«Ήταν από τις πρώτες μέρες στη δουλειά. Είχα πια αναλάβει εξολοκλήρου δικά μου περιστατικά, οπότε το άγχος μου ήταν πολύ μεγάλο γιατί η ευθύνη των περιστατικών ήταν καθαρά δική μου. Τότε αντιλήφθηκα πλήρως πως η ζωή αυτών των ανθρώπων στη ΜΕΘ εξαρτάται από τους δικούς μου χειρισμούς, μιας και υποστηρίζονται εξολοκλήρου από μηχανήματα. Ήταν απόγευμα, σε αυτή την δυσκολότερη βάρδια που είχα μέχρι στιγμής, είχα τρία δικά μου περιστατικά, διότι το προσωπικό εκείνη την ώρα ήταν λιγοστό. Τη συγκεκριμένη μέρα, αν και παρόμοια με τις επόμενες ημέρες που ακολούθησαν, το φορτίο ήταν πολύ βαρύ, όπως και το κλίμα. Ήταν η πρώτη φορά που «έχασα» έναν δικό μου ασθενή.
Δεν υπήρχε τίποτα ευχάριστο εκείνη τη μέρα. Μπορεί να μην «δένεσαι» προσωπικά μαζί τους, διότι είναι όλοι διασωληνομένοι στη μονάδα και δεν μπορείς -ακόμη κι αν θες- να συνομιλήσεις μαζί τους, να γελάσεις, να ανταλλάξεις 2-3 απόψεις, να δεθείς με άλλους τρόπους, πιο ανθρώπινους. Ειδικά όταν ένας ασθενής είναι καιρό στη μονάδα, τον πονάς, έχεις την έγνοια του και θέλεις να αναρρώσει και να γίνει καλά. Ο θάνατος του ασθενή μου, ήταν κάτι που από μόνο του μου έφθειρε την ψυχή. Όντας λίγο καιρό στο πόστο αυτό, δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο.
Και τότε, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, μέσα σε λίγα λεπτά έπρεπε να κάνω μόνη μου τη μεταθανάτια φροντίδα. Αυτό κι αν ήταν ψυχοφθόρο. Εκείνη τη στιγμή, περνούν χιλιάδες πράγματα από το μυαλό σου. Αλλά δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου για να αντιδράσεις ή να στενοχωρηθείς ή έστω να το αφήσεις να σε επηρεάσει. Την ίδια στιγμή, στην άλλη μεριά του ίδιου δωματίου, κάποιοι συνάδελφοι πραγματοποιούσαν θρομβόλυση.
Ο ασθενής είχε πάθει καρδιοαναπνευστική ανακοπή και χρειάστηκε ΚΑΡΠΑ (Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση) και απινίδωση και εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα το χάος που επικρατούσε, πόσα πράγματα συνέβαιναν ταυτόχρονα, πράγματα σημαντικά που απαιτούν άμεσο χρόνο αντίδρασης, γιατί πλέον πρόκειται κυριολεκτικά περί ζωής και θανάτου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά επίσης πως σε εκείνη την ατελείωτη βάρδια, κατάφερα να βγω από τη μονάδα για 20 μόνο λεπτά για να φάω κάτι, να πάω τουαλέτα και να επιστρέψω. Έφυγα απο το νοσοκομείο 23:30 η ώρα πλήρως καταπονημένη. Η βάρδια αυτή έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, ως η πιο ψυχοφθόρα και έντονη βάρδια που έχω ζήσει.
Υπάρχουν βάρδιες που πηγαίνεις και δεν ξέρεις πώς και πότε θα φύγεις ή τι θα γίνει κατά τη διάρκεια. Άλλες είναι πολύ δύσκολες, άλλες πιο ήρεμες. Στην πρώτη περίπτωση, απλά συνεχίζεις. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ξέρεις μέσα σου πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν μόνο εσένα. Ειδικά η μεταθανάτια φροντίδα είναι κάτι που μου στοιχίζει πολύ συναισθηματικά κάθε φορά, γιατί ξέρω πως μόνο εγώ είμαι εκεί για αυτούς τους ανθρώπους και κανένας άλλος. Οπότε προσπαθώ συνεχώς όσο περνάει από το χέρι μου, να φεύγουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Όμως σου δίνει παράλληλα και δύναμη, το να γνωρίζεις πως εσύ είσαι εκεί για αυτούς, τουλάχιστον εσύ. Είναι μεν δύσκολο αλλά, όταν σκέφτεσαι πως περνάει από το δικό σου χέρι η φροντίδα ενός ανθρώπου, είναι μεγάλη η ευθύνη αλλά και η συναισθηματική επιβράβευση. Σου δίνει δύναμη.
