Της Silvia Locatelli
H ζωή του Paul Mescal άλλαξε δραµατικά στο πρώτο lockdown, όταν όλοι οι Βρετανοί -και όχι µόνο-, κλεισµένοι στο σπίτι, ερωτεύτηκαν το Normal People, µία από τις πιο επιτυχηµένες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων ετών: 62 εκατοµµύρια προβολές µόνο το 2020 στο BBC. Ο Ιρλανδός ηθοποιός, µε πατέρα αστυνοµικό και µητέρα δασκάλα, είναι κάτοχος πτυχίου υποκριτικής από το Trinity College και έπειτα από µια σύντοµη θητεία στο θεατρικό σανίδι κλήθηκε να υποδυθεί τον Connell, πρωταγωνιστώντας µαζί µε την Daisy Edgar-Jones στη µεταφορά του best seller βιβλίου της Sally Rooney. Ο ίδιος έγινε σταρ µέσα σε λίγους µήνες. «Ήταν η τέλεια καταιγίδα», σχολιάζει από το σπίτι του στη συνέντευξή µας µέσω Zoom, σε µια ανάπαυλα από τις πρόβες για την παράσταση Λεωφορείο ο Πόθος που ανέβηκε στο Λονδίνο.
Kέρδισε ένα βραβείο Bafta και στη συνέχεια µια υποψηφιότητα για Emmy, ενώ τώρα, δύο χρόνια αργότερα, του συµβαίνει κάτι επίσης σπουδαίο: υποδύεται τον Calum, έναν 26χρονο πατέρα που βρίσκεται σε διακοπές µε την κόρη του Sophie, στην ταινία-έκπληξη της προηγούµενης χρονιάς Aftersun (παίζεται ήδη στις αίθουσες και είναι διαθέσιµη και στην πλατφόρµα Mubi) της Charlotte Wells. Πρόκειται για µια µικρή, ανεξάρτητη ταινία, ντεµπούτο της νεαρής Σκωτσέζας σκηνοθέτριας. που έκανε πρεµιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών (όπου ο Mescal συµµετείχε και µε το God’s Creatures, µια άλλη ανεξάρτητη ταινία, στο πλευρό της Emily Watson), καθώς και στο διεθνές κινηµατογραφικό φεστιβάλ της Ρώµης Alice Nella Cita. Πρόκειται για ένα φιλµ που µιλά για τη µνήµη και το τραύµα, για µια κόρη που θυµάται τις τελευταίες -ίσως- διακοπές µε τον πατέρα της, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανό έναν δεσµό που έχει σπάσει και δίνοντας έναν αγώνα κατανόησης, αποδοχής και ερµηνείας. Μια αίσθηση ότι κάτι κακό θα συµβεί ή έχει συµβεί διατρέχει την ταινία, η οποία δηµιουργείται από λεπτοµέρειες και οιωνούς. Τα καθαρά µάτια του Mescal, µέσα στα οποία άλλοτε κυριαρχεί η θλίψη και άλλοτε µια φευγαλέα λάµψη χαράς, και η φρεσκάδα και η φυσικότητα της Frankie Corio, που υποδύεται τη σχεδόν έφηβη κόρη, µας µεταφέρουν τη συνειδητοποίηση ότι µέσα από τις εικόνες των διακοπών και τις αναµνήσεις που φιλτράρονται από τη µνήµη και τα συναισθήµατα προσπαθούµε να ανασυνθέσουµε την αλήθεια µιας αγάπης.
Η ταινία δεν µας εξηγεί και πολλά. Είναι αυτό ένα στυλ που προτιµάτε;
Ναι, γιατί το φιλµ θεωρεί τον θεατή αρκετά έξυπνο ώστε να αποκωδικοποιήσει µόνος του τα νοήµατα. Αντιµετωπίζουµε το κοινό µε σεβασµό. Εγώ ως ηθοποιός, η σκηνοθέτρια και ο διευθυντής φωτογραφίας, όλοι κάνουµε πιο διακριτικές επιλογές ώστε στο τέλος να είµαστε περήφανοι για το αποτέλεσµα, ανεξάρτητα από την εµπορική του επιτυχία. Αν προκύψει κι αυτή, ακόµη καλύτερα, αλλά δεν είναι το πιο σηµαντικό.
