ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Σαράντα χρόνια μετά από εκείνη τη ματωμένη «Νύχτα με τις Μάσκες», η Λόρι Στρόουντ (Τζέιμι Λι Κέρτις) ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει για μία τελευταία φορά τον διαβόητο Μάικλ Μάγιερς. Ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν παίρνει τις ευλογίες του Κάρπεντερ για να προσφέρει στο πολύπαθο franchise του «Halloween» ένα αν μη τι άλλο αξιοπρεπές σίκουελ της ταινίας που καθόρισε το είδος του σλάσερ.

Η θυελλώδης σχέση ενός μαέστρου και μιας νεαρής ερμηνεύτριας δοκιμάζεται, περιπλανώμενη στην Ευρώπη των πρώτων ψυχροπολεμικών χρόνων. Στην αδιαπραγμάτευτα ρομαντική ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Πάβελ Παβλικόφσκι («Ida»), ο έρωτας είναι ένας πόλεμος ψυχρός, η έκβαση του οποίου κρίνεται στα πάσης φύσεως σύνορα, πραγματικά και συμβολικά. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών για μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Bασίλεια  μπαλονιών, ηλίθιοι αστυνομικοί δράκοι και χαρούμενοι μάγοι είναι ακριβώς όπως θυμόταν ο Τέρι τα παραμύθια της γιαγιάς του. Μόνο που αυτά είναι πραγματικά και σίγουρα όχι τόσο ...«χαρούμενα».

Η πορεία του Μανώλη Γλέζου από το περίφημο κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας ως την Ευρωβουλή, σε ένα ντοκιμαντέρ που παραδίδεται στον ορμητικό λόγο του και χαιρετίζει την ασυμβίβαστη στάση του. 

Αναχρονιστική και υπέρ του δέοντος μιλιταριστική περιπέτεια που θυμάται ψυχροπολεμικά αφηγηματικά κλισέ, προσπαθώντας να τα δέσει ανεπιτυχώς με σύγχρονη δράση.

Το τελευταίο κόλπο για μια ομάδα ηλικιωμένων παρανόμων μοιάζει σαν δύο ταινίες σε μια, μια ελαφριά και κωμική συνάντηση σπουδαίων ηθοποιών αλλά και μια κυνική ανάπτυξη της πορείας από το έγκλημα στην τιμωρία.  

Ανάμεσα σε μαύρη αντανάκλαση τραγουδιού του Μπρους Σπρίνγκστιν, πονετικού ιστγουντικού δοκιμίου πάνω στη συνέπεια της βίας και δηκτικής καταγγελίας ενός Σπάικ Λι, να ένα φιλμ δυναμικής φτιαξιάς κι επιδέξιου τόνου που, δυστυχώς, κατρακυλά σε μια τρίτη πράξη που το κάνει σημαντική χαμένη ευκαιρία.

Οκτώ χρόνια μετά το «Beyond the Black Rainbow», ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Πάνος Κοσμάτος, τοποθετεί τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη υπογράφοντας μια ταινία τρόμου που αναδεικνύεται ακαριαία σε cult classic.

Μικροσκοπικό σε διαστάσεις όμως μεγάλο σε καρδιά, σκηνοθετημένο με σεμνότητα μα και ειλικρίνεια, γυρισμένο και ερμηνευμένο με τη μέγιστη αυθεντικότητα, το ντεμπούτο ενός ντοκιμαντερίστα σκηνοθέτη στο σινεμά μυθοπλασίας δεν είναι μοναχά ευπρόσδεκτο αλλά και αποτελεί μια μικρή κινηματογραφική έκπληξη.  

Μια σουρεαλιστική καταγραφή της προσπάθειας ενός μεσήλικα να υποδυθεί καθυστερημένα το ρόλο του πατέρα, παιγμένη με ευλάβεια από τον πρωταγωνιστή της, αλλά στερούμενη αφηγηματικών ιδεών που θα την έκαναν πληρέστερη.