Τι σας «έδεσε» για πρώτη φορά στις πουέντ σας; Γιατί φορέσατε το κορμάκι του μπαλέτου;
Ξεκίνησα μπαλέτο όπως όλα τα μικρά κοριτσάκια. Η επιλογή της μαμάς για να δει τελικά τι θα μου άρεσε περισσότερο από τις εξωσχολικές δραστηριότητες αποδείχτηκε επιτυχής από την πρώτη στιγμή. Εμένα έμελλε να είναι η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή. Αυτή που μέχρι τώρα μου κρατά «δεμένες» τις πουέντ στα πόδια, μα κυρίως στην ψυχή μου. Γιατί η ψυχή τα έκανε όλα. Μια παιδική ψυχή που είχε όνειρα.
Τι είναι ο χορός για εσάς; Ένα μέσο έκφρασης; Επικοινωνίας;
Τα πάντα! Ο τρόπος να επικοινωνήσω όλα όσα είναι δύσκολο να ειπωθούν με λέξεις. Κάπως έτσι ξεκίνησε. Ως παιδάκι ήμουν αρκετά ντροπαλή και ο χορός υπήρξε μέσο έκφρασης όλων των συναισθημάτων μου. Ήταν οι στιγμές που μου ανήκαν. Αυτές που δεν ντρεπόμουν να εκφραστώ. Να μιλήσω χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη. Μεγαλώνοντας αυτή η ντροπή εξαφανίστηκε κάνοντάς με μερικές φορές να αναρωτιέμαι αν υπήρξε στην πραγματικότητα εκείνο το ντροπαλό κοριτσάκι. Και τελικά καταλήγω πως αν δεν είχε υπάρξει δεν θα είχα τόση ανάγκη τον χορό για να αποκωδικοποιήσει την ψυχή μου. Οπότε τώρα πλέον και χωρίς συστολές το κοριτσάκι μεγάλωσε και εξακολουθεί να έχει ανάγκη το χορό όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά για να δείξει το δρόμο περισσότερο σε εκείνους που θέλουν να πούνε πολλά, άλλα ντρέπονται ακόμη.
Ξεκινήσατε από μια μικρή πόλη και σήμερα είστε πρίμα μπαλαρίνα στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ παράλληλα έχετε και μια λαμπρή πορεία στο εξωτερικό. Πόσο εύκολη ήταν η διαδρομή;
Όλοι έχουμε μια διαφορετική ζυγαριά όπου ζυγίζουμε τις στιγμές. Για άλλους οι θυσίες έχουν μεγάλο βάρος. Για κάποιους άλλους η ζυγαριά παρότι ακριβείας δεν μπορεί να πιάσει καν τα γραμμάρια. Για άλλους πάλι η επιτυχία «σπάει» τη ζυγαριά και για άλλους η αποτυχία μπορεί να φέρνει την ισορροπία. Σίγουρα στην μέχρι τώρα διαδρομή υπήρξαν και πολύ δύσκολες και λιγότερο δύσκολες στιγμές. Το παν σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι να καταφέρεις να κρατήσεις τις ισορροπίες σου είτε αυτό σημαίνει να τις βρεις είτε να μην τις χάσεις ποτέ. Και για να γίνω λιγότερο αινιγματική, δυσκολίες πάντοτε θα υπάρχουν στο κάθε επάγγελμα. Το πιο σημαντικό είναι να απολαμβάνουμε στο έπακρο τις ευτυχισμένες μας στιγμές και να γεμίζουμε αποθέματα δύναμης για τις δύσκολες.
