Ένας χρόνος πέρασε. Η πανδημία δεν πέρασε ακόμη. Πριν ακριβώς έναν χρόνο ζούσαμε ανέμελοι, η σχεδόν ανέμελοι, τη ζωή μας. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Όλα αυτά, όμως, τα ξέρουμε. Τα έχουμε ζήσει. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί. Κάτι είναι και αυτό. Ή για να είμαι πιο ακριβής αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τι μάθαμε μέχρι στιγμής από αυτήν την εμπειρία;
Η δύναμη της προσαρμογής.
Στην αρχή όλα φαινόντουσαν αλλόκοτα, απόκοσμα. Στη συνέχεια το αλλοιώτικό έγινε κανονικό. Οι συνήθειες άλλαξαν και η καθημερινότητα μας προσαρμόστηκε σε αυτές. Μαζί και εμείς. Η μάσκα που έπρεπε να φοράμε, η απόσταση που χρειάστηκε να κρατάμε, τα κλειστά μαγαζιά, η έλλειψη κοινωνικών επαφών… όλα πρωτόγνωρα. Αντέξαμε. Αλλάξαμε. Αναπροσαρμόσαμε προγράμματα και συμπεριφορές.
Η “επαναστατική ανυπακοή”.
Ή αλλιώς χίλιοι τρόποι για να βγεις από το σπίτι. Όλες οι δικαιολογίες που σκαρφιζόμαστε για μια συνάντηση, μια βόλτα, μια στιγμή με άλλους. Ο άνθρωπος γίνεται ευρυματικός για να περπατήσει αυτό το έξτρα μίλι. Το κάναμε ολοι. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Προφασιστήκαμε ανάγκη, βάλαμε το 6 της άσκησης με μοναδικό σκοπό να γυμνάσουμε τα σαγόνια μας παρέα με λίγους και επιλεγμένους φίλους της φούσκας που επέλεξε ο καθένας. Η φούσκα ήρθε και έσκασε…
Η τέχνη είναι βίωμα.
Δεν βιώνεται μέσα από οθόνες. Αυτό το υποκατάστατο το δοκιμάσαμε. Το τιμήσαμε για να συνδράμουμε τους ανθρώπους της τέχνης. Το ευχαριστηθήκαμε; Από το ολότελα καλή και η παναγιώταινα αλλά η δια ζώσης εμπειρία, η ενέργεια μιας παράστασης, η δύναμη ενός έργου τέχνης, η μαγεία μιας συναυλίας δεν μπορούν να υποκατασταθούν. Μέχρι να το ζήσουμε πάλι από κοντά θα βολευτούμε με την ιντερνετική του εκδοχή ελπίζοντας πως δεν θα ξεχάσουμε πως να βιώνουμε.
