Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την οικολογία;
Μεγάλωσα σε αγροτική περιοχή της Αγγλίας και πάντα είχα πάθος με τη φύση. Ακόμη κι όταν μετακόμισα στο Λονδίνο για να ασχοληθώ με τη μουσική, η συνήθειά μου παρέμεινε. Όποτε βρισκόμουν σε περιοδεία ανά τον κόσμο, έψαχνα κάθε ευκαιρία για να γνωρίσω το περιβάλλον εκεί. Είμαι από τους ανθρώπους που θα κάνουν 100 ερωτήσεις σε έναν ωκεανολόγο ή σε κάποιον που έχει πάει στην Αρκτική. Αυτό το ενδιαφέρον μου έγινε φανερό στους λογαριασμούς μου στα social media και μερικά χρόνια πριν, το 2017, μου ζητήθηκε να μιλήσω στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Αναφέρθηκα στους πολλούς νεαρούς followers μου, οι οποίοι ήταν τρομοκρατημένοι από την κλιματική κρίση και από το γεγονός ότι στο σχολείο δεν έμαθαν τίποτα γι’ αυτή. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι ώστε να τους πληροφορήσω και να τους στηρίξω. Ειλικρινά ήταν «δύσκολη» αυτή η ομιλία, αλλά ήμουν δυνατή και αποφασισμένη. Στο ακροατήριο βρισκόταν κάποιος από το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών ο οποίος διέκρινε το πάθος μου, κι έτσι, τον Νοέμβριο του 2017 έγινα Παγκόσμια Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως των Ηνωμένων Εθνών. Η αγάπη μου για τον πλανήτη αναγνωρίστηκε και επίσημα.
Ποιοι είναι οι στόχοι και τα σχέδιά σας αυτή τη στιγμή;
Η βάση του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών είναι στην Κένυα, απ’ όπου μια φοβερή ομάδα δουλεύει σε ολόκληρο τον πλανήτη προσπαθώντας να εμποδίσει την καταστροφή. Αυτή η δεκαετία είναι η πιο σημαντική για τις ζωές μας. Είμαστε η γενιά που μπορεί να κάνει ειρήνη με τη φύση και πρέπει να το πετύχουμε. Είμαστε η #GenerationRestoration (σ.σ.: Η γενιά της αποκατάστασης) και ένα από τα καθήκοντά μου ως Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών είναι να συνεχίσω να μιλάω όχι μόνο για τους κινδύνους, αλλά και για το γεγονός ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, χάρη στη σκληρή δουλειά εκείνων που είναι μαζί μας στην προσπάθεια. Αυτό το ζήτημα δεν μας γεννά μόνο θλίψη αλλά και ελπίδα για μια θετική αλλαγή.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ποιο ήταν το χειρότερο που είδατε;
Τίποτα δεν είναι πιο σκληρό από το να παρακολουθείς τα ζώα να υποφέρουν επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν δράσαμε έγκαιρα. Σε ένα ταξίδι μου στην Κένυα, είχα την τύχη να επισκεφθώ το πανέμορφο, παραθαλάσσιο Watamu Bay, όπου διαπίστωσα ότι η «πανούκλα» του πλαστικού είχε φτάσει και εκεί. Κυρίως είχαν πληγεί οι θαλάσσιες χελώνες, καθώς πολλές κατάπιναν πλαστικά υπολείμματα στον ωκεανό και πέθαιναν.
Και το καλύτερο, το πιο ελπιδοφόρο;
Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, υπήρχε και ελπίδα. Οργανώθηκε ένα σχέδιο για τη σωτηρία των χελωνών, στο οποίο συμμετείχαν και οι ψαράδες, αφαιρώντας χειρουργικά τα κομμάτια του πλαστικού, σώζοντας όσα περισσότερα ζώα μπορούσαν και αφήνοντάς τα πάλι ελεύθερα στη θάλασσα. Αυτό βέβαια δεν είναι λύση. Πρέπει να πάψουμε να ρίχνουμε 8 εκατ. τόνους πλαστικά απορρίμματα τον χρόνο, στους ωκεανούς. Γνωρίζοντας ωστόσο αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίζονται μέρα νύχτα να σώσουν τις χελώνες, συνειδητοποίησα ότι όταν πρόκειται για τη φύση και το κλίμα, δεν τα παρατάς ποτέ, όσο μεγάλο κι αν είναι το πρόβλημα.
