Η ενηλικίωση της Bella Baxter στην ταινία εκφράζεται απόλυτα και μέσα από την γκαρνταρόμπα της. Η Αγγλίδα ενδυματολόγος Holly Waddington δημιούργησε για χάρη της πολύχρωμα και αισθησιακά κοστούμια. Άλλωστε τα poor things του τίτλου της ταινίας γεννήθηκαν στο μυαλό ενός τρελού επιστήμονα που ενώνει τμήματα διαφορετικών ανθρώπινων όντων. Το φρανκεσταϊνικό σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου είναι μια ολόκληρη εμπειρία για τη ζωή αλλά και τη μόδα: XL μανίκια, βολάν, μοντέρνα υφάσματα και γραμμές ακολουθούν την εξέλιξη της ηρωίδας από το αρχικά απορημένο βλέμμα, καθώς έχει τον εγκέφαλο ενός μικρού κοριτσιού, μέχρι το ρομαντικό και ερωτευμένο, αλλά και το σοβαρό της ωριμότητας. Η Waddington σπούδασε Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έντυσε την Elle Fanning στην τηλεοπτική σειρά The Great και τη Florence Pugh στην ταινία Lady Macbeth. Ήταν Παρασκευή πρωί όταν ο Γιώργος Λάνθιμος της τηλεφώνησε και της πρότεινε να συνεργαστούν στο Poor Things. Εκείνη έτρεξε να αγοράσει το βιβλίο του Alasdair Gray και βυθίστηκε στην έρευνα για τη βικτοριανή εποχή, αλλά με μια σύγχρονη ματιά, καθώς η Bella δεν είχε περιορισμούς και αναστολές. Την επόμενη Δευτέρα η ενδυματολόγος ήταν έτοιμη να συναντήσει τον σκηνοθέτη.
Τι στοιχεία σας έδωσε ο Γιώργος Λάνθιμος γι’ αυτή την ιδιαίτερη και διασκεδαστική ταινία;
Μόνο ένα: μια φωτογραφία με ένα φουσκωτό παντελόνι από λάτεξ, το οποίο ήταν δημιουργία ενός νεαρού Άγγλου σχεδιαστή για το μεταπτυχιακό του στη σχολή Saint Martin. Από εκεί ξεκίνησα. Ήταν η περίοδος της πανδημίας τότε και άρχισα να εξερευνώ και να φαντάζομαι εκκεντρικά σχέδια, κοστούμια που έμοιαζαν με όργανα του σώματος, μανίκια που θυμίζουν πνεύμονες και εντόσθια. Στ’ αλήθεια το παράκανα, έφτασα στα άκρα…
Είχατε απόλυτη ελευθερία, λοιπόν. Υπήρχε κάποιο moodboard που συμβουλευόσασταν;
Στην πραγματικότητα η Shona Heath, η υπεύθυνη παραγωγής, είχε ήδη κάνει μεγάλη έρευνα για τους χώρους: υπήρχαν περίπου εκατό σελίδες γεμάτες φωτογραφίες που μου έδωσαν μια ακριβή εικόνα του κόσμου που θα δημιουργούσαμε. Υπήρχαν στοιχεία που είχε κλέψει από διάφορες εποχές αναμειγνύοντας τα πάντα. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι έπρεπε να κάνω το ίδιο και με τα ρούχα: λίγη Schiaparelli εδώ, λίγος Courrèges εκεί. Προσπάθησα να δημιουργήσω μια κοινή γλώσσα που θα τα περιλάμβανε όλα.
Πώς σας επηρέασε η Elsa Schiaparelli;
Λατρεύω το παιχνιδιάρικο στυλ της, τις σουρεαλιστικές, πρωτοπόρες και εμπνευσμένες δημιουργίες της. Υπήρχε ένα συγκεκριμένο φόρεμα από τη δεκαετία του ’30 στο μυαλό μου, το οποίο ήταν η έμπνευση για το φόρεμα με τα βολάν της Madame Swiney, της ιδιοκτήτριας του οίκου ανοχής, στο οποίο υπάρχει κάτι σωματικό, θυμίζει γεννητικά όργανα.
