Κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τη γυναίκα μου να προσπαθεί να συνετίσει τον 5χρονο γιο μας. Στην πραγματικότητα, τη θαυμάζω πολύ γιατί έκανε 4 παιδιά σε 6 χρόνια, όμως πάντα καταφέρνουν να τη «ρίχνουν» και έτσι, αποφασίζω να αναλάβω δράση. Ωστόσο, δεν έχω ψευδαισθήσεις πως είμαι πιο σημαντικός από εκείνη, όμως είμαστε από τα ζευγάρια που κάνουμε μαζί τα πάντα και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Τα τέσσερα παιδιά μας χρειάζονται διαφορετικούς μπαμπάδες και αν με ρωτάς, πιστεύω πως όλα τα παιδιά χρειάζονται τους 4παρακάτω:
Τον υποστηρικτικό
Ο μπαμπάς που θα πάει μαζί τους στην προπόνηση, θα είναι στην κερκίδα και θα εμψυχώνει. Και βασικά, δεν θα εμψυχώνει μόνο στα αθλήματα αλλά και σε κάθε απόφαση ζωής θα είναι εκεί να στηρίζει.
Ο μπαμπάς του μοναχοπαιδιού
Αυτός είναι ο μπαμπάς που κάνει τα χατίρια γιατί απλούστατα δεν θέλει να αρνηθεί και χαρίζει όλη του την προσοχή. Στην περίπτωσή μου, φροντίζω να αφιερώνω τουλάχιστον 15’ καθημερινά σε κάθε παιδί ώστε να δεθώ με το καθένα με διαφορετικό τρόπο και να μάθω περισσότερα για εκείνο.