O Calum προσπαθεί µε όλες του τις δυνάµεις. Η σκηνή µε το χαλί είναι πραγµατικά πολύ δυνατή.
Ναι, νοµίζω ότι είναι πολύ σηµαντική. Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler, γνωρίζουµε ότι δεν έχει χρήµατα να το πληρώσει, αλλά παρ’ όλα αυτά το αγοράζει. Είναι µια θλιβερή και αυτοκαταστροφική συµπεριφορά αυτή.
Η σκηνοθέτρια εµπνεύστηκε την ταινία από µια παλιά φωτογραφία µε τον πατέρα της. Εσείς οι δύο γνωριζόσασταν από πριν;
Όχι, αλλά είχα δει τη µικρού µήκους ταινία της Tuesday και αµέσως κατάλαβα ότι σύντοµα θα ακούγαµε γι’ αυτήν. Το Aftersun προέκυψε την κατάλληλη στιγµή. Το σενάριο µου «µίλησε» αµέσως, συναντηθήκαµε µε τη Charlotte στο Zoom και στο τέλος της συνοµιλίας µας σκέφτηκα ότι πολύ θα ήθελα να συµµετέχω στην ταινία. Ευτυχώς, τελικά µε επέλεξε.
Έχετε βιώσει ποτέ κατάθλιψη στη ζωή σας;
Όχι σε σοβαρό βαθµό, αλλά είναι κάτι που γνωρίζω, µου έχει συµβεί και µπορώ να το καταλάβω. Νιώθω τυχερός που τώρα µπορούµε να µιλάµε γι’ αυτό, θεωρείται φυσιολογικό να ζητήσει κανείς βοήθεια από έναν ειδικό και να κάνει θεραπεία, αλλά στη δεκαετία του ‘90 κάτι τέτοιο δεν ήταν αυτονόητο, ειδικά για έναν νέο άνθρωπο όπως o Calum στην ταινία.
Πώς τα πήγατε µε τη µικρή Frankie, την κόρη σας στο φιλµ;
Συµπαθώ τα παιδιά, αλλά δεν είχα ποτέ στενή σχέση µαζί τους. Δεν νοµίζω να έχω περάσει ποτέ τόσο πολύ χρόνο µε ένα κορίτσι στην ηλικία της Frankie. Αυτές τις δύο εβδοµάδες πριν αρχίσουν τα γυρίσµατα περάσαµε καλά µαζί κι αυτό µε βοήθησε να έρθω πιο κοντά στον χαρακτήρα του Calum. Δεν το έκανα από υποχρέωση, µου άρεσε να είµαι µαζί της, έγινε φίλη µου.
Τρία χρόνια νωρίτερα δεν θα ήταν εύκολο να της κάνετε δώρο γενεθλίων ένα βίντεο της Olivia Rodrigo (ηθοποιός και τραγουδίστρια) µε αφιέρωση (βλ. δίπλα).
Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Αλλά η ζωή µου έχει αλλάξει πολύ από τότε.
Θα χρωστάτε πάντα κάτι στον Connell, τον ήρωα του Normal People;
Είµαι στ’ αλήθεια ευγνώµων που αυτή η σειρά άλλαξε τη ζωή µου, τις ζωές µας. Οι άνθρωποι του Normal People είναι σαν οικογένεια για εµένα. Μερικές φορές µια τέτοια επιτυχία σου δίνει τη δυνατότητα να χτίσεις µια καριέρα. Είναι δύσκολο, αλλά εγώ και η Daisy σταθήκαµε τυχεροί. Κι αν έπειτα από 20 χρόνια φαν και δηµοσιογράφοι µε ρωτήσουν για το σίριαλ, θα χαρώ πολύ, µπορώ πάντα να µιλάω γι’ αυτό. Εκεί έκανα µια στενή φίλη και είµαι περήφανος που δουλέψαµε µαζί.
Ποια ριζική αλλαγή έφερε αυτή η σειρά στη ζωή σας;
Στηρίζω τον εαυτό µου κάνοντας µια δουλειά που αγαπώ και αν µπορέσω να συνεχίσω να την κάνω και στο µέλλον, πιστεύω ότι η ζωή µου θα αλλάζει διαρκώς. Το άλλο είναι ότι πλέον ζω µεταξύ Ιρλανδίας και ΗΠΑ.