Ο χορός είναι μαγεία αλλά από πίσω του κρύβει τεράστια προσπάθεια, πόνο, πίεση, κόπο ατέλειωτες ώρες εξάσκησης. Πώς είναι για ένα μικρό κορίτσι και μετέπειτα μια νέα γυναίκα να βιώνει μια τέτοια καθημερινότητα;
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, όλα σχετίζονται με τον εσωτερικό μας κόσμο. Σίγουρα για να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα δεν χρειάζεσαι μόνο σωματική δύναμη αλλά κυρίως ψυχική. Ένας από τους λόγους που θα ευχαριστώ πάντοτε αυτή την τέχνη είναι που με έκανε δυνατή σε ό,τι έχει να κάνει με μένα, την ίδια στιγμή που είμαι πολύ ευαίσθητη. Όπως είπατε, ο χορός είναι μαγεία που, όμως, κρύβει πίσω της πόνο, πίεση και προσπάθεια. Ωστόσο το κοινό που έρχεται να δει μια παράσταση δεν το αφορά τίποτε από όλα αυτά. Η ουσία είναι να υπηρετείς μια τέχνη που σε κάνει ευτυχισμένο άνθρωπο και αυτό να είναι εμφανές στο κοινό αλλά κυρίως στους ίδιους τους καλλιτέχνες, γιατί η βιτρίνα μας θα σπάσει κάποια στιγμή και αυτή η στιγμή θα είναι που θα κάνουμε τον απολογισμό μας. Η επιτυχία είναι τεράστιο κατόρθωμα για ένα μικρό κορίτσι. Για μια νέα γυναίκα, όμως, η ευτυχία έχει την μέγιστη αξία.
Ο χορός μπορεί να γίνει το μέσο για να αγαπήσουμε το σώμα μας;
Φυσικά! Αρκεί να μην είμαστε σκληροί κριτές του εαυτού μας εφόσον γίνεται ερασιτεχνικά. Και το λέω αυτό, γιατί μία από τις «δυσκολίες» του χορού είναι η καθημερινή επαφή με τον καθρέφτη στην αίθουσα. Αυτό εμπεριέχει δύο κινδύνους. Είτε να γίνεις πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου μιας και η ενδυμασία του μπαλέτου δεν κρύβει ούτε μία ατέλεια- αντιθέτως το ροζ καλσόν προσθέτει κιλά- είτε να φτάσεις στο επίπεδο του ναρκισσισμού. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αγαπάμε και να φροντίζουμε το σώμα στο οποίο ζούμε και αναπνέουμε.
Τα στερεότυπα της ηλικίας που βαραίνουν τις χορεύτριες εσάς σας βαραίνουν;
Προς το παρόν δεν είναι κάτι που με απασχολεί, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το έχω σκεφτεί. Σίγουρα θα με απασχολήσει κάποια στιγμή, αλλά στόχος μου μέχρι τότε θα είναι να έχω δημιουργήσει μια ζωή όπως την έχω ονειρευτεί και να είμαι υγιής, γεμάτη και φυσικά πάντοτε δημιουργική.
Το μπαλέτο είναι αρκετά ανταγωνιστικό και υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία κυρίως στα παρασκήνια. Έχετε βιώσει ποτέ οποιασδήποτε μορφής bullying ή οποιαδήποτε μορφή βίας μέσα σε αυτό το περιβάλλον;
Υπάρχουν τόσοι τρόποι για να πεις κάτι χωρίς να πληγώσεις τους άλλους πόσο μάλλον μία παιδική ψυχή. Αν διαλέξεις τον χειρότερο τρόπο, τότε ναι, αυτό είναι bullying και εγώ το έχω υποστεί ως παιδάκι. Τότε, κοντά στα 9 μου χρόνια είχα πληγωθεί αρκετά απ’ αυτό. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που πιστεύω ότι οι δάσκαλοι που διδάσκουν θα πρέπει να είναι πρώτα παιδαγωγοί και έπειτα οτιδήποτε άλλο.
Παρατηρούμε πως χάρη στο κίνημα #Metoo, που ξεκίνησε από τον αθλητισμό, οι γυναίκες πλέον στέκονται ενωμένες ώστε να απαλλαγούμε από κάθε μορφή βίας. Η δικιά σας θέση σε όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια, ποια είναι;
Η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Είμαι δίπλα σε κάθε γυναίκα και καταδικάζω κάθε μορφή βίας!
