Επιμέλεια: Virginie Dolata, Κuan Υi Ηsu
Είτε ακούγονται οι βόµβες που πέφτουν είτε το θυελλώδες χειροκρότηµα στην Όπερα, ο Ολλανδός Ahmad Jοudeh συνεχίζει να χορεύει. Ως Διεθνής Φίλος των Παιδικών Χωριών SOS και φωνή της Ύπατης Αρµοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, παραδίδει µαθήµατα ζωής στα παιδιά των προσφύγων. Με την αραβική εκδοχή του τηλεπαιχνιδιού So You Think you Can Dance, µε την εµφάνισή του στη Eurovision και το βραβευµένο µε Emmy ντοκιµαντέρ του Dance or Die, ο Joudeh χορεύει για την ειρήνη. «Ο πόλεµος µε έµαθε ότι αυτός ίσως είναι ο τελευταίος χορός», τονίζει.
Ποια ήταν για εσάς η καθοριστική στιγµή;
Γεννήθηκα και µεγάλωσα σε καταυλισµό προσφύγων στη Συρία. Ως παιδί, δεν ήξερα τι σηµαίνει να µην έχεις ιθαγένεια. Έζησα µαζί µε την πολυπληθή οικογένειά µου σε ένα κτίριο κοντά στην είσοδο του καταυλισµού. Αυτό το κτίριο ήταν όλος ο κόσµος µας. Για εµένα, η πολυπλοκότητα του να ανήκω κάπου άρχισε όταν ανακοίνωσα στους δικούς µου ότι ήθελα να γίνω χορευτής. Μόνο η µητέρα µου µε υποστήριξε. Η υπόλοιπη οικογένεια µε κορόιδευε. Η επιθυµία µου αυτή εν µέσω του πολέµου στη Συρία έκανε τα πράγµατα χειρότερα. Αποφάσισα να προσφέρω εθελοντική εργασία στα Παιδικά Χωριά SOS στη Δαµασκό, ως δάσκαλος χορού σε παιδιά που δεν είχαν τη φροντίδα της οικογένειάς τους, για µεγάλο χρονικό διάστηµα ή µικρότερο, και αντιµετώπιζαν ψυχολογικά προβλήµατα. Μέσα στο χάος του πολέµου στη Συρία, οι εξτρεµιστές απειλούσαν να µε σκοτώσουν, µόνο και µόνο επειδή ήµουν χορευτής. Τελικά εγκατέλειψα τη χώρα αφού έλαβα µια υποτροφία από το Εθνικό Μπαλέτο της Ολλανδίας. Ωστόσο, όταν παρέλαβα την ολλανδική ταυτότητα, είδα ότι ήµουν δηλωµένος «χωρίς ιθαγένεια». Σοκαρίστηκα, γιατί πάντα θεωρούσα τον εαυτό µου Σύριο, αλλά ως πρόσφυγας, δεν ήµουν Σύριος. Έκανα τη χορογραφία σε ένα κοµµάτι που λέγεται The Complexity of Belonging (Η πολυπλοκότητα του ανήκειν), γιατί όταν γεννιέσαι πρόσφυγας χωρίς ιθαγένεια, το σύστηµα αποφασίζει ότι δεν ανήκεις πουθενά. Μεγαλώνοντας και βρίσκοντας τον δρόµο µου στη ζωή, ανακάλυψα την αίσθηση του ανήκειν, ευτυχώς, στον χορό. Ωστόσο, εκατοµµύρια άνθρωποι δεν γνωρίζουν τη θέση τους σ’ αυτό τον κόσµο γιατί ακόµα είναι χωρίς ιθαγένεια. Τα παιδιά, ανεξαρτήτως προέλευσης και κοινωνικής κατάστασης, δεν πρέπει ποτέ να νιώθουν ότι δεν ανήκουν κάπου.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε µε τα Παιδικά Χωριά SOS;
Κατά τη διάρκεια του εµφυλίου πολέµου στη Συρία, ένα κοριτσάκι πυροβολήθηκε και πέθανε µπροστά στα µάτια µου. Έπειτα από αυτή την εµπειρία, αποφάσισα να κάνω κάτι για τα παιδιά. Έπρεπε να τους δώσω ένα µέσο να εκφραστούν. Επίσης, όταν χορεύω, νιώθω ότι είµαι ο βασιλιάς της δικής µου ζωής, κι αυτό ήθελα να το µοιραστώ µε τα παιδιά, ιδιαίτερα µε εκείνα που τα εγκατέλειψαν. Ο χορός µού έδωσε αυτοπεποίθηση. Όλη η οµορφιά της ζωής µου σήµερα οφείλεται στον χορό. Αυτό ήθελα να µεταδώσω και στα παιδιά.
Ποιοι είναι οι στόχοι και η αποστολή σας για το 2023;
Θα βρίσκοµαι στην Ιταλία µε σκοπό τη συγκέντρωση χρηµάτων για τους σεισµοπαθείς της Τουρκίας και της Συρίας. Θα εµφανιστώ, επίσης στην Ιταλία, σε εκδήλωση για την 60ή επέτειο των Παιδικών Χωριών SOS και, µε την ευκαιρία, θα ξαναδώ τα παιδιά που δίδασκα στο εργαστήρι χορού πριν από µερικά χρόνια.
Αν ήσασταν ο «ειρηνοποιός του πλανήτη», ποιο θα ήταν το σύνθηµά σας;
Dance or die (χόρεψε, αλλιώς θα πεθάνεις). Λαµβάνω συνεχώς απειλές για τη ζωή µου από τους εξτρεµιστές της Συρίας µόνο και µόνο επειδή είµαι χορευτής. Ως απάντηση, έκανα αυτό το µότο τατουάζ στον αυχένα µου, εκεί που θα έπεφτε η λεπίδα αν µε εκτελούσαν. Για εµένα «χορεύω» σηµαίνει «υπάρχω». Το να εγκαταλείψω τον χορό δεν υπάρχει ως επιλογή µου. Ελπίζω ο πλανήτης Γη να γίνει ένα µέρος όπου όλοι θα είναι ελεύθεροι να γίνουν αυτό που θέλουν.
danceordie.foundation – sos-childrensvillages.org – unhcr.org
Φωτογραφίες: ©JOCHEM VAN BERNE