Ποια είναι η πιο συναρπαστική στιγµή της καριέρας σας µέχρι τώρα;
Το πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών, όπου συµµετείχα µε δύο ταινίες. Και να σκεφτείτε ότι είχα µεγάλο άγχος ότι δεν θα κατάφερνα να κάνω το άλµα, να περάσω από µια αγαπηµένη τηλεοπτική σειρά στον κινηµατογράφο µε µια ταινία που θα άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων. Αλλά συνέβη και µου άρεσε πολύ.
Κάνατε µια µουσική ταινία, την Carmen του Benjamin Millepied, που είναι εµπνευσµένη από την όπερα του Bizet, και στο θέατρο εµφανίζεστε αυτό τον καιρό στην παράσταση Λεωφορείο ο Πόθος. Διεκδικείται την ποικιλία στη δουλειά σας;
Δεν είναι κάτι που κάνω συνειδητά, ακολουθώ απλώς το ένστικτό µου. Για παράδειγµα, αυτή την περίοδο νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι πιο φυσικό. Και πιστεύω πως είναι προνόµιο να µπορείς να επιλέγεις να κάνεις µια ταινία δράσης ή ένα φιλµ εποχής. Θέλω να ρισκάρω, παρόλο που ξέρω ότι πάντα θα προτιµώ να δουλεύω σε πιο προσωπικές ταινίες όπως το Aftersun και το God’s Creatures. Αυτή η ατµόσφαιρα µε ενδιαφέρει περισσότερο. Και τώρα µόλις τελείωσα τα γυρίσµατα για το Strangers του Andrew Haigh, µια ταινία τέτοιου είδους.
Είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Βρετανούς σκηνοθέτες που έγινε πολύ αγαπητός στο Κινηµατογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας.
Ναι, είναι φανταστικός. Δεν µπορώ να πω πολλά, αλλά είµαι ενθουσιασµένος µε την ιδέα ότι σύντοµα θα απολαύσετε την εξαιρετική δουλειά των δύο Andrew, του σκηνοθέτη Andrew Haigh και του πρωταγωνιστή Andrew Scott.
Μην είστε τόσο µετριόφρων, είστε και εσείς µέρος της ταινίας.
Πρώτα και κύρια είµαι µεγάλος θαυµαστής αυτών των δύο.
Στο µιούζικαλ Carmen χορεύετε και τραγουδάτε. Όλα τα µπορείτε;
Ήταν υπέροχη εµπειρία. Αν και δεν είµαι τίποτα σπουδαίο ως χορευτής, ειδικά σε σύγκριση µε τη Melissa Barrera που υποδύεται την Carmen, ωστόσο ενδιαφέροµαι πολύ για την κίνηση. Πρόκειται για ένα πολύπλοκο road movie. Μεγάλη πρόκληση για εµένα.
Πότε αρχίσατε να καταλαβαίνετε ότι σας συµβαίνει κάτι πραγµατικά µοναδικό και µεγάλο;
Η στιγµή που ο κόσµος χειροκροτούσε όρθιος µετά την προβολή του Aftersun στις Κάννες ήταν καθαρτική και συγκινητική. Γύρισα στο ξενοδοχείο, κάθισα και σκεφτόµουν: «Τι στο καλό συµβαίνει εδώ;». Υπάρχει πολλή πίεση όταν κάνεις µια µικρού budget ταινία, δεν είναι όπως στις παραγωγές των µεγάλων στούντιο µε το ισχυρό µάρκετινγκ. Το indie σινεµά ζει και πεθαίνει από το κοινό. Διαδίδεται από στόµα σε στόµα. Όταν, βγαίνοντας από την αίθουσα, άκουσα τους ανθρώπους να λένε ότι θα συστήσουν την ταινία στους φίλους τους, ένιωσα µεγάλη ανακούφιση.