Παίξατε πολύ με τη σεξουαλικότητα. Πείτε μας για την «μπλούζα- κόλπος».
Στα πουκάμισα εκείνης της εποχής υπήρχαν πτυχές, πιέτες καθώς και μια σχισμή στο κέντρο, θυμίζοντας με κάποιον τρόπο το αιδοίο. Έτσι αρχίσαμε να το αποκαλούμε «μπλούζα-κόλπος». Έχει ένα άνοιγμα που φέρνει στον νου τα αισθησιακά λουλούδια που ζωγράφιζε η Georgia O’Keeffe. Δώσαμε διάφορα ονόματα στα ρούχα για να τα ξεχωρίζουμε, όπως η «μπλούζα-φάκελος» ή το «προφυλακτικό».
Μιλήστε μας για το «ρούχο-προφυλακτικό».
Το αδιάβροχο που φοράει η Bella στο πρώτο της ραντεβού στον οίκο ανοχής μοιάζει με ένα τεράστιο προφυλακτικό και είναι αστείο, γιατί ενώ τριγύρω υπάρχει χιόνι, εκείνη φοράει παπούτσια ανοιχτά στα δάχτυλα. Γι’ αυτό το κομμάτι με ενέπνευσαν ο André Courrèges, ο φουτουρισμός και η βικτοριανή εποχή. Ήταν κάτι ασύλληπτο για τότε, να είναι με τα δάχτυλα των ποδιών έξω ή εντελώς ξυπόλητη, αλλά κυρίως χωρίς κορσέ, μόνο με ένα νυφικό φόρεμα.
Και τα μανίκια επίσης μοιάζουν κάπως με κλουβί.
Ναι και είναι το αγαπημένο της Emma Stone, της αρέσει πολύ αυτό το φόρεμα. Κάποια ρούχα είναι σαν να αναπνέουν. Ακόμη και στην επιλογή των υφασμάτων, είχα πάντα στο μυαλό μου τα μέρη του ανθρώπινου σώματος ή κάτι άλλο ζωντανό. Για την Bella, πάνω απ’ όλα, αναζητούσα κάτι ελαφρύ, αέρινο, που να μοιάζει ταυτόχρονα με τη μεμβράνη ενός εντέρου και με την επιφάνεια ενός αχινού. Απέρριψα οτιδήποτε συνηθίζουμε να συνδέουμε με τη βικτοριανή εποχή, όπως δαντέλες και φτερά, και επικεντρώθηκα στα υλικά. Είχαμε μια ραπτομηχανή και κάναμε χιλιάδες πειράματα.
Είδατε το τελευταίο σόου του Nicolas Ghesquière; Μεγάλοι όγκοι στο πάνω μέρος, μίνι φούστες, βολάν στο χρώμα της κολοκύθας… Ο κινηματογράφος εμπνέει τη μόδα;
(Γέλια) Το είδα! Και η Emma είναι πρέσβειρα του οίκου Louis Vuitton. Πρόκειται για μια φανταστική σύμπτωση.
Πόσα κοστούμια δημιουργήσατε συνολικά;
Περίπου σαράντα. Στην αρχή σκέφτηκα να επαναχρησιμοποιήσω μερικά από αυτά, αλλά η εξέλιξη της Bella έπρεπε να δηλώνεται ακόμη και με τα ρούχα της: για κάθε φάση της ζωής της Bella Baxter υπήρχαν διαφορετικοί κώδικες, σχήματα και χρώματα.
Το μαύρο σακάκι του τελευταίου μέρους της ταινίας είναι λιγότερο υπερβολικό.
