Εμφανής πρόθεση (ή μάλλον πρόφαση) του Νίκου -»Ενας κι ένας», «Μια φορά κι ένα… μωρό»- Ζαπατίνα: το στήσιμο μιας υπερβατικής κωμωδίας δρόμου που να μπορεί να φέρεται και ως εθνική μικρογραφία.
Αποτέλεσμα: μια απίστευτης προχειρότητας, απροσμέτρητης ασυναρτησίας κλωτσοπατινάδα… τρόμου, περιφρονητική απέναντι στους στοιχειώδεις έστω εκείνους κανόνες εσωτερικής συνοχής που οφείλει να σέβεται και ο πιο τρελαμένος κινηματογραφικός υπερρεαλιστής (2014).