ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Το τελευταίο κόλπο για μια ομάδα ηλικιωμένων παρανόμων μοιάζει σαν δύο ταινίες σε μια, μια ελαφριά και κωμική συνάντηση σπουδαίων ηθοποιών αλλά και μια κυνική ανάπτυξη της πορείας από το έγκλημα στην τιμωρία.  

Ανάμεσα σε μαύρη αντανάκλαση τραγουδιού του Μπρους Σπρίνγκστιν, πονετικού ιστγουντικού δοκιμίου πάνω στη συνέπεια της βίας και δηκτικής καταγγελίας ενός Σπάικ Λι, να ένα φιλμ δυναμικής φτιαξιάς κι επιδέξιου τόνου που, δυστυχώς, κατρακυλά σε μια τρίτη πράξη που το κάνει σημαντική χαμένη ευκαιρία.

Οκτώ χρόνια μετά το «Beyond the Black Rainbow», ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Πάνος Κοσμάτος, τοποθετεί τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη υπογράφοντας μια ταινία τρόμου που αναδεικνύεται ακαριαία σε cult classic.

Μικροσκοπικό σε διαστάσεις όμως μεγάλο σε καρδιά, σκηνοθετημένο με σεμνότητα μα και ειλικρίνεια, γυρισμένο και ερμηνευμένο με τη μέγιστη αυθεντικότητα, το ντεμπούτο ενός ντοκιμαντερίστα σκηνοθέτη στο σινεμά μυθοπλασίας δεν είναι μοναχά ευπρόσδεκτο αλλά και αποτελεί μια μικρή κινηματογραφική έκπληξη.  

Μια σουρεαλιστική καταγραφή της προσπάθειας ενός μεσήλικα να υποδυθεί καθυστερημένα το ρόλο του πατέρα, παιγμένη με ευλάβεια από τον πρωταγωνιστή της, αλλά στερούμενη αφηγηματικών ιδεών που θα την έκαναν πληρέστερη.

Στη σκιά μιας σειράς άγριων δολοφονιών που συγκλονίζουν τη νησιωτική κοινότητα του Τζέρσεϊ, μια νεαρή κοπέλα ερωτεύεται τον βασικό ύποπτο. Σε ένα από τα καλύτερα βρετανικά ντεμπούτα των τελευταίων ετών, ο Μάικλ Πιρς συνδυάζει οργανικά τη λογική του ερωτικού θρίλερ με το οικογενειακό μελόδραμα και το ενήλικο παραμύθι.

Πλοκή μυστηρίου και άφθονων ανατροπών, σκηνοθετική επιδειξιομανία, δυόμισι (υπερβολικές) ώρες διάρκεια, πολυχρησιμοποιημένα αφηγηματικά τεχνάσματα και γραφικοί ταραντινικοί απόηχοι σε ένα υπερφίαλο νεονουάρ που αποδεικνύεται λιγότερο έξυπνο και διασκεδαστικό απ’ όσο καμώνεται πως είναι.

Ταπεινή εργαζόμενη μητέρα μεταμορφώνεται σε αδίστακτο τιμωρό και προστάτη των αδυνάτων στην νιοστή επανάληψη μιας πασίγνωστης ιστορίας εκδίκησης, έκδηλα κακότεχνη και νοηματικά επίπεδη.

Η περσινή δημιουργία του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, φετινού νικητή των Καννών με το «Shoplifters», διακόπτει τα οικογενειακά του δράματα, σπάζει όμως και την ερμητική φεστιβαλικότητα, διευρύνοντας το σινεμά του και παραδίδοντας ένα διαχρονικό μεταφυσικό θρίλερ.

O Kαίσαρας της κριτικής της ιταλικής κεντροδεξιάς αναλαμβάνει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και παραδίδει ένα τυπικό του, οργανωμένο παραλήρημα, γεμάτο ιδέες, αισθητικά ελεύθερο, διαλεκτικά προβληματισμένο και, γοητευτικά, προβληματικό.