Η κάθε γυναίκα είναι μοναδική. Ο χορός αγκαλιάζει αυτή την μοναδικότητα;
Ναι! Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός χορευτή είναι η μοναδικότητά του. Το να γίνεις αντίγραφο κάποιου θα εξαφανίσει αυτόματα τη μοναδικότητά σου. Κανείς δεν θα σε θυμάται. Σημασία έχει να προσφέρεις κάτι που δεν το έχει κανείς άλλος.
Υπάρχει κάποια γυναίκα που σας έχει μείνει αξέχαστη;
Το 2005 εκπροσώπησα την Ελλάδα στη Eurovision Young Dancers στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω έναν από τους μεγαλύτερους θρύλους του μπαλέτου, την Maya Plisetskaya και να διδαχθώ από την ίδια το σόλο της Carmen που είχε δημιουργηθεί για τον εαυτό της το 1967. Για να γίνω πιο σαφής, η γυναίκα αυτή ήταν ένας θρύλος. Φανταστείτε, ένα μικρό κοριτσάκι να δουλεύει επί ώρες στην ίδια αίθουσα μαζί της και εκείνη να της μεταλαμπαδεύει όλα της τα μυστικά. Ακόμη και εκείνα της μουσικής μιας και ο σύζυγός της, ο Rodion Shchedrin, ήταν ο συνθέτης της Carmen μετά τον Bizet. Αυτή είναι η γυναίκα, λοιπόν, που θα ξεχωρίζω για πολλούς λόγους πάντοτε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πολλές ακόμη που θαυμάζω. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν, όμως, να δουλέψεις με τη Maya Plisetskaya,να σε έχει στην αγκαλιά της και στο τέλος να σου χαρίσει το μαντήλι της για να την έχεις πάντα μαζί σου;
Είστε αρκετά ενεργή στα social media και έχετε έχετε ένα δυνατό account. Μέσα από τον λογαριασμό σας αντλούμε άφθονο υλικό για την ζωή ενός επαγγελματία χορευτή. Προσπαθείτε μέσα από εκεί να στηρίξετε τις γυναίκες; Παίρνετε θέση σε όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα τελευταία;
Το μπαλέτο δεν είναι αμιγώς γυναικείο επάγγελμα, αλλά και ανδρικό. Χωρίς τους άνδρες δεν θα υπήρχε μπαλέτο, όπως και χωρίς τους άνδρες ηθοποιούς δεν θα υπήρχε θέατρο. Η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας δεν είχε στην κουλτούρα της το μπαλέτο, όπως για παράδειγμα οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η Ιταλία, η Αμερική κλπ. οπότε τα social media κάνουν γνωστό για αρχή ότι υπάρχει και αυτό το επάγγελμα στην Ελλάδα. Μέχρι πριν κάποια χρόνια κάποιοι με ρωτούσαν :«Ποια είναι η δουλειά σου ;» Εγώ έλεγα είμαι είμαι Prima Ballerina στην Εθνική Λυρική Σκηνή και η απάντηση ήταν: «Είναι δουλειά αυτό;». Στο εξωτερικό κανείς δεν θα σε ρωτούσε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά ενθαρρυντικά βήματα και χαίρομαι αν έως ένα βαθμό σε αυτά έχουν βοηθήσει και τα social media μέσω της ενημέρωσης. Οπότε θεωρώ ότι τα social media μπορούν να ενθαρρύνουν και να στηρίξουν τις γυναίκες και τους άνδρες που θέλουν να αφοσιωθούν σε αυτό το χώρο.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο κορίτσι, μια γυναίκα, που θέλει να γίνει χορεύτρια; Τι θα βάζατε σαν συμβουλές στις πουέντ του;
Υπομονή, επιμονή, ωριμότητα, σκέψη, αντίληψη, παρωπίδες, έμπνευση, σεβασμό, αλληλοσεβασμό και πάνω από όλα σκληρή δουλειά και αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Να χορεύετε για όσο καιρό σας κάνει ευτυχισμένες και ευτυχισμένους. Μόνο έτσι αξίζει!
