«Ούτε μία ούτε δύο. Δεκαεπτά-μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές τις οι γραμμές. Κι ακόμη ψάχνουν “τι του έκανε”, “αν τον απατούσε”, “αν τον χώρισε”. Κι όταν στερεύουν αυτά, ψάχνουν αν ο θύτης ήταν ”ξένος” και “πέφτουν από τα σύννεφα” για κάθε Μπάμπη που ήταν “νοικοκύρης”, “ωραίο παλικάρι”, “καλός γαμπρός” και τη “διεκδίκησε” γιατί ”δεν είχε δώσει δικαιώματα”. Κι όταν στερεύει κάθε πιθανό και απίθανο ελαφρυντικό, επιμένουν πως υπερβάλλουμε, γιατί η Ελλάδα δεν είναι δα ”η Κοιλάδα του Χουάρες”. Τελευταίο καταφύγιο, το επιχείρημα πως η αναγνώριση της γυναικοκτονίας υποβαθμίζει τις γυναίκες, που είναι άνθρωποι. Ως εδώ! Δεν υποβαθμίζει, αναδεικνύει μια τραγική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που ”ανδρώθηκε” (sic) μέσα από γενιές καταπιεστικής πατριαρχίας. Μια πραγματικότητα που έχει ενταχθεί στους ποινικούς κώδικες της Κύπρου και της Ιταλίας, για να μην πάμε πολύ μακριά. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε στους πηχυαίους τίτλους για ”εγκλήματα πάθους”. Τη σκότωσε ”γιατί την αγαπούσε”, ”γιατί τον απατούσε”, ”γιατί τη ζήλευε”. Και αυτό τυπώνεται ή αρθρώνεται ως μια αιτία λογική, ως ελαφρυντικό, ενώ τίποτα το λογικό δεν έχει η αφαίρεση μιας ζωής. Πολύ πριν τους πηχυαίους τίτλους για τις κτηνώδεις γυναικοκτονίες και το προφίλ δραστών και θυμάτων, τα ανδροκεντρικά ΜΜΕ χώνουν το κεφάλι στην άμμο για να μην αναγνωρίσουν το είδωλό τους στις βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες που οδηγούν σε αυτή την ανατριχιαστική επαναληψιμότητα.
Όταν παραδεχθούμε πως έχουμε διαφορετικά μέτρα για τους ανθρώπους σύμφωνα με το φύλο τους, τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας για τον εκπεφρασμένο στόχο της ισότητας. Όσο όμως μεγαλώνουμε διαφορετικά τους γιους από τις κόρες μας, όσο αναπαράγουμε ηθελημένα ή αθέλητα , ”γαλάζια” και ”ροζ” όνειρα, τόσο αυτά θα κακοφορμίζουν σε εφιάλτες. Από τη μία, ”πρόσεξε μη σε τυλίξει καμιά”, «όλες πουτάνες”, ”οι άντρες δεν κλαίνε”. Από την άλλη, ”να είσαι μετρημένη”, ”να βρεις ένα καλό παιδί να φτιάξεις τη ζωή σου”, ”να είσαι σίγουρη. Είναι ο ‘ένας’;”. ”Άξιος ο τάδε, την άξιζε την προαγωγή”, θα πουν οι ίδιοι που θα αναρωτηθούν για μια γυναίκα με ακριβώς τα ίδια προσόντα: ”Σε ποιον έκατσε αυτή και πήρε προαγωγή;”. ”Μεγάλος player, κάθε βδομάδα με άλλη”, λένε όλο θαυμασμό οι ίδιοι που θα αποκαλέσουν μια γυναίκα ”τσούλα” ή ”ελαφριά”.
Η πατριαρχία είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο, σε κάθε δωμάτιο, είτε παιδικό είτε εφηβικό είτε ενήλικο, στην τάξη, στον χώρο εργασίας, ακόμη και στα social media. Η ισότητα δεν θα επέλθει μεταφυσικά αν απλώς την ευχόμαστε. Πρέπει να εξαρθρωθεί το οπλοστάσιο της πατριαρχίας. Να πάψει να είναι επαρκές το ”έπεσα από τις σκάλες” ή ανεκτό το ”τρέχω να μπω στο σπίτι με τα κλειδιά στο χέρι”. Η νομική κατοχύρωση του όρου ”γυναικοκτονία” είναι ένα πρώτο βήμα, όπως και η συγκρότηση ενός πλαισίου υποστηρικτικού προς τα θύματα έμφυλης βίας με ξενώνες σε κάθε πόλη, ψυχολογική στήριξη, παροχή νομικής βοήθειας και, βέβαια, διευκόλυνση στην καταγγελία. Και, παράλληλα, δουλειά δουλειά δουλειά, για να μην υπάρξουν άλλα θύματα στο σπίτι και στο σχολείο. Ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη μας. Ας φτιάξουμε την κοινωνία που μας αξίζει. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας, τα μάτια και τις αγκαλιές μας η μία για την άλλη».