Ναι, είναι πιο σοβαρό, ήθελα να διαχωρίσω αυτό που ήταν μέχρι τότε η Bella. Είχα δει ένα κομψό παριζιάνικο σακάκι του 19ου αιώνα, με τεράστια μανίκια, και με εντυπωσίασε το ότι ήταν πολύ χοντρό, από συμπαγές μαλλί, κάτι πολύ γαλλικό, και το αντέγραψα. Σε εκείνο το σημείο του φιλμ ήθελα η εμφάνιση της Bella να μοιάζει με εκείνη των ανδρών στην ιατρική σχολή. Έφτιαξα μια λινή φούστα για να ταιριάζει με το σακάκι, αλλά την ημέρα της πρόβας η Emma φόρεσε το σακάκι χωρίς τη φούστα, κοιτάχτηκε και μου είπε: «Κι αν το φορούσα έτσι; Δεν πιστεύεις ότι θα είχε νόημα;». Και είχε φυσικά. Η Bella έχει πάντα κάτι «λάθος» στην εμφάνισή της. Υπήρξαν χιλιάδες τέτοιες στιγμές. Η Emma Stone είναι έξυπνη, σκέφτεται γρήγορα, βρήκαμε μαζί πολλές λύσεις στην πορεία. Οι πρόβες μαζί της ήταν γρήγορες και εύκολες, η ίδια δεν είχε πολύ χρόνο, αλλά πρόκειται για μια λαμπερή γυναίκα, διαθέσιμη για σημειολογία και πειραματισμούς. Αν εγώ είχα μια ιδέα, εκείνη την άρπαζε και την αξιοποιούσε. Άλλωστε, γιατί να καλύψουμε εκείνες τις μπότες και αυτά τα όμορφα πόδια; Ήταν φανταστική και μόνο με το σακάκι.
Πείτε μας ένα αστείο περιστατικό από τα γυρίσματα.
Υπήρξαν πολλές εκπληκτικές στιγμές, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω, η πιο διασκεδαστική ήταν η μέρα που συναντήθηκα με την Emma, πολύ πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Ήμασταν στη φάση της προετοιμασίας, αλλά δεν μπορούσα να συναντήσω τους ηθοποιούς λόγω lockdown, ωστόσο ήταν αναγκαίο να περάσω μια μέρα μαζί της δοκιμάζοντας ρούχα, ώστε να βρούμε μια κοινή γλώσσα. Συναντηθήκαμε στην Αθήνα, όπου μένει ο Γιώργος Λάνθιμος. Είχα έρθει με μπαούλα γεμάτα εσώρουχα κάθε σχήματος και μεγέθους, ρούχα εποχής, σορτς, κομμάτια από τα ’30s και ένα αστείο κρινολίνο (σ.σ. χρησίμευε για να φουσκώνει τις φούστες), αλλά θα το χρησιμοποιούσαμε στην πλάτη. Η Emma άρχισε να φοράει πότε το ένα και πότε το άλλο. Το ζούσε με τα ρούχα. Έχω κάποιες πολύ αστείες φωτογραφίες της να πηδάει πάνω από τα έπιπλα φορώντας κάτι με μια μεγάλη ουρά, να τριγυρνάει στους ορόφους του ξενοδοχείου φορώντας σορτς και ένα oversized σακάκι ή εσώρουχα του ’30 και ένα cropped top. Λειτουργεί με το ένστικτο, δεν είναι καθόλου ματαιόδοξη και δεν την ενδιαφέρει το πώς φαίνεται, μόνο η ιδέα μετράει για εκείνη. Για παράδειγμα, όταν δοκίμασε το νυφικό, δεν ήμασταν σίγουρες τι να κάνουμε με το πέπλο. Ίσως μπορούσαμε και χωρίς αυτό, οπότε το άφησα στην άκρη. Τότε το πρόσωπό της φωτίστηκε και μου είπε: «Κι αν το κάναμε έτσι; Αν το τυλίγαμε γύρω από το πρόσωπό μου;». Το κάναμε και ήταν τέλειο!
Φωτογραφίες: COURTESY OF SEARCHLIGHT PICTURES
