Νευρικός, αγχώδης και μονοκόμματος σεφ με ταλέντο προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του, βάζοντας υπέρτατο στόχο να κερδίσει ένα τρίτο αστέρι Michelin. Στις παραπάνω λέξεις δεν συνοψίζεται μόνο η υπόθεση του «Ο Σεφ που Έπαιζε με τη Φωτιά», αλλά και η εστέτ ιδεολογία μίας ταινίας που φαντάζει κοινωνικά υβριστική, όσο περισσότερο την…ξεψαχνίζεις.
Μεταφέροντας το αγωνιστικό τερέν στο χώρο της κουζίνας και διατηρώντας αναλογίες προσμονής του τελικού αποτελέσματος, η ταινία του Τζον Γουέλς («Αύγουστος») πατά στις δομές των αθλητικών μελοδραμάτων τύπου «Ρόκι» για να αφηγηθεί την ιστορία του βασικού πρωταγωνιστή. Μόνο που στις επιτυχημένες ιστορίες συναισθηματικής ανάτασης (όπως είναι αναμφίβολα ο «Ρόκι») ο underdog, ο παρίας με τις ελάχιστες ευκαιρίες και παροχές, έχει λαϊκό έρεισμα για να ταυτιστεί το κοινό και ανιδιοτελή, ευρείας αποδοχής στόχο να κατακτήσει.
Στο «Σεφ που Έπαιζε με τη Φωτιά» παρακολουθούμε έναν καθόλα εκνευριστικό, εμμονικό χαρακτήρα να προσπαθεί να κατακτήσει ουσιαστικά μία θέση lifestyle. Οι πρώην κακές παρέες, τα ναρκωτικά και οι εκρήξεις οργής «αμαυρώνουν» δραματουργικά τον ήρωα (;) με σεναριακά κλισέ που ανταγωνίζονται σε λεπτότητα την κρούστα μιας κρεμ μπρουλέ. Ως γνωστόν σπάει με το κουταλάκι του γλυκού.
Η ταινία κατακλύζεται από νευρασθενικούς μάγειρες που «σπάνε» από την ένταση (σε αρκετές σκηνές σπάνε και πράγματα κυριολεκτικά, ακόμα και τα νεύρα μας) και βρίσκονται συνεχώς υπ’ ατμόν, με αποτέλεσμα να χάνεται η όποια ευχαρίστηση από τις εικόνες food porn που παρελαύνουν στην οθόνη. Όταν το διακύβευμα του σεναρίου εξαντλείται στο αν ένα σύγχρονο εστιατόριο πρέπει να θυμίζει γαλλικό ανάλογο του 2007 ή αφαιρετική, μονοχρωματική κλινική, κάτι δεν πάει καλά.
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ έχει χάρισμα επί της οθόνης και εδώ του δίνεται η ευκαιρία να αλωνίσει σε κάθε σκηνή της ταινίας, χωρίς να σημαίνει πως νοστιμίζει απαραίτητα τη γεύση της. Μερικές φορές έχεις την εντύπωση πως είπε «ναι» στη συμμετοχή του, για να κάνει επίδειξη της καλής γνώσης του στη γαλλική γλώσσα.
Σαν μπαχαρικά που χρησιμοποιούνται αδιάφορα, το πολυπληθές καστ (Σιένα Μίλερ, Ούμα Θέρμαν, Έμμα Τόμσον, Αλίσια Βικάντερ, Ντάνιελ Μπρουλ) δεν απογειώνει το κινηματογραφικό έδεσμα. Οι εικόνες του μοιάζουν με πλαστικοποιημένες σελίδες ενός μενού που οσμίζεσαι τη γεύση του πριν καν παραγγείλεις. Όπως λέει και ο τίτλος, ο σεφ έπαιζε με την φωτιά. Αν «καιγόταν» λίγο, ίσως τα πράγματα αποκτούσαν ενδιαφέρον.
