O πόνος συντροφεύει τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Παρότι η εμπειρία είναι κοινή, οι τρόποι που τον αντιλαμβανόμαστε και επιλέγουμε να τον αντιμετωπίσουμε είναι διαφορετικοί. Γιατί, αλλιώτικα τον βλέπει ο ασθενής υπό το κράτος του φόβου, ή ο αθλητής που διακατέχεται από το άγχος πως, εξαιτίας του, δεν θα καταφέρει τις επιδόσεις που προσδοκά, και αλλιώτικα ο γιατρός που αναζητά την αιτία για να την πολεμήσει στη ρίζα της.
Υπάρχει, όμως, μια ακόμα θεώρηση του πόνου, που τον μεταμορφώνει σε «αξιοσέβαστο κύριο», ικανό να εξουσιάζει τις σκέψεις μας και να προσδιορίζει τη συμπεριφορά μας απέναντι στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και στην ενατένιση του εσωτερικού μας κόσμου.
O πόνος, ούτως ή άλλως, εξυπηρετείται από έναν απροσδιόριστο αριθμό νευρώνων και συνάψεων που διακλαδίζονται σε ολόκληρο το κορμί και τα άκρα, με αποστολή να μεταφέρουν τα αλγεινά ερεθίσματα από την επιφάνεια του σώματος, ή τα σπλάχνα, στο φλοιό του εγκεφάλου. Εκεί ολοκληρώνεται η επεξεργασία τους.
Η δυσκολία να αποκαλυφθεί έγκαιρα η αιτία που προκαλεί τον πόνο, ερμηνεύεται από το γεγονός πως οι υποδοχείς για τον πόνο είναι ελεύθερες νευρικές απολήξεις που ενεργοποιούνται από σημαντικό αριθμό ερεθισμάτων, με κοινό χαρακτηριστικό την πρόκληση βλάβης στους ιστούς. Το κείμενο που ακολουθεί, βασίστηκε σε συνέντευξη του υπογράφοντα που δόθηκε στην ΕΡΑ Sports, πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο.
Τι θέλει ο πόνος να υποδηλώσει;
Ο πόνος είναι ένα βιολογικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωντανή ύλη. Συντροφεύει τον άνθρωπο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τον προειδοποιεί για κάθε διαταραχή της υγείας του. Είναι, κατά κάποιο μυστηριακό τρόπο, το ακριβό τίμημα της ζωής. Μόνο οι νεκροί δεν πονάνε.
Δες τα υπόλοιπα ερωτήματα και τις απαντήσεις τους στο runnermagazine.gr