Πιστεύετε πως έχει αλλάξει κάτι στις συζητήσεις για τα περιβαλλοντικά ζητήματα τα τελευταία χρόνια;
Ναι, βλέπω ότι γυρίζει ο τροχός και είναι πιο εύκολο να εξηγήσει κανείς γιατί κάνει διαφορετικά κάποια πράγματα. Στον τελευταίο δίσκο μου, το Brightest Blue, προσπαθήσαμε ώστε να μην υπάρχει πλαστικό μιας χρήσης. Ενεργούμε έτσι, γιατί θέλουμε να φέρουμε την αλλαγή και όχι για να εισπράξουμε επαίνους, παρόλο που πολλοί άνθρωποι εκτίμησαν αυτή την προσπάθειά μας. Σίγουρα χρειάζεται να γίνει πολλή δουλειά ακόμη. Το περιβαλλοντικό κίνημα δεν είναι δίκαιο ως προς τις μειονότητες. Όταν άρχισα να μιλάω δημόσια, παρατήρησα ότι κυριαρχούσαν οι γνώμες
των λευκών αντρών. Το τραγικό είναι ότι στο παρελθόν δεν ακούσαμε τις φωνές-κλειδιά για το κλίμα και το περιβάλλον, αλλά επιτρέψαμε στους ίδιους ανθρώπους να έχουν το μικρόφωνο αποκλειστικά δικό τους. Το καλοκαίρι δημιούργησα στα κανάλια μου στα social media το Pass the Mic (δώσε το μικρόφωνο) δίνοντας τη δυνατότητα σε γνωστά πρόσωπα που αγωνίζονται για περιβαλλοντική και κοινωνική δικαιοσύνη να ακουστούν. Ειδικά τώρα που το έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Και κατά τη γνώμη μου, το κίνημα Black Lives Matter είναι ένα προσχέδιο για το πώς πρέπει να είναι ένα δίκαιο κίνημα, χωρίς αποκλεισμούς. Στις συζητήσεις για τον πλανήτη πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Ναι, δυναμώνει το κίνημα, αλλά πρέπει να κάνουμε ακόμη περισσότερα.
Αν ήσασταν «πρόεδρος της Γης» ποιους νόμους και τροπολογίες θα θεσπίζατε για να γίνει ο πλανήτης ένα καλύτερο μέρος;
Πολύ θα μου άρεσε κάτι τέτοιο. Μου κάνετε πρόταση για δουλειά; Θα χαρακτήριζα δια νόμου την καταστροφή της φύσης εγκληματική πράξη. Στην ουσία υπάρχει ήδη τέτοιος νόμος, αλλά δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί. Οι βάσεις είχαν ήδη τεθεί από μια λαμπρή Βρετανίδα δικηγόρο, την Polly Higgins, η οποία δυστυχώς πέθανε πριν από δύο χρόνια. Δούλεψε ακούραστα για την εφαρμογή του νόμου που θα απαγόρευε την καταστροφή των οικοσυστημάτων. Ίσως νομίζετε πως κάτι τέτοιο θεωρείται ήδη παράνομο. Δεν είναι όμως. Η Higgins ενέπνευσε ένα παγκόσμιο κίνημα το οποίο προσπαθεί ώστε να εφαρμοστεί αυτός ο νόμος στην πράξη. Όλα αυτά μου δείχνουν ότι υπάρχουν τόσες πολλές λύσεις, που πρέπει να τις κάνουμε πραγματικότητα. Και αν όχι τώρα, πότε;