Από την άλλη πλευρά, στις αισιόδοξες περιπτώσεις ασθενών που αναρρώνουν και καταφέρνουν και βγαίνουν από τη μονάδα, είναι πολύ μεγάλη η χαρά, γιατί ακόμη κι αν εξαρχής δεν είχες το χρόνο και τον τρόπο να τους γνωρίσεις, φεύγοντας το εκτιμούν και παράλληλα εκτιμάς κι εσύ αυτό που κάνεις. Η στιγμή που κάποιος φεύγει από τη μοναδα για μένα είναι η πιο ωραία στιγμή, γιατί ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα γυρίσει στη ζωή του και στην οικογένεια του. Στην καθημερινότητά του!
Οπότε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που δεν ξέρουμε πότε πραγματικά θα τελειώσει και ελπίζουμε να είναι σύντομα, προσπαθούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε απλά αυτό που κάνουμε και να βοηθάμε όσο περισσότερο μπορούμε όλο και περισσότερους ανθρώπους».
Αντωνία Παντελιδάκη – Α’ Πανεπιστημιακή Νοσηλέυτρια ΠΕ – Πνευμονολογική Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) ΕΚΠΑ – Νοσοκομείο Σωτηρία.
«Είναι 22:20 και είμαι ήδη στο δρόμο για τη δουλειά. Ξέρω πως σήμερα είναι ημέρα γενικής εφημερίας οπότε η στάση για καφέ είναι αναγκαία. Ώρα 23:00. Άλλη μια νυχτερινή βάρδια αρχίζει. Έχω υπ’ ευθύνη μου μια ολόκληρη κλινική με 20 νοσηλευόμενους ασθενείς. Αρκετές νέες εισαγωγές, προσπαθώ να οργανωθώ γρήγορα για να ξεκινήσω τη νοσηλεία. Τον τελευταίο χρόνο στη δουλειά ζω πολύ δύσκολες βάρδιες.
Όλοι οι επαγγελματίες υγείας είμαστε αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις προσπαθώντας να τα βγάλουμε πέρα με όποιο σωματικό ή ψυχικό απόθεμα μας έχει απομείνει. Το άγχος και το διαρκές στρες έχουν γίνει καθημερινότητα. Πολλοί με ρωτούν πως μπορώ και κάνω τη δουλειά που κάνω και τους απαντάω «Όλες οι δουλειές είναι δύσκολες, όπως και η δική μου αλλά αν όλοι έβλεπαν μόνο τα αρνητικά του επαγγέλματος τότε κανείς δεν θα γινόταν νοσηλευτής. Είναι απίστευτο το συναίσθημα όταν ξέρεις πως έστω και λίγο έχεις βοηθήσει έναν άνθρωπο να γίνει καλά, να βγει από το νοσοκομείο και να συνεχίσει τη ζωή του. Πολλοί μας χαρακτηρίζουν «σύγχρονους ήρωες» αν και εγώ δεν το βλέπω έτσι. Απλά κάνουμε ότι κάναμε πάντα. ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ.
Ώρα 05:20 Ακούω πνιχτές φωνές από έναν θάλαμο και τρέχω αμέσως να δω τι συμβαίνει . Μια ασθενής παρουσίασε αποκορεσμό. Ενημερώνω τους εφημερεύοντες και επιστρέφω γρήγορα κοντά της προσπαθώντας να την ηρεμίσω. Έρχονται οι γιατροί και εκτιμώντας την βαριά κατάσταση αποφασίζουν επείγουσα διασωλήνωση. Ώρα 06:53 Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν η ασθενής κατέληξε. Οι πρωινοί έχουν έρθει να αναλάβουν βάρδια και εγώ ακόμα μέσα στο θάλαμο συμμαζεύω. Φεύγω περίπου μετά από μισή ώρα.
Στο δρόμο για το σπίτι δεν σκέφτομαι την σωματική και ψυχική μου κούραση, ούτε τα χρωστούμενα ρεπό εδώ και πολλούς μήνες και τις συνεχόμενες νυχτερινές βάρδιες που ακολουθούν. Σκέφτομαι μόνο πως πρέπει να πάω σπίτι και παρόλη την υπερένταση μου πρέπει να ξεκουραστώ γιατί η επόμενη βάρδια είναι σε μερικές ώρες και πρέπει να είμαι μάχιμη, πρέπει να είμαι εκεί για τους ασθενείς μου. »
Έλενα Τσιριγιώτη – Νοσηλεύτρια – Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Άγιοι Ανάργυροι.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
- «Παρά τον φόβο, επιστρέφουµε για την επόµενη 24η εφηµερία, για να ξαναχάσουµε και για να ξανακερδίσουµε» λέει η ειδικευόµενη γιατρός Ειρήνη Μπραζιτίκου
- Τι συμβαίνει στον οργανισμό όταν σταματάς τα αντισυλληπτικά χάπια; Η γιατρός Raesha Jaffer μας εξηγεί τις 7 πιθανές «παρενέργειες»
- Παγκόσμια Ημέρα Νερού: 7 επιστημονικά αποδεδειγμένοι λόγοι που το νερό είναι τόσο σημαντικό για την υγεία μας
