεναριακό υπερφόρτωμα του τελευταίου μέρους της πλοκής, με αποκορύφωμα το περιστατικό που σημαδεύει το φινάλε της ταινίας, το οποίο κάθε άλλο παρά αληθοφανές μπορεί να χαρακτηριστεί.
Παρόλα αυτά, η «Διπλή Ζωή» διαθέτει ένα ατμοσφαιρικό στιλιζάρισμα που σε συνδυασμό με τις ικανοποιητικές ερμηνείες καθιστούν το φιλμ αξιοπρεπές και ευχάριστο στη θέαση.