Μετά το Normal People αποχωρήσατε από τα social media. Γιατί;
Μοιραζόµουν µε φίλους φωτογραφίες στο Instagram αλλά οι ακόλουθοι ξαφνικά έγιναν τόσο πολλοί, που είχε χαθεί πια η αρχική αξία. Είχε αρχίσει να µε ενοχλεί, ήταν πλέον µια υποχρέωση, µια δουλειά που δεν µε διασκέδαζε πια.
Τι σας διασκεδάζει;
Να τραβάω φωτογραφίες µε τη µηχανή µου. Η δηµιουργία ταινιών είναι το νέο µου πάθος.
Και τι σας τροµάζει;
Μήπως όλα τελειώσουν, µε τροµάζει µήπως ο κόσµος βαρεθεί να µε βλέπει. Φοβάµαι µην τυχόν κάνω µια κακή ταινία. Αλλά ο µεγαλύτερος φόβος µου είναι µήπως δεν µπορέσω πια να είµαι ηθοποιός.
Τι σας άφησε το Aftersun;
Την περηφάνια ότι έκανα µια καλή ταινία που θα έχει πάντα µια θέση στην καρδιά µου. Θα ήθελα να διαφυλάξω αυτό το συναίσθηµα και να το νιώθω κάθε φορά. Αυτό θα σηµαίνει ότι το κίνητρό µου παραµένει ειλικρινές.
Αυτή η ταινία είχε επιρροή στη σχέση σας µε τον δικό σας πατέρα;
Έχω επαναπροσδιορίσει τη σχέση µε τους γονείς µου. Θυµήθηκα τότε που ήµουν 11-12 ετών και συνειδητοποίησα ότι ως παιδιά ζητάµε πάρα πολλά από τους γονείς µας και ξεχνάµε ότι έχουν κι άλλη ζωή πέρα από εµάς…
Frankie corio
Μόλις ξεκινά και ήδη ονειρεύεται…
Για να πάρετε µια ιδέα για τον αντίκτυπό της στη µεγάλη οθόνη, θα σας πούµε ότι η Frankie Corio συγκρίνεται µε την Drew Barrymore στην ταινία E.T. O Εξωγήινος. Σε ηλικία 12 ετών, κατάφερε να πείσει τη Charlotte Wells για το ταλέντο της. Η σκηνοθέτρια, για να ενισχύσει αυτό το χάρισµα, αποφάσισε να µην της αποκαλύψει εξαρχής όλο το σενάριο, αλλά λίγο λίγο, µέρα µε τη µέρα. Το κανονικό όνοµά της είναι Francesca, κατάγεται από το Livingston της Σκωτίας, ενώ ο προπάππους της ήταν Ιταλός. To Aftersun είναι η πρώτη της ταινία.
Tι σας λένε οι συµµαθητές σας;
Ότι θα ήταν ωραίο να γίνω σταρ του σινεµά. Μου αρέσει κι εµένα αυτή η ιδέα.
Ποια ήταν η πιο ωραία µέρα στα γυρίσµατα;
Τα γενέθλιά µου. Μου έφτιαξαν τούρτα σοκολάτας µε φράουλες και ο Paul µου έκανε ένα αξέχαστο δώρο: ένα βίντεο µε ευχές από την αγαπηµένη µου τραγουδίστρια, την Olivia Rodrigo. Είναι πολύ καλός. Για να γνωριστούµε καλύτερα, δύο εβδοµάδες πριν από τα γυρίσµατα πηγαίναµε για κολύµπι µαζί, τρώγαµε παγωτό και βάφλες και µε έκανε να γελάω πολύ.
Ποια είναι η αγαπηµένη σας ταινία και ποια ηθοποιό θαυµάζετε;
Το Frozen και τη Millie Bobby Brown.
Θυµάστε την πρώτη µέρα των γυρισµάτων;
Ναι, ήµουν πολύ νευρική, αλλά η χαρά µου ήταν µεγαλύτερη από το άγχος µου. Δύο µέρες αργότερα ήµουν εντελώς ήρεµη.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή;
Εκείνη µε το καραόκε, ντρεπόµουν µε τόσο κόσµο γύρω. Ωστόσο πρέπει να πω ότι δεν τραγουδάω και άσχηµα.
Κεντρική Φωτογραφία:Still από την ταινία After Sun
