H αγαπημένη ηθοποιός Gillian Anderson σε άρθρο της στον Guardian γράφει: “Ήμουν μόλις πέντε ετών το 1973, όταν η Nancy Friday έγραψε την επιτυχία “My Secret Garden”: Women’s Sexual Fantasies” έφτασε στα ράφια των βιβλίων και στις τσάντες των γυναικών στις ΗΠΑ- και μόλις επτά ετών όταν έφτασε στις γυναίκες της μεσαίας Αγγλίας. Ο “Μυστικός μου κήπος” ήταν η απόδειξη πως οι γυναίκες απολάμβαναν μια τόσο πλούσια και ποικιλόμορφη ερωτική εσωτερική ζωή όσο και οι άνδρες. Επιτέλους, υπήρχε ένα βιβλίο στο οποίο συνηθισμένες γυναίκες και κορίτσια – “εσύ, εγώ και η γειτόνισσά μας” – μιλούσαν με ειλικρίνεια για τη διέγερση, τον αυνανισμό, τα σεξουαλικά όνειρα και τις επιθυμίες. Στο μυαλό τους, τίποτα δεν ήταν εκτός ορίων.
Δεν ξέρω αν η μητέρα μου Ρόζμαρι, αναλύτρια υπολογιστών, είχε το βιβλίο της Friday. Σίγουρα δεν ζούσαμε σ΄ένα πουριτανικό περιβάλλον στο οποίο θα αποδοκιμαζόταν αυτό -αλλά όσο φιλελεύθερη κι αν ήταν η παιδική μου ηλικία, δεν θα ήταν ένα βιβλίο που θα άφηνε χαλαρά πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Όταν ήμουν έφηβη είχα βρει ένα αντίτυπο του “Story of O” πίσω από ένα μαξιλάρι του καναπέ στο σπίτι των γειτόνων μας και βέβαια το άνοιξα να δω. Και βέβαια μικρότερη είχα πάει στο σαλόνι όπου κάποιος είχε αφήσει την τηλεόραση ανοιχρή και είχα παραλύσει από τον ενθουσιασμό βλέποντας ένα ζευγάρι σε θερμές και παράνομες δραστηριότητες. Ακόμα και σήμερα θυμάμαι τα συναισθήματα που μού προκάλεσε. Αλλά, αναμφίβολα, ως νεαρή γυναίκα επωφελήθηκα από την αυγή του φεμινιστικού κινήματος που πρόβαλε θετικά την επανάσταση της γυναικείας σεξουαλικότητας. Οι γυναίκες είχαν πλέον αρχίσει να μιλάνε πιο ανοιχτά και ειλικρινά για το τι πραγματικά, πραγματικά όμως ήθελαν. Και κάποιες το κατακτούσαν.
Έπρεπε να περιμένω 50 χρόνια για να ανακαλύψω αυτή τη συλλογή φαντασιώσεων από ανώνυμες γυναίκες. Το 2018, ανέλαβα τον ρόλο της Τζιν Μίλμπουρν, στη σειρά Sex Education του Netflix, την υπέροχα απελευθερωμένη και ειλικρινή σεξολόγο. Είχα ακούσει τόσους ανθρώπους να μιλάνε για το My Secret Garden κι έτσι στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για τον ρόλο, το διάβασα για πρώτη φορά. Αυτά τα γράμματα και οι συνεντεύξεις ήταν απίστευτα προσωπικές και πολύ ωμές. Δεν ήταν στρογγυλεμένες και δεν προσπαθούσαν να είναι “λογοτεχνικές”, έμοιαζαν να εκπορεύονται από τη μυστηριώδη καρδιά των πιο ενδόμυχων επιθυμιών των γυναικών.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση και μου προκάλεσε μια ελαφρά ιλίψη ήταν το πόσο σεξουαλικά καταπιεσμένες ένιωθαν κάποιες γυναίκες τη δεκαετία του ’70 (παρά την επανάσταση). Η συνολική εμπειρία τους ήταν πως αυτό που ήθελαν δεν ήταν αυτό που λάμβαναν. Πάρα πολλές δεν είχαν βιώσει οργασμό. Πολλές ένιωθαν ντροπή και ενοχή, υπήρχε ακόμα σεμνοτυφία και αμηχανία γύρω από το σεξ και τις φαντασιώσεις τους και για το τι φαντασιωνόντουσαν. Ξανά και ξανά, αυτές οι γυναίκες εξομολογούνταν το φόβο ότι μόνο αυτές είχαν τέτοιες φαντασιώσεις και εξέφραζαν μια κραυγή ανακούφισης τώρα που επιτέλους μπορούσαν να τις εκφράσουν”.
Διάβασε τη συνέχεια στο WomanToc.gr
Κεντρική Φωτογραφία: SplashNews.com
